Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Siostry Łazarza posłały do Jezusa wiadomość: «Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz». Jezus, usłyszawszy to, rzekł: «Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą». A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. Gdy posłyszał o jego chorobie, pozostał przez dwa dni tam, gdzie przebywał. Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: «Chodźmy znów do Judei». Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już od czterech dni spoczywającego w grobie. Kiedy więc Marta dowiedziała się, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu. Marta więc rzekła do Jezusa: «Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga». Rzekł do niej Jezus: «Brat twój zmartwychwstanie». Marta Mu odrzekła: «Wiem, że powstanie z martwych w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym».Powiedział do niej Jezus: «Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?» Odpowiedziała Mu: «Tak, Panie! Ja mocno wierzę, że Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat».Jezus wzruszył się w duchu, rozrzewnił i zapytał: «Gdzie go położyliście?» Odpowiedzieli Mu: «Panie, chodź i zobacz!» Jezus zapłakał. Żydzi więc mówili: «Oto jak go miłował!» Niektórzy zaś z nich powiedzieli: «Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł?» A Jezus, ponownie okazując głębokie wzruszenie, przyszedł do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus powiedział: «Usuńcie kamień!» Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: «Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie». Jezus rzekł do niej: «Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?» Usunięto więc kamień. Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: «Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś. Ja wiedziałem, że Mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie tłum to powiedziałem, aby uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś». To powiedziawszy, zawołał donośnym głosem: «Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!» I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce przewiązane opaskami, a twarz jego była owinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: «Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić». Wielu zatem spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego.

Drodzy!

1. Marta mówi do Jezusa: „Gdybyś tu był, mój brat by nie umarł”. Jakże często wypowiadamy te gorzkie słowa, pełne wyrzutów pod adresem Boga. Wypowiadamy je na głos lub w sercu, w myśli. Pojawiają się one zawsze wtedy, kiedy coś nie idzie po naszej myśli, coś nas przykro zaskakuje, kiedy kogoś z naszych bliskich spotyka nieszczęście czy doznaje niesprawiedliwości. Jesteśmy wtedy skłonni mówić: „Panie, gdybyś tutaj był”

Ale czy jest miejsce, sytuacja, zdarzenie, w którym by Boga nie było? Jeśli jest Bogiem, jest wszędzie. Nie jest bowiem związany miejscem czy czasem. Więc dlaczego zdarzają się sprawy przykre tym, którzy wierzą i kochają Boga prawdziwego? Dlaczego cierpią i umierają ci, którzy zaufali Bogu, który nie jest Bogiem umarłych, ale żyjących. Dlaczego? Wiara uczy, że Bóg wysłuchuje zawsze: jednak nie zawsze wysłuchuje nasze prośby, ale Swoje obietnice. Bywa, że nie wiemy, o co prosić. Nie mając pełnej wiedzy, wszak wiedza związana jest z czasem, nasze prośby są połowiczne, zawężone w czasie ich wypowiadania. Bóg tymczasem widzi szerzej, widzi nasze wczoraj, nasze dziś i wie, jakie będzie nasze jutro. Złożył nam obietnicę i jest jej wierny zawsze. A jaka ona jest? Jedna z najważniejszych brzmi: „Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). Są to również ostatnie słowa Jezusa, jakie zapisał Ewangelista Mateusz. Bóg, który nas kocha, dla Którego jesteśmy najważniejsi, przyrzekł, że będzie z nami zawsze. I tej obietnicy jest wierny, nawet jeśli nam wydaje się niekiedy, jakoby nie był.

Do posłańców, którzy donoszą Mu o chorobie Łazarza, mówi więc: „Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej”. Są więc pewne sprawy, które, kiedy mają miejsce, mogą wręcz nas gorszyć. Sądzimy wtedy, że gdyby istniał Bóg, nie dopuściłby do nich. Widziane jednak z szerszej perspektywy, z perspektywy czasu, z dystansu, ukazują mądrość Bożego działania, Jego cudowną dobroć.

2. „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem”

Jezus nie obiecuje niczego, czego by sam nie miał. Nie robi złudnych obietnic. Nie mówi na wiatr. Ponieważ jest „zmartwychwstaniem i życiem”, dlatego zapewnia Martę, że także jej brat powstanie z martwych: „Brat twój zmartwychwstanie”. Nikt by nie uwierzył w słowa o zmartwychwstaniu, gdy nie przekonał się na własne oczy, że ktoś z umarłych powstał z martwych. Dlatego, słysząc o chorobie Łazarza, Jezus powiedział: „Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej”.

Życie jest nieprzerwanym pasmem powstań z martwych. Różne mogą być choroby, różne rodzaje śmierci, różne też odejścia. Chorobą może być obojętność, brak troski o własne zbawienie czy dobro innych, obojętność w miłości czy w rodzinie, kiedy coś takiego ma miejsce, rodzina powoli obumiera, drogi małżonków zaczynają się rozchodzić, oddalają się od siebie. Może być śmierć duchowa, kiedy ktoś pobłądził w życiu moralnym czy duchowym i nie widzi już drogi wyjścia. Także nienawiść może być rodzajem śmierci, bo wówczas nie słucha się i nie widzi żadnych argumentów, które byłyby przeciwne własnym zapatrywaniom.

Jakże wiele śmierci jest w nas i wokół nas, w świecie. Widząc rożne jej postacie, skłonni jesteśmy mówić, że to już koniec, że nie ma już wyjścia, nie ma sensu się starać czy podejmować wysiłków, aby było lepiej, bo jakoby było po wszystkim.

Przychodzi do nas Jezus i czyni coś wyjątkowego. Kiedy wchodzi w nasze życie przywraca wszystko do życia: uwalnia od lęku, od beznadziei, od przemocy, od czarnych myśli, od samotności, od obojętności itd.

Nie musimy czekać na zmartwychwstanie po śmierci, trzeba doświadczać mocy Jezusa już w tym życiu. Każdy rodzaj zmartwychwstania, jakiego doświadczamy w obecnym życiu, jest przygotowaniem na zmartwychwstanie do życia wiecznego.

3. Skąd pewność, że tak działa łaska Chrystusa?

Skąd możemy wiedzieć, że Jego obecność w życiu podnosi nas na sercu, dodaje otuchy, rozbudza do odwagi, dodaje sił zmęczonym nogom? Mówi o tym dzisiejsza Ewangelia, że kiedy zobaczył grób Łazarza, „Jezus zapłakał. A Żydzi rzekli: «Oto jak go miłował!»”

Jezus płacze, kiedy spotyka nas nieszczęście, kiedy nie radzimy sobie z trudnościami życia, kiedy doświadczamy niesprawiedliwości. On płacze, kiedy się prześladujemy i kiedy się zabijamy. Bóg płacze nad tym wszystkim. Jest Mu ogromnie przykro, że w ten sposób wykorzystujemy otrzymaną od Niego wolność.

Lecz nie jest to płacz jako wyraz bezsilności. Jezus nie płacze, jakoby nic nie uczynił, jakoby nie mógł niczego zmienić. Również w płaczu chce się upodobnić do nas. Jest z tymi, którzy płaczą i z tymi, którzy się radują.

Możemy być pewni, że Bóg nam pomoże, bo nas rozumie. Płacz Jezusa jest właśnie takim znakiem, wyrazem zrozumienia sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy. Kiedy my płaczemy, Bóg się nie cieszy. Nie płacze również, kiedy ogarnia nas radość. W Kanie Galilejskiej zamienił wodę w wino, aby radość gości weselnych nie doznała uszczerbku.

Łzy Jezusa, to łzy miłości. Prawdziwa miłość umie płakać szczerze, ze łzami w oczach. Miłość odbija się w łzach. Kiedy w Wielkim Poście płaczę, winny to być łzy smutku, że Miłość nie jest kochana.

Łzy przywracają miłość do życia. Ci, którzy się kochają, płaczą, że nie zawsze byli sobie wierni w miłości, że bywało, iż ich drogi zaczynały się rozchodzić. Szczery płacz sprowadza ich na dobrą drogę, oczyszcza i wiąże ich. Miłość jakby na nowo powstawała do życia.

Miłość Jezusa do Łazarza przywraca go do życia.

Miłość wyprowadza kochającego lub kochaną na światło życia. Mówi mu: wyjdź! Jak Jezus powiedział do Łazarza. Tylko w miłości człowiek rozkwita, przynosi owoce, dzieli się nimi.

Podziel się cytatem

Miłość uwalnia z różnych więzów, zniewoleń. Wiąże ludzi z sobą. Buduje pokój i zgodę.

Więcej książek, artykułów, tekstów oraz nagrania audio homilii znajdziesz na stronie internetowej ojca prof. Zdzisława Kijasa:Zobacz

Redakcja tekstu: dr Monika Gajdecka-Majka