14 listopada 2004 r. Ojcowie Franciszkanie świętowali 380. rocznicę przybycia do Biecza.
Uroczystej Eucharystii przewodniczył ordynariusz diecezji elbląskiej bp Jan Styrna, który ponad dziesięć lat był proboszczem w bieckiej parafii pw. Bożego Ciała. W koncelebrze wzięli udział także: bp Edward Białogłowski biskup pomocniczy diecezji rzeszowskiej, delegat Ojca Generała z Rzymu o. Alojzy Warot, o. prowincjał Marek Wach wraz z Zarządem Prowincji, Obecnych było wielu zakonników, księży, zakonnic, przedstawiciele władz powiatu i władz miasta, wojewódzcy konserwatorzy zabytków. Przed Mszą św. wystąpił parafialny chór młodzieżowy „Pojednanie”.
Witając gości o. gwardian Samuel Bommersbach, powiedział: „Mamy dzisiaj za co Bogu dziękować, ale też mamy i za co przepraszać. Cieszymy się z obecności tylu dostojnych gości, którzy włączają się dziś razem z nami w uroczyste Te Deum… (…) dzięki wysiłkowi wielu ludzi dobrej woli, dzięki ofiarności ofiarodawców to miejsce, ten kościół i ten klasztor został w ostatnich latach pięknie odrestaurowany.”
Rocznica była chwilą wielkiego dziękczynienia. Wspominano wszelkie dobro, które było i jest owocem pobytu spadkobierców św. Franciszka.
„Franciszkowy zakon wzrastał jak wielkie drzewo, w którym konary i gałęzie ogarniają coraz szerzej ziemię i niosą swój błogosławiony cień, błogosławione owoce. Tak powstał tutaj w Bieczu klasztor Ojców Franciszkanów. (…) ojcowie i bracia Franciszkańskiego Zakonu wkorzeniali się w tę ziemię, tutejsze społeczeństwo, tutejszą okolicę i jej lud. Dzielili losy Biecza i ojczyzny”- powiedział w homilii bp Jan Styrna.
Klasztor Ojców Franciszkanów, fundowany przez kaznodzieję bieckiego Piotra Zielonackiego w 1624 r., był trzecim klasztorem na terenie Małopolski. Mieścił się on na tzw. Przedmieściu, przy kościele pw. św. Jakuba. W 1642 r. dzięki staroście bieckiemu Janowi Wielopolskiemu zakonnicy przenieśli się bliżej miasta, do dawnego zamku, zwanego grodem starościńskim. Wtedy właśnie wybudowano tu franciszkańską świątynię, której konsekracja odbyła się w 1663 r.
W okresie potopu szwedzkiego powstały mury obronne, skutecznie broniące potem klasztor przed Szwedami. Kroniki klasztorne odnotowują, że tutaj zatrzymał się wracający ze Śląska Jan Kazimierz. Później dostawali tu schronienie chorzy - w czasie zarazy, uchodźcy i represjonowani.
W podziemiach spoczywają bieccy mieszczanie, rajcy miejscy, żołnierze powracający z odsieczy wiedeńskiej i bitwy pod Parkanami, stoczonej przez Jana III Sobieskiego. Spoczywa tu rownież poeta Wacław Potocki.
Franciszkańska biblioteka klasztorna liczy kilkadziesiąt inkunabułów z XV w., przeszło 300 druków z XVI w. Wraz z późniejszymi księgami zbiór sięga 2000. Znajdują się tu dokumenty fundacyjne króla Zygmunta III, Władysława IV i Jana Kazimierza.
Pamiątką minionych wieków franciszkańskiej posługi na Ziemi Bieckiej są też wyroby złotnicze: monstrancje, kielichy, relikwiarze, z drugiej połowy XVIII w. i XIX w. Najstarsze szaty liturgiczne (ornaty, stuły) pochodzą z XVII w.
Z takich zbiorów można nie tylko czerpać wiedzę historyczną, lecz także dzięki nim, jak powiedział bp Jan Styrna „budować świadomość, jak mądrość człowieka przy współdziałaniu z Bożym światłem może służyć budowaniu ładu Bożego na tym świecie”.