Jako duszpasterze widzimy duchową potrzebę naszych wiernych do uczestnictwa w pielgrzymkach, które są czasem modlitwy, ale i podjęciem wymagań i trudu – mówił ks. Tomasz Lis.
W Tobie św. Anno, mam nadzieję”, pod takim hasłem ponad 500 kobiet wędrowało w II Pieszej Pielgrzymce Kobiet z Janowa Lubelskiego do Branwi.
Intencje
Reklama
Główną intencją tegorocznego pielgrzymowania była modlitwa o pokój w rodzinach, Ojczyźnie i pielęgnowanie chrześcijańskich wartości. Pielgrzymka wyruszyła o 6.45 z janowskiego sanktuarium Matki Bożej Łaskawej i Różańcowej. Uczestniczki wędrowały przez Wólkę Ratajską, Godziszów do Branwi. Całości organizacji pielgrzymki podjęły się kobiety, które kierowały ruchem, zatroszczyły się o służbę porządkową, medyczną i muzyczną. Tylko w kwestiach technicznych i kierowania trasą wspomogli je mężczyźni ze sztabu EDK działającego przy janowskim sanktuarium. Podczas pielgrzymowania konferencję duchową wygłosił ks. Tomasz Kopeć, wikariusz z janowskiego sanktuarium. Pątniczki dotarły do kościoła św. Anny w Branwi na Sumę odpustową. Przed Mszą św. odmówiły akt zawierzenie siebie i swoich rodzin św. Annie. – Jako duszpasterze widzimy duchową potrzebę naszych wiernych do uczestnictwa w pielgrzymkach, które są czasem modlitwy, ale i podjęciem wymagań i trudu. Ilość kobiet, jakie uczestniczą w tej pielgrzymce, mającej dopiero swoje początki, wskazuje, że właśnie św. Anna jest wspaniałą patronką, której chcą powierzać swoje małżeństwa, rodziny, sprawy życia osobistego, troski, radości i często cierpienia. Mam nadzieję, że takie inicjatywy ożywią wiarę i zaufanie wobec Pana Boga – podkreślał ks. Tomasz Lis, przewodnik na pątniczym szlaku. Opiekę duchową pielgrzymki zapewniło czterech kapłanów.
– Każda kobieta wnosi bardzo wiele dobra w swoje małżeństwo, rodzinę, miejsce, gdzie realizuje swoje powołanie. Przez cierpliwą i nieustanną modlitwę może wybłagać wiele łask, tego uczy nas św. Anna, której w tej pielgrzymce zawierzamy tak wiele spraw, które są w kobiecych zatroskanych sercach. Cieszę się, że tak wiele kobiet wyrusza z nami na pielgrzymi szlak. Dziękujemy wszystkim, którzy zaangażowali się w organizację i przeprowadzenie pielgrzymki. Dziękujemy paniom z parafii w Wólce Ratajskie, Godziszowie i Branwi za przygotowanie poczęstunku na naszej pielgrzymiej trasie. Już za rok zapraszamy na kolejne wspólne pielgrzymowanie wszystkie kobiety – mówiła s. Wiktoria Byszuk ze Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej w Janowie Lubelskim, odpowiedzialna za organizację pielgrzymki.
– Był to dla nas wspaniały czas modlitwy i refleksji nad wieloma sprawami codziennego życia – podkreślała jedna z uczestniczek. Kolejna dodała, że w tym roku wędruje w intencji dziękczynnej za łaski, które wyprosiła u Boga rok temu za wstawiennictwem św. Anny. W tym roku druga kolumna pielgrzymki kobiet wyruszyła z parafii w Kocudzy i Dzwoli. Wzięło w niej udział ponad 100 kobiet. Kolumnę poprowadził ks. Daniel Sajdak, wikariusz parafii Dzwola.
„Boska ja” – pod takim hasłem w sanktuarium Matki Bożej Gospodyni Babimojskiej trwa VI Diecezjalna Pielgrzymka Kobiet. Jest czas na modlitwę, konferencję i wspólną agapę.
Do Babimostu przyjechały panie z całej diecezji, a konferencje dla nich głosi dominikanka s. Małgorzata Lekan. Hasło spotkania brzmi „Boska ja”. – To, co na pewno chciałabym przekazać to, że kobieta jest niezwykłym dziełem Boga, niezwykłym stworzeniem z ogromnym darem i wyposażeniem iście boskim, bo taki jest nasz dzisiejszy temat. Nie wolno o tym nie mówić, nie wolno o tym milczeć, więc zwyczajnie chcemy ucieszyć się byciem sobą, byciem kobietą, bo w tym jest moc, która może zmieniać świat – mówi siostra. - Dzisiaj przed kobietami stoi wiele wyzwań, dlatego, by się nie pogubić, ważne jest przypominanie sobie kim jestem, jaki jest cel mojego życia i dokąd zmierzam. Pielgrzymka jest dobrym momentem, by zrewidować swoje życie i w tej bieganinie codziennej próbować nadać mu większy sens – dodaje.
Doskonale znany tekst dzisiejszej Ewangelii zachęca nas do konfrontacji z naszym podążaniem za Chrystusem. Zastanawiamy się nieraz nad naszą relacją do Boga, wiele możemy już o tym powiedzieć, ale życie nieustannie to weryfikuje i niejako wymusza na nas stanięcie w prawdzie wyrażonej nie tylko słowem, ale nade wszystko czynem. Już nieraz uświadamialiśmy sobie, że wiara i pójście za Chrystusem nie jest życiem usłanym różami, a dziś Jezus mówi nam wprost o drodze, na której trzeba dźwigać codzienny krzyż. I stoi przed nami wiele, na pozór sprzecznych, zachowań, jak choćby nienawiść do ojca, matki, żony, dzieci. Czy może nas ów tekst gorszyć? Myślę, że żadną miarą. Trzeba jednak należycie uporządkować hierarchię wartości w naszym życiu, by wiedzieć, co z czego wynika. Oczywiście, na pierwszym miejscu musi być Bóg. Potem – Jego wola względem naszego życia. To tak jakby z nieco innej strony modlitwa Ojcze nasz..., która przypomina wpierw o uświęceniu Boga, o Jego należytym miejscu w naszym życiu, o naszej otwartości na Jego wolę, a następnie dopiero wyraża prośbę o chleb powszedni, który jest symbolem doczesności. Wszystko musi być budowane na fundamencie, którym jest Bóg. Jeśli chcesz pójść za Chrystusem, musisz to uczynić bezkompromisowo. Stanąć przed nim sam na sam. Bez niczyjego wsparcia, zaplecza i zabezpieczeń. Tylko On i ja. Moje „ja” – ja sam przed Nim jestem nikim, bo wszystko, czym jestem, wynika z mojej relacji do Niego. Tym jest moja „nienawiść” do siebie samego: wyraża się w oddaniu wszystkiego Bogu – tak jak oddanie żony, dzieci, braci czy sióstr. Wszystko zaczyna się od mojej relacji do Niego. Od wzięcia tego wszystkiego jakby od nowa – w postaci krzyża obrazującego wszystko, z czym przychodzi mi żyć na co dzień. Jeśli nie przyjmę tego w duchu wiary, nie jestem uczniem Chrystusa. Cała rzeczywistość mojego ziemskiego pielgrzymowania musi być interpretowana w duchu wiary. Wszystko dzieje się po coś. Wszystko w Bożym planie ma swój sens i ma czemuś służyć. To fundament, o którym pisze dalej ewangelista Łukasz. Twoje życie musi być zaplanowane na współpracę z Bogiem. Zaczynasz budować. A jeśli już, to od początku do końca – mówiąc nieco prostym językiem: na dobre i na złe. Jestem z Nim wtedy, gdy moje życie „układa się”, ale i wtedy, gdy przychodzi moment próby. To jest nie tylko trwałe budowanie fundamentu, ale i zdolność wykończenia budowy. Jeśli w chwili próby porzucam Jezusa, to jestem człowiekiem godnym politowania albo obiektem drwin. Czym jest moja wiara tylko w chwili powodzenia, albo czym jest moja miłość tylko w dobrej, a nie złej doli? Życie nasze pozostaje ciągłym zmaganiem, walką – wygrana pozostaje tylko z Chrystusem.
Świętość nie jest zarezerwowana dla osób starszych czy zakonników – to przesłanie, które Jan Paweł II wielokrotnie przekazywał młodym ludziom na całym świecie. W jego nauczaniu młodzież była nie tylko odbiorcą, ale i współtwórcą Kościoła, powoływanym do świętości już w młodym wieku.
Dwa szczególne świadectwa tej prawdy stanowią błogosławieni Piotr Jerzy Frassati i Karol Acutis - młodzi ludzie, którzy żyli pełnią wiary, a ich beatyfikacje i nadchodząca kanonizacja są potwierdzeniem aktualności papieskiego przesłania.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
