Chodzi Anioł Stróż po świecie.
Jest w bieli,
- jest wszędzie,
- czuwa,
- podpowiada,
- doradza,
- prowadzi,
- upomina z miłością.
On też był w bieli,
- chciał być wszędzie,
- czuwał,
- nauczał,
- świadczył.

- Klękając wraz z Papieżem boso na schodku łzy” z całą delikatnością i życzliwością pozdrawiam i witam wszystkich, którzy przybyli, aby raz jeszcze w swoim życiu przeżyć prawdę, że Anioł Stróż naprawdę chodzi po świecie - tymi słowami nasz proboszcz ks. Franciszek Molski rozpoczął spektakl pt.: Chodzi Anioł Stróż po świecie. Był to montaż słowno-muzyczny, przygotowany z okazji 90. urodzin ks. Jana Twardowskiego, a dedykowany pamięci Wielkiego Papieża Jana Pawła II.
17 kwietnia br. o godz. 17.00 kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zarębie zamienił się w wielką scenę. Scenę, na której główną rolę grało słowo o człowieku, jego słabościach i sile, jego rozterkach i uniesieniach. Słowo o miłości „wciąż za dużej, by całą ją widzieć”, o tym, że „kochamy wciąż za mało i stale za późno”, o tym, co nieuniknione, o sensie bezsensu.
Na scenie wystąpiło 29 osób, aby głosić przesłanie poety - księdza Jana. Dziewczynki, panny i panie w złotych sukniach, mężczyźni w eleganckich garniturach ozdobionych „białymi gołąbkami nadziei”. Skrzypce i flet wydawały dźwięki wzruszenia i tęsknoty. Wszystko stawało się muzyką. Wielkie emocje wzbudzał śpiew: Beaty Żółtańskiej, Magdy Zając, Daniela Kucharczyka i pozostałych dziewcząt z tego niezwykłego chórku. Popłynęły łzy wzruszenia widzów, gdy cały kościół wypełniał śpiew, że „tyle pragnień i uniesień”, że, „śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą, zostaną po nich buty i telefon głuchy”, że „piękno jest najbliżej, gdy czas się oddala”, że „pszczoła nie zna Chopina”. Gdy milkł śpiew, w muzykę zamieniały się słowa recytujących. Towarzyszyła im prawie idealna cisza. I ta cisza była wymowniejsza niż największe i najgłośniejsze oklaski. W tej ciszy zapewne wszyscy przyjmowali i przeżywali każde słowo poety, otwierali na nie swoje serca i dusze. Słuchali o nadziei, która może być obok rozpaczy, o tym, że „wierzyć - to znaczy nawet nie pytać się, jak długo jeszcze mamy iść po ciemku”, że „pamięć czystej przyjaźni zostanie”, że Anioł Stróż chodzi po świecie i sprząta po miłościach, co się rozleciały.
Na zakończenie spektaklu widzowie nagrodzili aktorów gromkimi oklaskami. Ten dzień, do którego przygotowywaliśmy się przez osiem długich miesięcy, na długo pozostanie w mojej pamięci. Były to chwile często trudne, ale przede wszystkim pełne wzruszeń. Był to czas, kiedy przekonywałam się po raz kolejny, że można liczyć na drugiego człowieka, jego wrażliwość i życzliwość, że nie wszystko jest materialne i do kupienia, w to, że większą radością jest dawać, niż brać. Od naszego proboszcza Franciszka uczyliśmy się wszyscy pokory i skromności, gdy tak przejmująco, jak sam ks. Twardowski zwierzał nam swój sekret, że jako ksiądz wierzy „Panu Bogu jak dziecko” i choć „własnego kapłaństwa się lęka”, to do końca pragnie „czuwać przy samych korzeniach Kościoła”.
Chylę nisko czoło przed wspaniałymi ludźmi, którzy zechcieli razem ze mną przygotowywać i wystąpić w tym spektaklu. A byli to: ks. Franciszek Molski, Beata Żółtańska, Magdalena Zając, Daniel Kucharczyk, Malwina Janicka, Agnieszka Kret, Justyna Żółtańska, Magdalena Kruczyk, Hanna Welc, Aleksandra Czech, Marta Bańka, Jadwiga Jarmenko, Kazimiera Dąbrowska, Zofia Lasota, Zofia Kruczyk, Anna Skowrońska, Bogumiła Nowak, Aniela Zając, Sabina Filipczak, Ewa Rutkowska, Iwona Kusiak, Wiesław Zając, Stanisław Kosarczyn, Mateusz Napadłek, Aleksandra Kret, Wojciech Lewandowski, Bogusław Kulszewicz.
Bardzo dziękuję wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do powstania tego spektaklu. Dziękuję Andrzejowi Meżeryckiemu, dyrektorowi Teatru ES w Siedlcach za życzliwość i udostępnienie podkładu muzycznego do śpiewanych utworów. Dziękuję wójtowi gminy Januszowi Niekraszowi za okazane nam wielkie serce, zrozumienie i wsparcie finansowe tego przedsięwzięcia. Dziękuję proboszczowi ks. Franciszkowi Molskiemu za to, że przez cały ten czas „czuwał, podpowiadał, doradzał, upominał z miłością. Dziękuję Wam wszystkim słowami ks. Jana Twardowskiego: „bez was świeczki gasną i nie ma żyć dla kogo”.