Reklama

Na 2000. rocznicę urodzin Apostoła Narodów

Niedziela Ogólnopolska 29/2008, str. 23

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ks. Florian: - Opowiedz nam, Święty Pawle, co nieco o swojej rodzinie, dzieciństwie, mieście, w którym się urodziłeś i przebywałeś do 18. roku życia.

Reklama

Św. Paweł: - Urodziłem się w Tarsie, dużym, znanym z wyrobu żagli, portowym greckim mieście, położonym wówczas nad brzegiem Morza Śródziemnego u ujścia rzeki Kydnos. Dziś miasto nosi także nazwę Tarsus i leży w południowo-wchodniej Turcji, niedaleko granicy z Syrią. Jednak na skutek ruchów tektonicznych tego obszaru Ziemi miasto oddalone jest obecnie 15 km od morza. W moich czasach liczyło 60 tys. mieszkańców i było stolicą prowincji o nazwie Cylicja. Słynęło także ze znakomitej szkoły stoików. Na jego prawie tysiącletnim wówczas obliczu - przed zajęciem go w 64 r. przez Rzymian - wycisnęli wcześniej swe rysy Hetyci, Asyryjczycy, Persowie, a od IV wieku przed Chr. również Grecy. Potem przyszli Rzymianie, po których od IV wieku po Chr. nadawali ton życiu miasta Bizantyjczycy, a jego mieszkańcy w większości byli chrześcijanami.
W Tarsie zostało ustanowione biskupstwo. W latach 431 i 435 odbyły się tam prowincjonalne synody. Choć w 611 r. miasto zdobyli Persowie, a w 637 r. zajęli je Arabowie - chrześcijanie stanowili w nim większość. Odbite w 1097 r. przez Krzyżowców z rąk muzułmańskich Seldżuków - należało do Księstwa Antiochii, a od 1173 r. zostało włączone do królestwa Armenii. W 1177 r. odbył się tu kolejny synod. W roku 1359 przejęli nad miastem kontrolę egipscy mamelucy, a po zwycięstwie nad nimi w roku 1515 - Turcy otomańscy, którzy sprawują tam władzę do dziś.
Jeszcze sto lat temu w Tarsie mieszkała znaczna, licząca kilka tysięcy, wspólnota chrześcijan, członków Kościoła Ormiańskiego, ale przeprowadzona w latach 1915-17 okrutna czystka etniczna - a właściwie religijna - spowodowała, że w Tarsie jeszcze do niedawna nie było ani jednego chrześcijanina. Dopiero w roku 1994 zamieszkały w mieście trzy katolickie zakonnice. Chrześcijanie chcą bowiem w miejscu mego urodzenia utworzyć centrum spotkań ekumenicznych, wybudować lub odzyskać jeden z kościołów. Uzyskali zgodę władz tureckich na organizowanie okresowych sympozjów i nabożeństw.
Mieszkańcy Tarsu zawsze stanowili mieszaninę wielu ludów: Ormian, Fenicjan, Persów, Greków, Żydów, Celtów. Dziś mieszkają w nim wyłącznie Turcy i Kurdowie. Miasto liczy 180 tys. mieszkańców.

- A kim byli, Święty Pawle, Twoi rodzice i czym zajmowali się w Tarsie?

- Do Tarsu z Galilei przywędrował już w roku 20 przed Chr. mój dziadek, który był wytwórcą namiotów i bardzo pobożnym Żydem z pokolenia Beniamina. Żydowska kolonia w Tarsie liczyła ok. 6 tys. członków. Zdobna greckimi kolumnami synagoga była świadectwem ich zamożności i otwarcia się na kulturę Hellady.
Istniała przy synagodze szkoła, w której wybrani nauczyciele zapewniali nie tylko znajomość Pięcioksięgu Mojżesza i żydowskich tradycji prawnych, ale i helleńskiej literatury, z greckimi filozofami i tragikami. Językiem aramejskim posługiwaliśmy się w domu oraz w synagodze. Natomiast z innymi mieszkańcami miasta porozumiewaliśmy się powszechnie używanym na całym obszarze wschodnich prowincji greckim dialektem koine. Od najmłodszych lat otrzymywałem także solidne wykształcenie zawodowe -była to umiejętność tkania i wykonywania płócien namiotowych.
Mój ojciec należał do ugrupowania - a właściwie klasy - faryzeuszów, a więc gorliwych patriotów i wykonawców Prawa Mojżeszowego. Odziedziczył po swoim ojcu zakład wytwarzający namioty i zajmował się ich dostawą dla rzymskich legionów. Otrzymał rzymskie obywatelstwo, co było wówczas rzadkim przywilejem. Dlatego obok hebrajskiego imienia Saul (Szaweł) miałem również rzymskie -Paulus (tzn. Mały). Byłem bowiem średniego wzrostu, ale więcej niż smukłej budowy. Taki był ze mnie chudzielec.
Po ukończeniu miejscowych szkół, mając 18 lat, poprosiłem ojca, by pozwolił mi udać się - wzorem wielu młodzieńców z faryzejskich rodzin, urodzonych w diasporze - do Jerozolimy, aby w szkole słynnego Gamaliela pogłębić znajomość Pisma i wiedzy rabinistycznej. Zamierzałem zostać rabinem, czyli nauczycielem Pisma i tradycji żydowskich.
Według dzisiejszego kalendarza, przybyłem do Jerozolimy pod koniec roku 26. Urząd Najwyższego Kapłana sprawował wówczas Kajfasz. W Rzymie od 12 lat panował Tyberiusz, a jego namiestnikiem nad Palestyną był Poncjusz Piłat.
Gamaliel był rabinem słynącym nie tylko ze znajomości Prawa Mojżeszowego i tradycji, ale także z pobożności i mądrości. Prawie przez 10 lat studiowałem pod jego kierunkiem Pięcioksiąg Mojżeszowy. Prowadziłem życie godne faryzeusza i prawdą jest to, co napisałem o sobie w Liście do Galatów, że „w żarliwości o judaizm przewyższałem wielu moich rówieśników (...) byłem gorliwcem w zachowywaniu tradycji moich przodków” (por. Ga 1,14).
Pozdrówcie się wzajemnie pocałunkiem świętym. Miłość moja z wami wszystkimi w Chrystusie Jezusie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kwietne dywany dla Jezusa

2025-06-19 20:11

Magdalena Lewandowska

Kwietny dywan przed kościołem w parafii św. Jadwigi Śląskiej na Kozanowie.

Kwietny dywan przed kościołem w parafii św. Jadwigi Śląskiej na Kozanowie.

– To naturalne, że człowiek przynosi Bogu to, co jest najlepsze, najcenniejsze, najpiękniejsze, bo Pan jest godzien naszej czci – mówi ks. Jakub Wiechnik.

W coraz większej liczbie parafii archidiecezji wrocławskiej układanie kwietnych dywanów na uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa staje się tradycją. W parafii św. Maksymiliana na wrocławskim Gądowie taki dywan powstał po raz trzeci. Inspirację zaczerpnęli od sąsiadów z parafii św. Jadwigi Śląskiej na Kozanowie. – Kiedy byłem jeszcze klerykiem w seminarium, patrzyłem z podziwem, jak pięknie z parafianami kwietny dywan organizuje ks. Andrzej Szczepański na Kozanowie i pomyślałem, że w przyszłości w swojej parafii też chciałbym tak aktywizować ludzi. I udało się, jak przyszedłem do parafii św. Maksymiliana – opowiada ks. Jakub Wiechnik, wikariusz z parafii św. Maksymiliana. Pomaga mu głównie charyzmatyczna wspólnota „Benedictus”, ale w przygotowania chętnie włączają się także inni parafianie. Powstawanie tegorocznego kwietnego dywany trwało trzy dni: – W poniedziałek panowie taśmą dwustronną przyczepili folię ochronną do posadzki i zabezpieczyli podłogę. Biegnie ona przez cały kościół, od ołtarza aż pod chór. Drugiego dnia znosiliśmy chodniki, które kładliśmy na tę folię, a na niej układaliśmy gałązki tui. W środę z kwiatów, które ludzie przynosili od kilku dni, układaliśmy już kompozycje kwiatowe. Głównie piwonie i róże. Jeździliśmy też na pole piwonii pod Wrocławiem dzięki życzliwości pani Moniki – wyjaśnia ks. Jakub. Nie ma z góry gotowego projektu – to inwencja osób zaangażowanych w dekorację, ich wspólna praca.
CZYTAJ DALEJ

#LudzkieSerceBoga: Poznaj Serce Jezusa, tak bliskie każdemu z nas - rozważania czerwcowe

Tak często myśląc o Bogu czujemy stres i strach. Odległy Stwórca Wszechrzeczy karzący ludzi za ich potknięcia - wielu z nas taki właśnie obraz Boga nosi w sercu. A jaki naprawdę jest Bóg? Jakie jest Jego serce?

Czerwiec to w Kościele miesiąc szczególnie poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Nabożeństwa z litanią, zwane potocznie czerwcowymi, mają za cel zbliżyć nas do serca Boga. Ukazać Jego miłość do nas.
CZYTAJ DALEJ

Jasna Góra: Stowarzyszenie Radomski Czerwiec ‘76 z modlitwą o mądre korzystanie z wolności

2025-06-20 16:49

[ TEMATY ]

Jasna Góra

stowarzyszenia

BPJG

Z modlitwą, by dobrze korzystać z wywalczonej wolności i za tych, którzy 49. lat temu przypomnieli totalitarnej władzy o godności człowieka i o jego podstawowych prawach przybyli na Jasną Górę przedstawiciele Stowarzyszenia Radomski Czerwiec ‘76. Stowarzyszenie zajmuje się wspieraniem osób represjonowanych w związku ze zrywem robotniczym w czerwcu 1976 roku i kultywowaniem pamięci o tych wydarzeniach.

Mirosława Hetman, prezes Stowarzyszenia Radomski Czerwiec ‘76, była uczestniczką protestów; została pobita, aresztowana i skazana na 7 miesięcy pozbawienia wolności, z czego odsiedziała 3 miesiące. Miała wówczas 20 lat. Jak opowiada „wyszła na strajk”, bo niezgoda na rosnącą niesprawiedliwość, pobudzała do walki o swoje prawa, „Żeby tę komunę w końcu zwalczyć, żeby być wolnym człowiekiem”. - To co Polak Polakowi wtedy robił, to się nie da opowiedzieć. Ten, kto tego nie widział na własne oczy, to nie zrozumie - wspominała z bólem.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję