Licząca 20 wieków tradycja chrześcijańska złączyła węzłem braterstwa i solidarności dwóch apostołów - Piotra i Pawła. Przez kilkadziesiąt lat swej działalności w okresie narodzin chrześcijaństwa łączyli znamiona wierności zasadom i prawom Królestwa Bożego z postawą otwarcia na ludzi i ich epokę.

Św. Piotr pochodził z Betsaidy, miejscowości nad jeziorem Genezaret. Był bratem św. Andrzeja Apostoła, który go też przyprowadził do Jezusa ( por. J 1, 40-42). Chrystus zetknął się z Andrzejem i Szymonem (pierwotne imię Piotra) w pobliżu rzeki Jordan, co wskazywałoby, że obaj bracia byli uczniami św. Jana Chrzciciela.
Gdy Chrystus spotkał Szymona, zmienił jego imię na Piotr, które miało symbolizować przyszłe powołanie: "´Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas´ - to znaczy: Piotr" (J 1, 42). "Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, [czyli Skała] i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą" ( Mt 16, 18).
Św. Piotr przystąpił do uczniów Chrystusa. Był człowiekiem żonatym i mieszkał w Kafarnaum u teściowej, którą Pan Jezus uzdrowił ( por. Mk 1, 29-31). Tradycja wczesnochrześcijańska wymienia nawet córkę Piotra - św. Petronelę (nie jest to pewne).
Chrystus szczególnie wyróżniał św. Piotra w czasie swego trzyletniego nauczania. Towarzyszył on Mistrzowi przy wszystkich Jego cudach, również podczas Przemienienia na górze Tabor. Piotr też najbardziej wyznawał wiarę w Żywego Mesjasza, choć miał chwile słabości - trzykrotnie się Go zaparł.
Przed odejściem do Nieba Chrystus przekazał Piotrowi władzę nad Kościołem. To św. Piotr proponuje apostołom dobranie w miejsce Judasza człowieka, który by dopełnił symboliczną liczbę apostołów - 12 - wybór padł na św. Macieja. Jak podają Dzieje Apostolskie, Piotr pierwszy przemówił do tłumu w dzień Zesłania Ducha Świętego i pozyskał tegoż dnia dla Chrystusa około 3 tys. neofitów. On uzdrowił chromego od urodzenia przy świątyni jerozolimskiej. Ponownie przemówił do tłumu i nawrócił 5 tys. osób. Założył w Jerozolimie pierwszą gminę chrześcijańską i sprawował nad nią władzę.
Po swoim cudownym wybawieniu od niechybnej śmierci, gdy Anioł Pański uwolnił go z więzienia, św. Piotr dla bezpieczeństwa przeniósł się do Antiochii (por. Gal 2,11), potem Małej Azji, Koryntu i osiadł w Rzymie, gdzie poniósł śmierć męczeńską na krzyżu - według świadectwa Orygenesa - głową w dół, na własną prośbę, gdyż czuł się niegodny umierać na krzyżu jak Chrystus. Było to za panowania okrutnego cesarza Nerona, ok. 64 r. W czasie prac archeologicznych w latach 1940-56 znaleziono pod ołtarzem głównym Bazyliki św. Piotra w Rzymie grób św. Piotra i jego relikwie.
Św. Paweł pochodził z Tarsu, z Cylicji (Mała Azja). Jako obywatel rzymski miał przywileje. Jego rodzina pochodziła z rodu Beniamina, który wydał pierwszego króla Izraela, dlatego późniejszemu apostołowi Chrystusa dano imię Saul (po polsku Szaweł).
Szaweł, mając ok. 20 lat, przybył do Jerozolimy, by pogłębiać wiedzę skryptorystyczną i rabinistyczną (por. Dz 22, 3). Stał się wielkim wrogiem wyznawców wiary Chrystusowej, a chrześcijan uważał za odstępców od wiary Mojżeszowej. Asystował przy kamienowaniu św. Szczepana. Nie mając wymaganych lat, mógł tylko pilnować szat oprawców ( por. Dz 7, 58-60). Gdy, według prawa żydowskiego, doszedł do pełnoletności, prosił najwyższego kapłana o listy polecające do gmin żydowskich w Damaszku, aby mieć pomoc w wykrywaniu i aresztowaniu chrześcijan. U bram Damaszku został porażony niezwykłym światłem. Spadł z konia na ziemię. Usłyszał wtedy głos Chrystusa: "´Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?´ ´Kto jesteś, Panie?´ - spytał. A On: ´Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić´" (Dz 9, 4).
Szaweł wstał. Przestał widzieć. Ludzie przyprowadzili go do Damaszku, gdzie przez trzy dni pościł. Człowiek o imieniu Ananiasz położył na nim ręce i Szaweł przejrzał na oczy. Został ochrzczony i napełniony Duchem Świętym.
Dla Żydów ta nagła przemiana Szawła trudna była do wytłumaczenia. Postanowili go zamordować. Szaweł znalazł schronienie u chrześcijan, którzy w koszu spuścili go poza mury miasta. Po pobycie na pustyni przybył do Jerozolimy, skąd wraz ze św. Barnabą udał się do Antiochii i nawracał pogan. Tam spotkał św. Piotra. W 50 r. na soborze w Jerozolimie została potwierdzona całkowita równość chrześcijan ekspogan z chrześcijanami Żydami. Kościół stał się powszechny.
Św. Paweł rozpoczął swoje wielkie podróże misyjne. Przemierzył setki kilometrów lądem i morzem, zakładając wszędzie gminy chrześcijańskie. Syria, Mała Azja, Grecja, Macedonia, Italia, Hiszpania - to etapy jego wędrówek, opisanych w Liście do Koryntian.
Św. Paweł do założonych przez siebie gmin wysyłał listy. Napominał w nich wierzących, ganił za brak miłości, pouczał i ukazywał głębię Bożego miłosierdzia. Pozostawił 14 listów, wykładów i komentarzy Ewangelii Chrystusowej. Kościół korzysta z nich w liturgii przez cały rok, a kapłani również w czytaniach brewiarzowych.
Św. Paweł poniósł śmierć męczeńską w roku 67. Został ścięty mieczem - jako obywatel rzymski - za Bramą Ostyjską w Rzymie. Ciało jego złożono najpierw w posiadłości św. Lucyny przy drodze ostyjskiej, a następnie przeniesiono do katakumb, zwanych dzisiaj Katakumbami św. Sebastiana przy Via Appia.
Na miejscu jego męczeństwa powstała bazylika pod jego wezwaniem, druga co do ważności bazylika rzymska.
Dwaj wielcy Apostołowie są do dziś świadkami Chrystusa, oddziaływującymi na nas przez Listy. Mówią nam o Chrystusie, którego znali osobiście, dlatego ich kult jest tak żywy.