Audiencja generalna, 29 grudnia 2004 r.

1. „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców [naszych] przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1,1-2).
W okresie Bożego Narodzenia szczególnej wymowy nabierają te słowa, którymi rozpoczyna się List do Hebrajczyków. W Świętą Noc Bóg zwrócił się do ludzkości wszystkich czasów oraz każdego miejsca na ziemi z ostatecznym słowem Zbawienia. Jednorodzony Syn Ojca, stając się człowiekiem, zamieszkał między nami. Wypełniło się w ten sposób oczekiwanie na Mesjasza, zapowiadanego przez proroków. Liturgia tego okresu jest jedną wielką medytacją i nieustannym pogłębianiem tajemnicy Wcielenia.

2. Zatrzymujemy się przy Żłóbku! W tym tradycyjnym przedstawieniu Bożego Narodzenia „odwieczny i wszechmogący Stwórca” mówi do nas przez swego Syna, Pana wszechświata, który stał się Dzieckiem, aby spotkać człowieka. Dziewica Maryja jako pierwsza przyjmuje Go i przedstawia światu. Obok Niej jest Józef, powołany, aby być, jak ojciec, opiekunem Odkupiciela. Ten obraz dopełniają aniołowie, którzy z radością głoszą „chwałę Boga” i zapowiadają „pokój ludziom” (por. Łk 2, 14). Są też pasterze, przedstawiciele ludzi pokornych i ubogich. Za kilka dni dołączą do nich Magowie, którzy przybywają z daleka, aby adorować Króla wszechświata.
Liturgia okresu Bożego Narodzenia wzywa nas, abyśmy z radością przybliżyli się do Groty Betlejemskiej, aby spotkać Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela: „Przybywajcie, wierzący! Przybądźcie, adorujmy Pana Jezusa!”. Otwórzmy Mu drzwi serca, aby towarzyszył nam teraz i przez cały rok, który niebawem się rozpocznie.

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach OSPPE