W 1378 r. książę mazowiecki Siemowit III (1326-1381) nadał prawo chełmińskie dla Łochowa, który był wówczas własnością „urodzonego” Wawrzyńca Pieńka. W tym też roku ks. Ścibor z Radzymina h. Ostoja (ok. 1320-1390), biskup płocki (1381-1391), wymienił Łochów jako wieś należącą do parafii św. Idziego w Wyszkowie. W XV w. sięgała tutaj parafia w Kamieńcu (dzisiaj Kamieńczyk), powstała z fundacji książąt mazowieckich.
Na przełomie XIV/XV w. właścicielem dóbr łochowskich został prawdopodobnie bliski współpracownik księcia mazowieckiego Janusza I Starszego (ok. 1340-1429) - Wawrzyniec z Targowego (dzisiaj Targówek w Warszawie), wojski (1398-1415), podsędek (1415-1427), a następnie łowczy warszawski (1427-1428). Jest on protoplastą rodu Kuszabów h. Paprzyca, który osiadł w Łochowie, przyjmując z czasem nazwisko: Łochowski. W 1428 r. właścicielem wsi został jego syn - Dziersław Targowski (zm. ok. 1446), łowczy warszawski (1428-ok. 1446). W czasie pierwszego podziału dóbr w 1447 r. Łochów i inne włości (Targowe, Golędziowo, Warszewice i Wilczyska) przypadły synowi wspomnianego Dziersława - Mikołajowi Targowskiemu (zm. ok. 1498) i jego braciom. Po drugim podziale, który odbył się w 1451 r., wspomniany Mikołaj Targowski zatrzymał jedynie Łochów.
Zamiar utworzenia parafii w Łochowie powstał w 1488 r., w „Niedzielę Świętych Królów”, czyli 6 stycznia 1488 r. Wspomniany dziedzic Łochowa - Mikołaj Targowski h. Kuszaba, uczynił fundację na rzecz budowy drewnianego kościoła pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja Biskupa. Jednak z nieznanych do końca przyczyn przerwano budowę w Łochowie i przeniesiono ją w 1489 r. do wsi Kamionolas (dzisiaj Kamionna), która stanowiła geograficzne centrum parafii. Można przypuszczać, że w Łochowie została podpisana jedynie fundacja, a budowę z nieznanych nam bliżej przyczyn rozpoczęto później w Kamionolasie.
W 1893 r. ks. Piotr Mystkowski, ówczesny proboszcz (1882-1894), podjął starania o przeniesienie siedziby parafii z Kamionny i o budowę kościoła w Łochowie, w części zwanej dzisiaj Starym Łochowem. Został powołany komitet budowy, a miejscowy dziedzic Zdzisław hr. Zamoyski (1842-1925) i jego żona Maria ze Szwykowskich obiecali pomoc w budowie i zobowiązali się do wydzielenia ze swoich dóbr ziemi pod kościół, cmentarz i beneficjum. W wyniku sprzeciwu dziedzica z Kamionny - Antoniego Godlewskiego (1826-1899) oraz przeniesienia na inną parafię ks. Piotra Mystkowskiego budowa nie doszła do skutku.
W 1928 r., dzięki staraniom i fundacji Elżbiety Marii hr. Łodzia Kurnatowskiej (1882-1940) z Warszawy, właścicielki dóbr jadowskich, łochowskich, kołodziążskich i jej siostry Józefy Janiny z Zamoyskich Potockiej (1879-1945), została zbudowana kaplica dworska. Jej projekt wykonał arch. Ksawery Dionizy de Makowo Makowski (1844-1917). Opiekę duszpasterską sprawowali w tym czasie księża z Jadowa. 29 października 1934 r. została erygowana tutaj przez ks. Henryka Przeździeckiego (1875-1939), biskupa siedleckiego czyli podlaskiego (1918-1939), stała (przypałacowa) kaplica pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jej poświęcenia 29 listopada tegoż roku dokonał ks. Kazimierz Czarkowski (1888-1982), dziekan węgrowski (1933-1968). Kaplica ta została zlikwidowana przez władze komunistyczne ok. 1944 r.
Jednak mieszkańcy takich miejscowości jak: Barchów, Burakowskie, Jasiorówka, a także domów mieszkalnych związanych ze stacją kolejową, gminą, apteką i innymi urzędami, byli nadal obsługiwani przez duszpasterzy parafii Kamionna. W tej sytuacji wierni ze wsi: Budziska, Burakowskie i Jasiorówka oddaleni o 8 km od parafii Kamionna w 1938 r. złożyli w Kurii Diecezjalnej w Siedlcach prośbę o wybudowanie kaplicy w Budziskach. Dalsze losy kościoła i parafii Łochów - zwłaszcza w XX w. - łączyły się więc z historią kaplicy w Budziskach.
Bp Henryk Ignacy Przeździecki przychylił się do otrzymanej petycji i 13 maja 1938 r. erygował tutaj kaplicę publiczną (oratorium publicum) pw. św. Andrzeja Boboli. Jednak mieszkańcy wymienionych wsi - z powodu różnych okoliczności - nie podjęli dzieła budowy nowej kaplicy.
Pracę duszpasterską na terenie Łochowa i Budzisk od 17 grudnia 1939 r. podjęli trzej księża ze Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny, którzy zostali usunięci przez Niemców z Kruszewa k. Poznania. Początkowo zamieszkali oni w tzw. domu ludowym w Budziskach, gdzie urządzili kaplicę, która został poświęcona następnego dnia, czyli 18 grudnia tegoż roku. We wrześniu 1941 r. budynek ten został rozbudowany. Jego poświęcenia 26 października 1941 r. dokonał ks. kan. Władysław Witold Lewicki (1888-1966), proboszcz Kamionny (1923-1966). Funkcję rektora kaplicy pełnił najpierw ks. Bernard Matyaszek (1941-1944), a po nim ks. Stanisław Chudy (1943-1945). 5 sierpnia 1945 r. księża misjonarze wyjechali do Wielkopolski, a rektorem kaplicy został ks. Jan Laskowski (1916-1983), wikariusz parafii Kamionna rezydujący w Budziskach (1945-1946).
18 października 1945 r., na prośbę ks. kan. Władysława W. Lewickiego, ks. Czesław Sokołowski (1877-1951), biskup tytularny Pantacomia (04.10.1919), sufragan podlaski (1919-1946) i administrator apostolski diecezji podlaskiej (1940-1946), erygował w Budziskach filię duszpasterską pw. św. Andrzeja Boboli. Rok później, czyli 1 stycznia 1946 r., stała się ona samodzielnym ośrodkiem duszpasterskim. Kolejny rządca diecezji siedleckiej Ignacy Świrski (1885-1968), biskup siedlecki czyli podlaski (1946-1968), w związku z rozbudową Łochowa podniósł 20 lipca 1949 r. wspomnianą filię do rangi parafii, lokalizując tutaj parafię pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Łochowie z siedzibą w Budziskach. Taki stan trwał ponad ćwierć wieku, aż do czasu zbudowaniu w Łochowie nowego kościoła.
17 grudnia 1968 r. Łochów otrzymał prawa miejskie. Dopiero po 6 latach od tego wydarzenia, 13 maja 1974 r. władze komunistyczne wydały pozwolenie na budowę kościoła w Łochowie. Obecny murowany kościół został wzniesiony w latach 1974-1977, staraniem kolejnych duszpasterzy: ks. Piotra Jelinka (1921-1977), proboszcza łochowskiego (1973-1977) i jego następcy w latach 1977-1987 ks. Michała Domańskiego (ur. 19.03.1939). Kamień węgielny wmurował 29 czerwca 1975 r. Jan Mazur, biskup siedlecki czyli podlaski (1968-1996). Dzięki wielkiemu zaangażowaniu wiernych 22 sierpnia 1976 r. bp Jan Mazur poświęcił kościół w stanie surowym.
Od 1987 r. prace wykończeniowe przy łochowskiej świątyni prowadzi ks. prał. Tadeusz Osiński, którego dziełem są m.in.: dwie sale katechetyczne oddane do użytku w części parterowej kościoła (1989), przebudowa schodów wejściowych i organizacja całego otoczenia (1994), gruntowny remont dachu (1997), modernizacja ogrzewania (1998-1999), a także upiększanie wnętrza kościoła poprzez wstawienie potężnego witrażu ze sceną Ostatniej Wieczerzy (2000-2001).
Plebania parafialna znajduje się w budynku kościoła.

Porządek Mszy św.:
- niedziele i święta:
- kościół parafialny: 9.00, 10.30, 12.00, 17.00
- święta niebędące dniami wolnymi od pracy:
- kościół parafialny: 7.00, 10.00, 18.00

Odpust w parafii: wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny

Nabożeństwo adoracyjne: piątek-sobota przed odpustem Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny (niedziela)

Księgi metrykalne:
Księgi Chrztów: od 1946 r.
Księgi Małżeństw: od 1946 r.
Księgi Zmarłych: od 1946 r.