Moje kochane moherowe berety!

Długo nosiłam ten tekst w sercu. Od czasu, kiedy po raz pierwszy padło hasło „moherowe berety”. Pomyślałam, że może moja kochana „Niedziela” wydrukuje tę refleksję o babuniach i moherowych beretach...
„Bereciary!” Kiedy usłyszałam to określenie pierwszy raz, trochę mnie ono zaskoczyło, a potem zabolało. Ale nie ze względu na mnie. Nie przyszłoby mi do głowy, że można go użyć, aby okazać komuś pogardę, poniżyć go, przypiąć łatkę.
Wiele lat używałam tego nakrycia głowy - i używam go nadal. W kapeluszu czułabym się nieswojo, niemal głupio, nie pasuje do mnie. Jest zbyt elegancki. W chustce nigdy nie chodziłam, więc nie jestem do niej przyzwyczajona. Beret jest w sam raz.
Pewnie tym, którzy wytykają go palcami, nie przyszłoby na myśl, że kiedyś moher był towarem luksusowym. Można go było kupić tylko w komisie lub w Peweksie. Był dość drogi, ale zrobiony własnoręcznie na grubych drutach, „kosztował” tylko 5 dkg włóczki. Czasem wykonywało się jeszcze „podszewkę” z mniej cennej wełny, często sprutej ze starego swetra lub szalika. Najpiękniejsze modele wykonywała moja Mama.
Pamiętam dwie moje Babcie: Mariannę i Leokadię. Ta pierwsza nauczyła mnie podstawowych „oczek”, gdy miałam 5 lat. Babcia Marianna nauczyła mnie także pacierza. To ona przywiozła mi z Częstochowy pierwszy różaniec. Prowadziła na lekcje religii do odległego kościoła mnie, a czasem także moje koleżanki. Ciasno zaplatała warkoczyki na mojej głowie i tłumaczyła, że im skromniej, tym ładniej. Uczyła mnie grzeczności. Musiałam zawsze ustępować z drogi starszym, oddawać większe, ładniejsze jabłko koleżance. Spisywała dla mnie pieśni religijne swoim pięknym, kaligraficznym pismem i martwiła się, że nieprawidłowo trzymam pióro ze stalówką. Miała niezwykły, operowy, choć niewykształcony głos - mezzosopran i pięknie śpiewała w kościele. Nauczyła mnie także szyć.
Babcia Lodzia nauczyła się haftu w ochronce dla dzieci prowadzonej w Pruszkowie przez hrabinę Potulicką. Dzieci w ochronce otoczone były miłością. Uczono je wierszy i pieśni patriotycznych, była codzienna modlitwa, dostawały gorące mleko i bułkę.
Wiele zawdzięczam moim kochanym Babciom, które przekazały mi te tak dzisiaj niemodne i lekceważone umiejętności. Moherowe berety! A przecież pamiętam Babcię Lodzię wracającą w zimowy wieczór z kościoła. Krople topniejącego śniegu drżące na moherowych włoskach beretu lśniły wokół jej głowy niczym aureola z brylantów...
Teraz i ja jestem babcią, i - chociaż już rzadziej, bo nie pozwala mi na to praca - nadal robię swetry. W żadnych mąż nie chodzi tak chętnie, jak w tych wykonanych ręcznie przeze mnie. Nadal noszę też moherowy beret, ale już nie jest mi z tego powodu przykro. Myślę, że gdyby Matka Jezusa chodziła po ziemi w naszych czasach, może też nosiłaby taki beret. Była przecież uboga. Nie trzeba się więc martwić. Jesteśmy w dobrym towarzystwie.
Napisałam te wspomnienia z myślą o moich Babuniach. Chciałabym, aby się trochę ucieszyły po tamtej stronie życia, w Niebie...

Ewa

Oczekujemy na listy pod adresem:
„Niedziela”, ul. 3 Maja 12
42-200 Częstochowa
Na kopercie należy napisać: „Listy”
redakcja@niedziela.pl