"Przy wigilijnym stole,

Łamiąc opłatek święty,

Pamiętajcie, że dzień ten radosny

W miłości poczęty".

Jan Kasprowicz

Tegoroczne opłatkowe spotkanie ma wyjątkowy charakter i skłania do głębokiej zadumy i refleksji. To właśnie nas Bóg obdarzył szczególną łaską, że Boże Narodzenie możemy przeżywać na początku Nowego Milenium. Z perspektywy minionego okresu uświadamiamy sobie, że każdy ofiarowany nam dzień jest przesłaniem wielkiej Bożej miłości. Bowiem narodzenie Jezusa w Betlejem nie jest jedynie wydarzeniem historycznym. On przyszedł, by przynieść odkupienie i stał się dla nas Emmanuelem tzn. "Bogiem z nami", by dać nam pełnię życia i ubogacić je miłością. On tu pośród nas i z nami dzieli troski codziennego życia, realizuje dzieło zbawienia, wypełniając Swoją obietnicę:

"A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni,

aż do skończenia świata" (Mt 28,20)

Dlatego Betlejem (hebr. Betlehem - dom chleba) trwa nieustannie - Jezus jest wśród nas: w Eucharystii, sakramentach, w Swoim Słowie, Kościele, na modlitwie, jest Bogiem bliskim - Przyjacielem. Wciąż daje Siebie - Swoją miłość i przyjaźń, jest dobry jak "chleb", ale również zaprasza: "Pójdź za Mną" (J 21,19) - drogą prowadzącą do pełni szczęścia, do zbawienia.

Chrystus przez Swoje przyjście na świat przemienił historię ludzkości, a przemienił ją przez prawdę i miłość. Dziś posługuje się nami, byśmy tymi wartościami przemieniali naszą codzienność. Otrzymujemy czas, który jest nam dany, ale również zadany.

U progu Nowego Tysiąclecia musimy w pokorze stanąć przed Panem i zapytać, jak dalece wypełniliśmy misję, którą pozostawił nam Chrystus:

"Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię" (Mk 16,15)

i jak realizujemy Jego wezwanie:

"Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem" (J 13,25)

Przecież dzięki temu, że Syn Boży stał się człowiekiem, każdy człowiek posiada godność i wartość.

To Jezus Chrystus sprawił, że o godności człowieka nie decyduje stopień naukowy, ważne stanowisko czy zasoby materialne, ale sam fakt bycia człowiekiem - ukochanym dzieckiem Boga. On uczy, że wszyscy jesteśmy cenni w oczach Bożych i że miłość jest pierwszym prawem podtrzymującym życie ludzi.

Czy my o tym pamiętamy?

Wzorem przyjęcia Bożego zaproszenia do współudziału w dziele zbawienia jest dla nas postawa Maryi - pokornej Służebnicy Pańskiej, która przyjmując głębię tajemnicy, jaką powierzył Jej Bóg, odpowiedziała:

"Niech mi się stanie według twego słowa" (Łk 1,38)

i tej postawy uczy nas, polecając:

"Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie" (J 2, 5)

Czy jesteśmy gotowi powtórzyć za Maryją "fiat", przyjmując postawę zawierzenia, posłuszeństwa, adoracji.

Z kolei zachowanie się pasterzy, gdy usłyszeli słowa anioła i ich decyzja: "Pójdziemy do Betlejem i zobaczymy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił" (Łk 2,15), zachęca, byśmy jak oni byli ludźmi dobrej woli, gotowymi głosić każdemu pokoleniu tajemnicę miłości Chrystusa. Przepowiadać Go zarówno słowem, jak i świadectwem życia, łącząc umiejętnie postawę ewangelicznych sióstr: słuchającej Marii i usługującej Marty.

Bowiem, wsłuchując się w głos miłującego Boga, przyjmując całkowicie Jego wolę i otwierając się na Jego działanie, dochodzi się do mądrości. Wspólne przeżywanie z Chrystusem każdej chwili życia doprowadza do mistycznego z Nim zjednoczenia, by swoim życiem szerzyć Boże wezwanie do współkochania i współzbawiania.

Wówczas już nie zaskakuje postawa Mistrza - pochylającego się, by uczniom umyć nogi; Mistrza - przebaczającego Magdalenie, zasiadającego do stołu z celnikami, darującego dług; Mistrza - milczącego podczas niesłusznego oskarżenia, modlącego się za swoich prześladowców.

By dzielić się dobrem w miłości, potrzeba niewiele - serca ufnego i otwartego, a resztę uczyni On, zmieni oblicze tej ziemi, bo tylko On uzdalnia, że potrafimy dzielić się sercem - każdy z każdym, jak wigilijnym opłatkiem. Dlatego z dziecięcą ufnością otwórzmy drzwi Chrystusowi, jak poleca największy z Polaków Jan Paweł II, bo tylko On ma słowa życia wiecznego, a łamiąc się opłatkiem powtórzmy za poetą:

"Pomódlmy się w Noc Betlejemską,

w Noc Szczęśliwego Rozwiązania,

by wszystko nam się rozplątało,

węzły, konflikty, powikłania.

Oby się wszystkie trudne sprawy

Porozkręcały jak supełki

Własne ambicje i urazy

Zaczęły śmieszyć jak kukiełki.

Oby w nas paskudne jędze

Pozamieniały się w owieczki

A w oczach mądre łzy stanęły

Jak na choince barwnej świeczki.

Aby wątpiący się rozpłakał

Na cud czekając w swej kolejce,

A Matka Boska - cichych, ufnych -

Na zawsze wzięła w swoje ręce.

A wszystko po to, by Bóg mógł się rodzić każdego dnia w naszym człowieczeństwie.

Ks. Jan Twardowski