Reklama

Wartość człowieka mierzona miłością

Niedziela rzeszowska 39/2008

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dorota Zańko: - Kiedy podjęłyście decyzję o wyjeździe na Ukrainę?

Anna Warchał: - Decyzja była bardzo spontaniczna, podjęłyśmy ją w ostatniej chwili. Miałyśmy już plany na wakacje. W lipcu, kilka dni przed wyjazdem na Ukrainę, zadzwonił do nas ks. Jacek Uliasz, który znał nas z akcji „Biała Ukraina”. Powiedział, że potrzeba ludzi w Załuczu, potrzeba wolontariuszy. Nie odmówiłyśmy.

Anna Mazur: - Podobnie było z wyjazdem w Bieszczady do dzieci z Gruzji - w sierpniu telefon od Małgorzaty Franczyk z „Solidarności” w Rzeszowie, zmiana planów wakacyjnych, rezygnacja z wyjazdu za granicę z harcerzami. Piorytetem był dla nas wolontariat.

- Najpierw była Ukraina. Siedem dni z dziećmi upośledzonymi. Ciężko było?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

A.W.: - Najpierw był szok, wygląd tych dzieci mówił, że tamtejszy personel nie przejmuje się nimi za bardzo. Ale później przywykłyśmy, nawiązałyśmy z nimi bliski, serdeczny kontakt, zobaczyłyśmy, że mimo swojej niepełnosprawności, również umysłowej, są mądre, bardzo wrażliwe, doskonale wyczuwają nasze emocje. Wiele z nich przejawiało talenty plastyczne i muzyczne. Przekonałyśmy się o tym, np. podczas zabawy miałyśmy ze sobą instrumenty muzyczne - gitarę i bębenek, a na drugi dzień jeden chłopiec zrobił sobie bębenek z puszki po farbie. Bardzo nas to wzruszyło i wówczas uświadomiłyśmy sobie, że ta nasza praca, to bycie z tymi dziećmi przynosi efekty.

A.M.: - Chwil ciężkich dla nas i trudnych psychiczne nie brakowało. Łzy kręciły nam się w oczach, kiedy niepełnosprawne dziecko przykute do łóżka wyciągało do nas rączki i mówiło „mama”. Te dzieci były niesamowicie spragnione czułości. Pielęgniarki ze zdziwieniem patrzyły, jak całowałyśmy te dzieci, przytulały, jak brałyśmy je do zabaw grupowych. Nie mogły uwierzyć, że gra może je tak absorbować, że je wycisza, uspokaja.

- Co wam wynagrodziło ten tygodniowy pobyt z dziećmi niepełnosprawnymi?

A.M.: - Widok, jak część biegła za odjeżdżającym z nami autobusem. Malowały nasze podobizny na kartkach i wieszały nad łóżkami, to też było bardzo wzruszające…

A.W.: - Każdy poranek wynagradzał poprzedni dzień, kiedy na nasz widok dzieciom zapalały się promyczki w oczach, niesamowicie się cieszyły, że jesteśmy z nimi jeszcze kolejny dzień. Nie mogłyśmy się z nimi rozstać, wyjazd był dla nas trudny..

Reklama

- Po Załuczu na Ukrainie przyszły Bieszczady. W Ustrzykach Dolnych zajmowałyście się dziećmi, które również dotknęła tragedia. Te dzieci przywiozły ze sobą spory bagaż dramatycznych doświadczeń…

A.W.: - I okazało się, że to był ich jedyny bagaż, bo podróżnego żadne z nich nie miało. Przyjechały w tym, co miały na sobie.

A.M: - Po przylocie do Polskie dzieci były bardzo wystraszone. Zauważyłyśmy, że rodzeństwo trzymało się razem - w autobusie z Rzeszowa w Bieszczady siadały na dwóch siedzeniach po cztery osoby, choć inne siedzenia były wolne. Na miejsce dotarliśmy późno w nocy. Bardzo się bały. Ale na drugi dzień nawiązałyśmy z nimi kontakt. Z dnia na dzień było coraz lepiej. W Bieszczadach miały świetne warunki, wiele atrakcji, zatroszczyło się o to wielu sponsorów, wielu ludzi dobrego serca. Płakałyśmy, gdy trzeba było odjeżdżać.

- Dzieci dzieliły się z wami przeżyciami z Gruzji? Otwierały się przed wami?

A.M.: - Na co dzień pochłaniały je zabawy. Trudne okazywały się dla nich wieczory. Przed snem smutniały, nie chciały, żebyśmy je opuszczały. Siadałyśmy przy nich na łóżku i wysłuchiwałyśmy wielu dramatycznych wspomnień. Bardzo chciały się z kimś podzielić przeżyciami. Pochodziły z rejonów objętych wojną. Oni stracili wszystko, wielu z nich rodziców, bliskich czy sąsiadów.

A.W.: - Małe dzieci nie do końca świadome są tego, co się dzieje, ale te starsze z płaczem opowiadały o tym, co widziały. Jeden z chłopców opowiadał, że jego wioska to stos gruzu, kamienie skąpane we krwi, widział, jak na jego oczach rozstrzeliwani byli sąsiedzi.

- Czym jest dla was wolontariat, jak go postrzegacie z perspektywy tych dwóch doświadczeń?

A.M.: - W Załuczu na początku to był dla nas większy wysiłek psychiczny niż fizyczny. Potem traktowałyśmy to jako przyjemność, nie jako ciężką pracę, chociaż dawałyśmy z siebie wszystko. Pobyt z nimi to była duża przyjemność, te ich buziaki, uśmiechy...

A.W.: - Pracujący tam ks. Grzegorz Ząbek z diecezji rzeszowskiej, u którego mieszkałyśmy, powiedział nam: „tak naprawdę to nie wy jesteście dla tych dzieci, tylko te dzieci są dla was”. One dały nam szansę poznania lepszego świata, docenienia tego, co mamy. Zdajemy sobie sprawę, że nie tylko w Gruzji są dzieci, które potrzebują pomocy, u nas przecież potrzebujących najmłodszych też nie brakuje. Te wyjazdy dały nam jeszcze większą chęć niesienia pomocy, uświadomiły, że trzeba się otwierać, szukać tych potrzebujących...

A.M.: - Poznajemy nowych ludzi, nowe kultury, przełamujemy siebie, doświadczamy niesamowitych przeżyć, pielęgnujemy w sobie wrażliwość i niesamowitą pokorę.

- Czujecie się lepsze czy wyróżnione?

A.M.: - To był dla nas zaszczyt, że obce, nieszczęśliwe dzieci obdarzyły nas tak dużym zaufaniem. Pierwszymi słowami w języku polskim, które chciały się nauczyć i które powtarzały, były: „lubię cię” i dziękuję”.

A.W.: - Przede wszystkim czujemy się bardzo potrzebne. I to jest dla nas ważne - czuć, że ktoś nas potrzebuje. Człowiek jest tyle wart, ile może dać z siebie innym, ile może pomóc bliźniemu…

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy

2024-06-14 07:30

[ TEMATY ]

rozważania

ks. Marek Studenski

Mat.prasowy

Czy kiedykolwiek słyszałeś o lekarzu, który potajemnie odprawiał sakramenty w najciemniejszych czasach stalinowskich represji? Poznaj niesamowitą historię doktora Henryka Mosinga – wybitnego epidemiologa, który poświęcił swoje życie walce z tyfusem plamistym, a jednocześnie tajnym kapłanem, odpuszczającym grzechy w ukryciu.

Metafora ziarnka gorczycy jest bardzo podobna do koncepcji efektu motyla. Wspólnie ilustrują one, jak małe działania mogą prowadzić do dużych i często nieprzewidywalnych skutków. W tej perspektywie zauważmy wartość nawet najdrobniejszych aktów wiary, odwagi i determinacji, które mogą przekształcić się w coś wielkiego i wpływowego.

CZYTAJ DALEJ

Komu służy wirtualna ambona? O ewangelizacji w sieci

Niedziela Ogólnopolska 20/2022, str. 14-15

[ TEMATY ]

ewangelizacja

internet

Adobe.Stock

Od lewej: dr Agata Rujner, ks. Teodor Sawielewicz, o. Ttomasz Grabowski

Od lewej: dr Agata Rujner, ks. Teodor Sawielewicz, o. Ttomasz Grabowski

Religijne kanały w mediach społecznościowych przyciągają coraz większą liczbę odbiorców. Czy rosnąca popularność katolickich youtuberów nie sprawia, że tworzy się wirtualna wiara? Czy zawsze ułatwia to kontakt z Bogiem i prowadzi do żywej relacji z Nim?

Internetowa przestrzeń to droga do drugiego człowieka i jego codzienności, w której niejednokrotnie brakuje miejsca dla Boga. Wirtualna ambona pozwala głoszącemu Dobrą Nowinę uprzątnąć drogę do kościoła tym, którym ona już dawno zarosła chwastami, albo przygotować i utwierdzić ją dla tych, którzy nigdy z niej nie korzystali.

CZYTAJ DALEJ

Wadowice: 25-lecie koronacji obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy

2024-06-16 23:24

[ TEMATY ]

Matka Boża Nieustającej Pomocy

Archidiecezja Krakowska

Byśmy zawsze trzymali się - jak Dzieciątko Jezus - dłoni Maryi i żeby to trzymanie się Jej dłoni było centrum naszego życia, najważniejszym motywem naszego codziennego postępowania - niezależnie co się stanie, wracać do Matki i trzymać się Jej rąk ciągle na nowo - mówił abp Marek Jędraszewski podczas Mszy św. w bazylice Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach z okazji 25-lecia koronacji obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy, której dokonał papież Jan Paweł II.

- Wierzę, że św. Jan Paweł II jest dzisiaj wśród nas i woła wraz z nami: totus Tuus, Maryja - mówił na początku Mszy św. proboszcz ks. Jarosław Żmija. Zaznaczył, że parafia przygotowywała się do jubileuszu przez szereg wydarzeń. Zwrócił uwagę, że dzieci przyniosą do ołtarza własnoręcznie wykonane różańce, a każdy paciorek oznacza dziesiątkę odmówioną w rodzinie. Jako dar ofiarny złożone zostaną także księgi pamiątkowe, które towarzyszyły peregrynacji obrazu Matki Bożej. - Wpisy w tych księgach to wyraz szczerej miłości parafian do Jezusa i Maryi - mówił ks. Jarosław Żmija.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję