Pani Aleksandro!
Serdecznie pozdrawiam Panią, Redaktora Naczelnego oraz całą Redakcję „Niedzieli” i życzę wszelkiego dobra.
Jednocześnie pragnę Panią poinformować, że nie nawiązałam dotąd żadnej konkretnej korespondencji, pomimo zamieszczenia mojego anonsu i odpisania do kilku osób. Jednak mimo to wstąpiła we mnie jakaś radość i nadzieja. Nie potrafię wytłumaczyć tego stanu, ale z pewnością chodzi o poczucie, że nie ja jedna jestem samotna na tym świecie, że inni ludzie też pokonują różne przeciwieństwa losu.
Interesuję się wieloma ciekawymi artykułami, które rozwijają mnie intelektualnie. Staram się, bardzo taktownie, wręczać „Niedzielę” innym, również tym, którzy nie czytają prasy katolickiej, aby w ten sposób choć trochę wzrosła ich wiara. Początkowo zwracam uwagę na przepisy kulinarne, później polecam inne artykuły.
Rubryka „Chcą korespondować” jest bardzo potrzebna, chociaż nie zawsze spełnia oczekiwania osób umieszczających tam swoje anonsy. Są tacy, którzy się zawiedli. Ale wielu z nich z pewnością pozostanie stałymi czytelnikami „Niedzieli”. Może są i tacy, którzy wykorzystują ludzką szczerość i zaufanie. Dobrze, że na łamach „Niedzieli” pisze się o dobrych i złych doświadczeniach dotyczących korespondencji. To jest ważne. Zauważyłam, że jednak większość czytelników cieszy się z nawiązanych kontaktów.
Bardzo trafne i pouczające odpowiedzi Pani Aleksandry powinny być zebrane i ukazać się w wydaniu książkowym. Osobiście uważam, że nawet powinien zostać ogłoszony konkurs na to, w jaki sposób „Niedziela” wpłynęła na zmianę czyjegoś życia, na wiarę, na spojrzenie na innych ludzi itp. Cieszą mnie zawsze te wypowiedzi czytelników, którym udało się nawiązać korespondencję, a nawet zaprzyjaźnić. Trzymam za nich kciuki. Wierzę, że i mnie się uda.
Jeszcze raz pozdrawiam Panią Aleksandrę i wszystkich Czytelników „Niedzieli”.
Stała Czytelniczka

Ta „jakaś radość i nadzieja” jest nie tylko udziałem Pani, Droga Stała Czytelniczko, ale także moim i - jak mniemam - wielu innych Czytelników naszej rubryki. Mam na to dowody w licznych listach. Wszyscy piszący ofiarowują nam jakąś cząstkę siebie, a wraz z nią - nadzieję i radość z odczuwania tej wspólnoty serc i dusz. Nie wierzę, że jesteśmy zacofani, ksenofobiczni, mało tolerancyjni czy zamknięci na rzeczy nowe. To właśnie próbują nam wmawiać „nasze” media przez ukazywanie różnych skrajnych przypadków jako norm. Wśród moich znajomych nie widzę takich skrajnych przypadków, a przecież znam wiele osób i środowisk. Owszem, są ludzie, którzy mają jakieś jednostkowe, bardzo poważne problemy, ale tak jest zawsze, w każdej społeczności.
Myślę, że ta rubryka świadczy o przewadze ludzi ze zwykłymi problemami życiowymi, ludzi dobrych i wartościowych. Ale i ludzi, którzy czują się bardzo samotnie, bo nie zauważają obok siebie całego szeregu innych osób, dokładnie takich samych jak oni.
Czytałam niedawno świadectwa różańcowe, zgłoszone na apel o. Tadeusza Rydzyka przez Radio Maryja. Jest to niewielki tomik pełen jakby „listów do Redakcji” na zadany temat: Jak Różaniec odmienił moje życie?. I co się okazało? Otóż, odnalazłam wśród innych niemal moje własne doświadczenia, moje własne przeżycia - opisane przez różne osoby. Czyli jednak myślimy i czujemy podobnie, podobnie przeżywamy. Dlatego i te nasze listy są tak bliskie wielu osobom. Bo odnajdujemy w nich swoje własne rozterki, problemy, radości i smutki. Po prostu - ludzkie sprawy.