Red. Lidia Dudkiewicz: - „Temu to się powodzi, nie to, co mnie” - myślą i powiadają zawistne serca. Tacy nie potrafią cieszyć się tym, co mają.

Br. Stanisław Rybicki FSC: - Horacy nie mógł znać dziesiątego przykazania Dekalogu, a jednak przytoczony tu aforyzm tego poety wskazuje na uniwersalizm głosu sumienia, na niebezpieczeństwo zawistnego pożądania dóbr posiadanych przez innych ludzi, co czyni ich nieszczęśliwymi. „Dziesiąte przykazanie żąda usunięcia zazdrości z serca ludzkiego. Oznacza ona smutek, doznawany z powodu dobra drugiego człowieka, i nadmierne pragnienie przywłaszczenia go sobie. Taka zazdrość jest jedną z form smutku, a zatem odrzuceniem miłości. Pragnienie prawdziwego szczęścia wyzwala człowieka od nadmiernego przywiązania do dóbr tego świata i znajduje swoje spełnienie w widzeniu i szczęściu Boga” (KKK 2538-2548). Niemała to sztuka, niemała cnota być - zgodnie z Ewangelią - zadowolonym, prawdziwie szczęśliwym, w tej sytuacji, jaka nam przypadła z woli Bożej Opatrzności. Kazanie na Górze, czyli osiem błogosławieństw, jako ewangeliczny kodeks szczęścia, to źródło trudnego ewangelicznego optymizmu, przeciwieństwo postawy maksymy zawartej w filozofii Horacego. To ci ludzie, którzy w duchu wiary z radością znoszą wszelkie niedostatki, którzy ufają bezgranicznie dobroci Bożej, najbardziej zdolni są do przyjęcia Królestwa Niebieskiego.

- „Sua sors” („własny los”) to nie ślepe fatum czy nieuchronne przeznaczenie, lecz umiejętność zaakceptowania nie tylko osobistej historii życiowej. Są sytuacje, kiedy „bycie sobą to dążenie do świętości”.

- Należy pamiętać, że Pan Bóg nie stwarza ludzi seryjnie, że każdy święty jest inny i każdemu Opatrzność przeznacza inną rolę do odegrania w dramacie osobistym, narodowym, historio-zbawczym. Grzesznej zazdrości należy przeciwstawić szlachetne współzawodnictwo w służbie Królestwa Bożego. Stąd tak wielka różnorodność zgromadzeń zakonnych, stąd tak budujące różnice co do zaangażowania charyzmatycznego. Nie należy kopiować losu poszczególnych świętych, lecz brać z nich wzór co do realizacji własnego powołania. Jak wielka jest liczba aktów beatyfikacji czy też kanonizacji dokonanych przez Jana Pawła II, a każdy z tych świętych może i powinien być wzorem do błogosławionej zazdrości, co do wierności w Kościele Chrystusowym. Ukaż mi, Panie, moją drogę, mój los przez Ciebie wskazany.

- Dziękuję za rozmowę.