Przygotowując się do naszego lokalnego "jubileuszu świętości", chcemy zaprosić naszych Czytelników do wspólnej refleksji nad istotą świętości oraz nad aktualnością tego modelu, jaki zostawiło nam Pięciu Braci. W związku z tym postawiliśmy trzy pytania:

1. Jaki jest współczesny model świętości, odpowiadający czasom, w których żyjemy?

2. Który z wymiarów świętości Pięciu Braci z Międzyrzecza wydaje się dzisiaj najbardziej aktualny, najbardziej potrzebny?

3. Papież Jan Paweł II pisze: "Człowiek wierzący, traktujący poważnie swoje chrześcijańskie powołanie, w którym męczeństwo jest możliwością zapowiedzianą już w Objawieniu, nie może usunąć tej perspektywy z horyzontu własnego życia" (IM 13). Co dzisiaj znaczy być męczennikiem, gdy "nie potrzeba już świadectwa krwi"?

Zapraszamy naszych Czytelników do wzięcia udziału w dyskusji. Dziękujemy za już przesłane teksty. Najciekawsze ankiety wydrukujemy.

1. W tekście brewiarzowym na 9 października zamieszczony został fragment z trzynastowiecznych Roczników Królestwa Polskiego Jana Długosza o błogosławionym Wincentym Kadłubku. Czytamy w nim m.in., że Wincenty "pozbył się godności biskupiej, by przepłynąć burzliwe morze doczesnego życia, które wśród zgiełku grzechów oddziela nas od Boga". "Burzliwe morze i zgiełk grzechów" dało się odczuć zarówno w XIII wieku, jak i w XX. Tak też jest i będzie w nowym, XXI wieku. Nie mam przekonania do ewentualnego stwierdzenia, że zmieniające się czasy i wieki kreują nową jakość świętości. Męczenników na wzór Braci Międzyrzeckich sprzed tysiąca lat nie brakowało w ostatnich latach, podobnie jak cichych dobroczyńców na wzór Matki Teresy z Kalkuty nosiła ziemia w tamtych czasach. Współczesny model świętości to zawsze ten sam model - "poświęcenia swego życia Panu Bogu" - autentycznie, z entuzjazmem, radością i tęsknotą. Autentycznie - to znaczy z czystych pobudek, z wiarą w możliwość przejścia swojego życia nie według standardów światowych, ale właśnie pod prąd. Z entuzjazmem i radością - czyli według ewangelicznych błogosławieństw, które "każą" się cieszyć szczególnie wtedy, gdy jest ciężko. I wreszcie z tęsknotą, to znaczy z oczekiwaniem na spełnienie obietnic Bożych o nowym porządku, w którym wszystko będzie święte, wszystko będzie uświęcone świętością Boga.

2. Życie Pięciu Braci wpisane było w historię świata i doczesności. Zostali oni przez Boga postawieni w konkretnym momencie dziejów. Ich śmierć męczeńska jest poniekąd zgodą na Boży plan ewangelizacji świata - nawracania Słowian. Ich męczeństwo to aprobata Bożych wyroków, których człowiek nie rozumie, ale to one właśnie tworzą historię, nie tyle tysiącletnią, ile raczej historię zbawienia. Aprobata Bożych wyroków dotyczących mojej osoby to, jak mi się wydaje, istotny wymiar spełnienia swojego życia. Wtedy właśnie staje się ono "poświęcone Bogu", czyli uświęcone.

3. Męczeństwo w tradycji chrześcijańskiej jest najczęściej rozumiane w kategoriach oddania życia, świadectwa krwi za wiarę. Dwa tysiące lat historii, w której nie było wieku bez męczenników, utrwaliło przekonanie, że to jest podstawowy wymiar męczeństwa i, jak się wydaje, takich kart dziejowych nigdy nie zabraknie chrześcijaństwu. Jednak biblijne martyrija - męczeństwo oznacza także świadectwo wiary dawane zwykłym, codziennym życiem. Jeśli dzisiaj "nie potrzeba świadectwa krwi", to na pewno potrzeba determinacji wiary w Ewangelię, wiary w zwycięstwo dobra nad złem i zwyciężania we mnie tego, co szlachetne nad tym, co małe. Nigdy nie mogę przestać patrzeć na siebie przez pryzmat zbawczej śmierci Jezusa, która odkupiła każdy dzień mojej ziemskiej wędrówki. Codziennie muszę być za to Bogu wdzięczny i codziennie muszę stawać do zmagania się o więcej miłości, więcej uśmiechu, życzliwości, dobrych słów. Owszem, życie dostarcza okazji do pełnienia "dużych dzieł", lecz nade wszystko stwarza nam wciąż okazje do małych gestów. Wtedy, kiedy przestają być one "aktami" granymi na scenie życia, a stają się "pieśnią życia", hymnem o miłości, który wyśpiewał św. Paweł, to wówczas jestem już w Królestwie Bożym, jestem już jego mieszkańcem. Czy nie dlatego w Kościele pierwszego stulecia wiernych nazywano świętymi? Bardzo spodobała mi się myśl teologa Hansa Ursa von Balthasara: "Świadkiem Jezusa nie jest osobowość duchowo ułożona, wypielęgnowana, namaszczona, upiększona wszelkimi możliwymi środkami duchowej kosmetyki, wyrafinowana i wygładzona. Jest nim ów biedny chwat, który jest nikim i niczego nie ma, ponieważ wszystko, a przede wszystkim samego siebie, raz na zawsze oddał i przekazał Bogu. Człowiek drobiazgowo uporządkowany pod względem etycznym, moralnym i religijnym zawsze jest tylko takim człowiekiem, o którym powiemy - święte JA, sacro egoismo".

Dziś mam prawie 40 lat. Wiele jest za mną, wiele przede mną. Nie mogę powiedzieć, że to, co uczyniłem do tej pory, jest na coś zasługujące - ani przed ludźmi, ani przed Bogiem. Tym bardziej więc, tym goręcej tęsknię za uświęceniem mojego życia, którego dokonać może jedynie Bóg.