W dniach 23-24 listopada 2007 r. odbyła się w Warszawie na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego kolejna już konferencja poświęcona rodzinie. Tym razem poruszony został temat: „Najnowsza migracja Polaków po roku 2004 do Europy Zachodniej i jej konsekwencje dla rodziny”.
Organizatorem Konferencji była Komisja Rodziny przy Polskiej Radzie Duszpasterskiej Europy Zachodniej we współpracy z Komisją Rodziny i Spraw Społecznych Senatu RP, Stowarzyszeniem „Wspólnota Polska”: Oddział Krajowy, Oddział Warszawa i Oddział Białystok, Instytutem Polskim Akcji Katolickiej w Anglii, Stowarzyszeniem Polskich Rodzin Katolickich w Niemczech, Stowarzyszeniem Polskich Rodzin Katolickich w Austrii, Ateneum - Szkołą Wyższą w Gdańsku (Katedra Nauk o Rodzinie) oraz Towarzystwem Naukowym „Fides et Ratio”.
W konferencji wzięło udział ok. 100 uczestników, w tym 18 osób z zagranicy: Austrii, Białorusi, Litwy, Niemiec, Szwecji, Danii i Wielkiej Brytanii. W obradach uczestniczyli przedstawiciele Senatu RP ubiegłej i obecnej kadencji, m.in. sen. Kazimierz Jaworski i sen. Antoni Szymański, a także minister Romuald Łanczkowski - zastępca Dyrektora Kancelarii Senatu RP, który odczytał list marszałka Senatu Bogdana Borusewicza skierowany do zebranych. W obradach wzięli również udział przedstawiciele Ministerstwa Spraw Zagranicznych: zastępca Dyrektora Departamentu Konsularnego i Polonii Joanna Kozińska-Frybes oraz pracownicy tego departamentu: Bożena Retelewska i Barbara Kozioł. Stowarzyszenie „Wspólnota Polska” reprezentował Andrzej Chodkiewicz - dyrektor Biura Zarządu Krajowego. Cieszy szeroki udział w pracach konferencji przedstawicieli środowisk naukowych z Warszawy, Krakowa, Lublina, Gdańska i Opola. Cenne były wypowiedzi prelegentów z Anglii i Danii.
Bp Ryszard Karpiński, delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. duszpasterstwa emigracji, wygłosił referat inauguracyjny na temat: „Wydarzenia z życia Kościoła w 2008 r. dotyczące polskich rodzin na emigracji”. W ramach sześciu sesji plenarnych przedstawiono 26 referatów dotyczących prawno-politycznych, społeczno-psychologicznych, duszpasterskich i edukacyjno-wychowawczych aspektów migracji oraz znaczenia wielospecjalistycznego poradnictwa rodzinnego dla rodzin dotkniętych rozłąką w kraju oraz rodzin poza krajem.
Uczestnicy Konferencji wystosowali apel do Parlamentu UE, Prezydenta RP, Premiera RP oraz Marszałków Sejmu i Senatu RP w sprawie uwzględnienia przez sygnatariuszy ratyfikowania Karty Praw Podstawowych prawa do rodziny opartej na małżeństwie składającym się z tradycyjnego związku mężczyzny i kobiety. Uważają oni, że renesans tradycyjnych i chrześcijańskich wartości w Europie jest możliwy, lecz taka aspiracja winna być wzmacniana przez działania polityków. Domagano się wsparcia rodziny prawidłowej, zanim się ona rozpadnie pod naporem utopijnych ideologii (np. Gender Mainstreaming) i trudnych warunków ekonomicznych, zmuszających do opuszczenia ziemi ojczystej. Małżeństwo naturalne mężczyzny i kobiety oraz rodzina na nim zbudowana przyczyniają się do przetrwania człowieka w ogóle; to najlepszy i najtańszy sposób przeciw „zimie demograficznej” Europy i dlatego wymaga preferencji w obecnej chwili historycznej.
Jednocześnie stanowczo zaprotestowano przeciwko zrównaniu praw małżeńskich z prawami związków tej samej płci. Z zapisów art. 9 i 21 Karty Praw Podstawowych można wyprowadzić prawną podstawę dla „małżeństw” ludzi jednej płci czy zmieniających płeć na życzenie. Takiego poważnego zagrożenia egzystencji państwa poprzez podkopanie jego fundamentu - podstawowej komórki, jaką jest małżeństwo i rodzina, w historii Polski i Europy jeszcze nie było. Wyrażono zaniepokojenie poważnym załamaniem cywilizacyjnej roli małżeństwa i rodziny w zachodnim świecie, negatywnymi zmianami ideowymi promowanymi i prawnie legalizowanymi wbrew wiedzy i woli zwykłych ludzi oraz narzucanymi przybyłym emigrantom.
Zwrócono się do rządu polskiego o objęcie opieką milionowej rzeszy Polaków, którzy wyjechali z kraju po 2004 r., tak by dzięki poczynaniom dyplomatów polskich w Europie mieli praktyczną możliwość migrowania całymi rodzinami, nie narażając więzi małżeńskiej z powodu rozłąki (por. Karta Praw Rodziny, art. 12). Apelowano o zapobieganie migracji szkodliwej dla państwa polskiego i udrożnienie powrotów do ojczyzny. Zauważono potrzebę opracowania Raportu o stanie rodziny polskiej, w tym rodziny w Polsce rozłączonej migracją, rodziny polonijnej żyjącej w krajach Europy Zachodniej i rodziny polskiej poza granicami kraju, zwłaszcza na Białorusi.
Wskazano na konieczność przygotowania rządowych programów wsparcia, umożliwiających systematyczne, a nie akcyjne czy przypadkowe, projekty pomocy, w tym pogłębione badania naukowe. Proszono o zwrócenie szczególnej uwagi na negatywne skutki wychowawcze, rozwojowe i psychologiczne u dzieci pozostawionych bez należytej opieki i troski przez rodziców migrujących do pracy za granicę (zjawisko tzw. eurosierot).
Podkreślono rangę i ogromne znaczenie działalności i rozwoju placówek duszpasterstwa polonijnego w krajach osiedlenia nowej emigracji dla podtrzymania tradycji religijnych, rodzinnych, narodowych migrantów oraz wartość współpracy odpowiedzialnych za łączność senatorów, posłów RP i pracowników MSZ z Polonią i Polską Misją Katolicką w Europie Zachodniej.
Szczególną uwagę zwrócono na potrzebę i znaczenie tworzenia sieci wielospecjalistycznych poradni rodzinnych w Polsce (m.in. dla rodzin dotkniętych migracją) i w krajach emigracji zarobkowej Polaków. Apelowano o tworzenie w Polsce ruchu przeciwdziałania masowej emigracji ekonomicznej godzącej w więzi rodzinne (wymiar postawy patriotycznej i chrześcijańskiej). Doradzano tworzenie ruchów samopomocowych wśród rodzin polskich rozdzielonych migracją (przykład warszawskiego ruchu „Przymierze Rodzin” z okresu emigracji solidarnościowej Polaków).
Postulowano objęcie opieką dzieci polskich emigrantów zarobkowych w wychowaniu ku polskości poprzez nowoczesne formy szkolnictwa polskiego na emigracji z pozyskiwaniem na ten cel środków Unii Europejskiej. Zwrócono się także do Konferencji Episkopatu Polski z prośbą o przeanalizowanie zjawiska migracji zarobkowej jako „znaku czasu” i podjęcie działań w celu rozwinięcia duszpasterstwa rodzin polonijnych.

Z komunikatu końcowego Konferencji