Purpurat podkreślił też jak ważna jest jedność i wspólnota pomiędzy wierzącymi, w tym przypadku pomiędzy grupą kapłanów. Zaznaczył, że męczennicy należeli nie tylko do jednej diecezji, ale razem byli także członkami Bractwa Księży Pracowników (Hermandad de Sacerdotes Operarios). Umacniali się wzajemnie wobec prześladowań i wspierali w najtrudniejszych chwilach.

Z kolei postulator procesu beatyfikacyjnego, ks. Carlos Comendador, również należący do bractwa, zaznaczył, że wszyscy nowi błogosławieni zajmowali się formacją kapłańską seminarzystów i m.in. w tej intencji oddali swoje życie. Przełożony bractwa ks. Núñez życzył, aby ich przelana krew stała się źródłem nowych powołań.

W programie uroczystości znalazły się także wydarzenia kulturalne i duchowe, w tym adoracja eucharystyczna oraz wystawa poświęconą męczennikom z bractwa. W niedzielę 31 października rano zostanie odprawiona dziękczynna Msza za nowych błogosławionych, wieczorem zaś w miejscowym seminarium duchownym z klerykami spotka się abp Jorge Carlos Patrón Wong – sekretarz ds. seminariów w Kongregacji ds. Duchowieństwa. 1 listopada, w Uroczystość Wszystkich Świętych, będzie sprawowana liturgia wspominająca czterech męczenników już jako wyniesionych na ołtarze.

Czterej nowi błogosławieni są już ostatnią grupą z grona 30 kapłanów Bractwa Księży Pracowników zabitych w czasie wojny domowej w Hiszpanii i ogłoszonych błogosławionymi. 1 października 1995 roku św. Jan Paweł II beatyfikował ks. Piotra Ruiza de los Paños i jego 8 towarzyszy. Następnie 13 października 2013 roku w Tarragonie na ołtarze wyniesiono ks. Joachima Jovaní Marina i jego 14 towarzyszy. Ponadto wśród beatyfikowanych 25 marca 2017 roku ks. Józefa Ávareza-Benavidesay de la Torre i 114 osób było też dwóch członków bractwa.

Bractwo Księży Pracowników

Bractwo Księży Pracowników Najświętszego Serca Pana Jezusa założył w 1883 roku w Tortosie miejscowy kapłan, ks. Emanuel Domingo y Sol (1836-1909), beatyfikowany 28 marca 1987 roku w Watykanie przez Jana Pawła II. Jest to stowarzyszenie księży diecezjalnych, łączących się w celu wzajemnego wsparcia w rozwoju duchowym i większej skuteczności w działaniach. Członkowie bractwa pozostają przypisani (inkardynowani) do swej diecezji. Pozostając w stałej łączności ze swym biskupem i duchowieństwem swej diecezji członek bractwa winien być jednocześnie szczególnie gotowy i wolny do pracy w każdym zakątku świata. W 1898 roku Stolica Apostolska uznała oficjalnie te specyfikę bractwa, a w 1927 roku uznała je za stowarzyszenie życia wspólnotowego, ale bez składania ślubów, a w 1952 roku – za instytut świecki. W 2008 roku Benedykt XVI zatwierdził jego statut jako publicznego stowarzyszenia kleryckiego na prawie papieskim. Członkowie bractwa działają obecnie w 13 krajach Europy, Afryki oraz Ameryki Południowej i Północnej.

Notki biograficzne:

Franciszek Kastor Sojo López należał do rocznika księży, z których wielu zostało później męczennikami. Całe swoje kapłańskie życie poświęcił na formację przyszłych kapłanów. Prywatnie był wielkim miłośnikiem muzyki, której poświęcał dużą część wolnych chwil. Gdy w 1936 roku wybuchła wojna domowa w Hiszpanii, liczył się z męczeństwem, a nawet przewidywał, że wcześniej czy później to nastąpi. Zginął rozstrzelany przez republikanów w nocy z 12 na 13 września 1936 roku.

Emilian Garde Serrano również zajmował się formacją seminarzystów w różnych miastach i regionach swego kraju. Odznaczał się wielkim umiłowaniem Eucharystii. Gdy przyszli po niego rewolucyjni milicjanci, nie stawiał oporu. Zmarł 7 lipca 1938 roku w więzieniu w Cuence z wycieńczenia i złego traktowania. W chwili śmierci miał ponad 61 lat i był najstarszym z czwórki nowych błogosławionych.

Emanuel Galcerá Videllet pracował jako formator i profesor w wielu seminariach a także w Papieskim Kolegium Hiszpańskim św. Józefa w Rzymie. Rozstrzelano go 3 września 1936 roku w Capones wraz z 30 innymi osobami, a – jak zeznawali potem świadkowie tych wydarzeń – milicjanci z dumą opowiadali później o tym, co zrobili.

Akwilin Pastor Cambrero od najmłodszych lat odznaczał się głęboką wiarą i bawił się w odprawianie Mszy. Gdy wstąpił do seminarium był tak biedny, że do trzeciego roku jego studia finansował proboszcz jego parafii. Mimo wszystko w 1935 roku przyjął święcenia kapłańskie. Został potem prefektem alumnów i profesorem w seminarium duchownym w Baezie. Gdy rok później wybuchła wojna i towarzyszące jej prześladowania religijne, aresztowano go wraz z ks. Emanuelem Galcerá. Początkowo obaj znaleźli schronienie u zaprzyjaźnionej rodziny, ale po kilku dniach wykryto ich obecność. Ks. Akwilin został rozstrzelany koło Baezy 28 sierpnia 1936 roku – dokładnie w rocznicę swej prymicji. W chwili śmierci miał 25 lat i był najmłodszym z całej czwórki.