To może być zaskakujące, ale przez pierwsze 19 lat swojego życia tak naprawdęnie zastanawiałem się nad tym, co będzie po śmierci. Raczej przyjmowałem postawę myślenia zgodną z dużą częścią „niedzielnych” katolików. Śmierć to koniec i później nie ma już nic. Sen, cisza, pustka. Odejście bliskiej osoby to zawsze ogromny ból, ale nie potrafię sobie wyobrazić, jak wielki dla kogoś, kto myśli, że po śmierci nie ma już żadnej nadziei. W takim przeświadczeniu przeżyłem większość swojego młodego życia. Dopiero za pomocą...rapowych płyt Bóg pomógł mi to pojąć. świat widziany oczami to nie wszystko! Wsiadaj na pokład, a postaram się pokazać ci kilka interesujących miejsc.

Stacja 1: Wierz w duchy!

Na początek naszej duchowej podróży trochę o samych... duchach. Tak, tak – to nie świat horrorów, to świat Kościoła najpełniej ukazuje tę rzeczywistość. Duchy istnieją. Ba! My też po części nimi jesteśmy. Każdy z nas ma ducha i duszę. Czym one są? To temat na osobny artykuł. W skrócie: chodzi o to, że nasze ciała to nie wszystko – istnieje rzeczywistość, której nie widzimy. I to właśnie jest punkt wyjścia do zrozumienia kolejnych stacji widzianych z okien naszego wygodnego i ciepłego pociągu życia.

Stacja 2: Śmierć to etap przejścia.

Śmierć nie kończy życia – ona je zmienia. Niektórzy święci zwykli mówić, że śmierć to dopiero początek prawdziwego życia. „Ja nie umieram, ja wchodzę w życie” – mawiała św. Teresa. Kiedy zrozumiałem, że śmierć nie oznacza końca, a jedynie zmianę perspektywy życia, zacząłem pojmować naszą wiarę. Nie da się zrozumieć Boga bez zrozumienia siebie. Nie da się też pojąć siebie bez szukania Boga. Dusza człowieka po oddzieleniu się od ciała żyje dalej. Pytanie tylko... gdzie?

Stacja 3: Trzy możliwości.

Wjeżdżamy w nową, często budzącą grozę rzeczywistość. Zawsze czymś niepojętym będzie dla nas perspektywa „po śmierci”. Ograniczający nas rozum nigdy do końca jej nie zrozumie. I właśnie tutaj pojawia się wiara. Jak naucza nas Kościół i pokazuje Pismo Święte – po śmierci nasza dusza trafi do jednej z trzech rzeczywistości: nieba, piekła lub... czyśćca. Wiadomo, niebo to nieustanne przebywanie z Bogiem, radość, pokój i wesele. Piekło – zupełne przeciwieństwo: nienawiść, ból oderwania od Boga, niepokój. A czym jest ten tajemniczy czyściec?

Stacja 4: Oczyszczanie.

Czyściec, jak sama nazwa wskazuje, to stan oczyszczania naszej duszy. O co chodzi? Czy to boli? Zapewne tak, zresztą wiele wizji świętych o tym mówi. Oczyszczanie zawsze boli. To tak jak w życiu tu, na ziemi – rezygnacja z przyjemności i przeciwstawienie się swoim pragnieniom, żądzom zawsze rodzą ból i cierpienie. Sednem czyśćca nie są jednak bóle i czasowe niedostatki. Chodzi o to, by dojść do nieba. Jeśli trafimy do czyśćca, tak naprawdę możemy poczuć ulgę i radość. Droga stąd jest tylko jedna – po czasie poprowadzi do Boga. Czyściec ma nas przygotować nas na spotkanie z Jezusem. Gdy za życia nam się to nie udało, ta rzeczywistość jest właśnie po to. To tak, jakbyś zabrudzony i przemoknięty chciał wejść na wesele do najlepszych przyjaciół. Czyściec to czas zmiany „ubrania” na to godne, królewskie. W listopadzie szczególnie żarliwie modlimy się za naszych bliskich zmarłych. Wypominki, Różaniec – to wszystko dla dusz czyśćcowych jest szczególnie istotne. Więcej o tym mówią święci, którym Bóg już za ich życia uchylił rąbka tajemnicy przez ukazanie w wizjach tego, co niewidzialne. Oddaję głos św. Faustynie. „Ujrzałam Anioła Stróża, który mi kazał pójść za sobą. W jednej chwili znalazłam się w miejscu mglistym, napełnionym ogniem, a w nim całe mnóstwo dusz cierpiących. Te dusze modlą się bardzo gorąco, ale bez skutku dla siebie, my tylko możemy im przyjść z pomocą. Płomienie, które paliły je, nie dotykały się mnie. Mój Anioł Stróż nie odstępował mnie ani na chwilę. I zapytałam się tych dusz, jakie ich jest największe cierpienie. I odpowiedziały mi jednozgodnie, że największe dla nich cierpienie to jest tęsknota za Bogiem. Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w czyśćcu. Dusze nazywają Maryję «Gwiazdą Morza». Ona im przynosi ochłodę. Chciałam więcej z nimi porozmawiać, ale mój Anioł Stróż dał mi znak do wyjścia. Wyszliśmy za drzwi tego więzienia cierpiącego. [Usłyszałam głos wewnętrzny], który powiedział: Miłosierdzie moje nie chce tego, ale sprawiedliwość każe” (Dz. 20). Najlepsze, co możemy zrobić dla naszych bliskich, którzy odeszli, to modlitwa, zamówione za nich Msze św. Oni potrzebują tego o wiele bardziej niż naszych łez i wspomnień. Oni żyją, tyle że w innej rzeczywistości, której my teraz, ograniczeni ciałami, nie widzimy i nie rozumiemy. Docieramy do końca naszej podróży i musimy zadać sobie pytanie: czy moje życie na ziemi jest zgodne z nauczaniem Jezusa? Śmierć nie powinna budzić w nas lęku – bardziej motywację. Gdy staramy się być blisko Boga, przyjmujemy sakramenty, modlimy się, czytamy Jego słowa w Biblii – stajemy się coraz bardziej podobni do Niego. Żywa relacja z Bogiem przygotowuje nas na to, co nastanie po śmierci. Możemy iść do czyśćca, ale czy nie lepiej od razu trafić do nieba? To nie żadna katolicka ściema. To prawdziwe życie, stworzone przez Boga, i każdy będzie musiał wziąć w tym udział. Niewierzący i walczący z Kościołem także. Niech to będzie najlepszy motywator do dobrego i pełnego życia z Jezusem. Abyśmy jadąc pociągiem, nie musieli zajeżdżać do stacji czyściec czy nie daj Boże piekło, ale mogli się spokojnie zatrzymać na stacji końcowej z napisem: NIEBO.

Artykuł pochodzi z Niedzieli Młodych nr 6/2021: Zobacz PDF