Marcin Konik-Korn: - Dlaczego kard. Karol Wojtyła odprawiał Rezurekcję w 1978 r. właśnie w kościółku na os. Podwawelskim?

Ks. Włodzimierz Łukowicz: - Kard. Wojtyła miał zwyczaj, by Msze św. rezurekcyjne i Pasterki odprawiać w parafiach, które były tworzone, które jeszcze nie były formalnie uznane przez władzę PRL, lub które starały się o budowę kościoła. Chodziło o dodanie ducha parafianom w niesprzyjających czasach. Ludzie przychodzili na Msze św. z potrzeby wiary, ale też ujawniała się wtedy polska przekorna natura, która sprawiała, że jeżeli czegoś władza zabraniała, to chciało się to tym bardziej robić. Kard. Wojtyła wychodził więc do ludzi, by ich umocnić w wierze - po oficjalnych Rezurekcjach i Pasterkach w katedrze zawsze pojawiał się też w wybranych parafiach. Często mówi się o masowych Mszach św. w Nowej Hucie-Bieńczycach, Mistrzejowicach, czy na Wzgórzach Krzesławickich. Na os. Podwawelskim było podobnie. Na tych nabożeństwach wierni byli w stanie gromadzić się wokół kaplicy bez względu na mróz czy deszcz. Tak się zdarzyło, że Rezurekcja odprawiona na os. Podwawelskim była ostatnią, którą przyszły Papież odprawił w Polsce. Pamiętam nawet, że po tym nabożeństwie zjadł z nami (księżmi pracującymi na os. Podwawelskim - przyp. M. K.K.) śniadanie - zjedliśmy z Metropolitą jajecznicę na boczku!

- Wizyta ówczesnego Metropolity była zatem częścią większego planu dotyczącego duszpasterstwa na nowych krakowskich osiedlach...

- Tak. Karolowi Wojtyle zależało, by Kościół podążał za wiernymi w nowych krakowskich osiedlach. Kiedy zostałem wydelegowany do pracy na tym terenie w 1975 r., osiedle z wielkiej płyty było już wybudowane. Powstało na dotąd niezagospodarowanym terenie między Ludwinowem a Dębnikami. Wybudowana wtedy droga dwupasmowa (ul. Konopnickiej - przyp. M. K.K) oddzieliła historyczny Ludwinów od nowego os. Podwawelskiego. Formalnie teren ten należał do parafii św. Katarzyny. W latach 60. kard. Karol Wojtyła oddelegował wikariusza ze św. Katarzyny - ks. Adama Gacka - do pracy na powstającym osiedlu. Władze PRL nie pozwalały na utworzenie odrębnej parafii. Oficjalnie był to więc tylko rektorat św. Bartłomieja, ale prowadzono tam pełne księgi parafialne. W ten sposób powstała nieformalna parafia, której za świątynię służyła kapliczka z XVII wieku. Dzisiejszy kościół parafialny Matki Bożej Fatimskiej został wybudowany dopiero w latach 80., jako wotum dziękczynne za uratowanie życia Janowi Pawłowi II podczas zamachu w 1981 r.

- Jak wyglądała praca duszpasterska w parafii, która działała nieformalnie i nie miała odpowiedniej świątyni?

- Warunki pracy były trudne. Brakowało miejsca nie tylko dla wiernych podczas nabożeństw, ale także na prowadzenie katechez dla dzieci. Należało mimo to prowadzić naukę religii dla wszystkich klas z pobliskiej szkoły. Na os. Podwawelskim mieszkała w większości tzw. inteligencja pracująca. Mieszkania były przepełnione. Niekiedy żyły w nich rodziny wielopokoleniowe. Było to nowe osiedle z wieloma młodymi małżeństwami, więc i dzieci było wiele. Na czas lekcji religii zamykaliśmy część kaplicy z prezbiterium, a na cele katechetyczne zaadaptowano podziemną część świątyni.

- Czyli - podobnie jak pierwsi chrześcijanie spotykaliście się w katakumbach?

- Można tak powiedzieć. Panował tam niesamowity klimat. Mieszkaliśmy wtedy z drugim wikarym w prywatnych mieszkaniach wiernych. proboszcz w mieszkaniu zakupionym w bloku na cele parafialne. W tych trudnych czasach księża cieszyli się dużym szacunkiem. Kiedy szedłem przez osiedle w sutannie, ludzie często zaczepiali mnie, by o coś zapytać. Staraliśmy się też z innymi księżmi mieć przy sobie słodycze i obrazki, by obdarowywać nimi dzieci. Wiedziano, w której klatce schodowej mieszka ksiądz, więc wierni przychodzili, by porozmawiać. Bardzo miło wspominam te czasy.