Zgromadzenie zakonne Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny pospolicie nazywane Sercankami zostało założone z inicjatywy o. Honorata Koźmińskiego, który widząc wielką potrzebę ratowania społeczeństwa przed zagrożeniem moralnym, postanowił temu zaradzić. Swoją troskę skupił on na dzieciach, młodzieży, ludności ze środowisk wiejskich i robotniczych. Uważał, że problem można rozwiązać poprzez organizowanie konspiracyjnych zgromadzeń zakonnych, gdzie siostry pełniłyby różne funkcje edukacyjno - wychowawcze. Działalność zgromadzeń dostosowana była do ówczesnych warunków politycznych. Jednym z nich było Zgromadzenie Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny, którego współzałożycielką była Paula Malecka. W 1886 r., po złożeniu ślubów zakonnych została ona Przełożoną Generalną powstającego zgromadzenia Sióstr Sercanek.
Organizację zgromadzenia założyciel oparł na Regule Trzeciego Zakonu św. Franciszka w formie zatwierdzonej przez Papieża Leona XIII w 1883 r. Konstytucje wzorowane były na ustawach francuskiego niehabitowego zgromadzenia o nazwie Córek Serca Maryi założonego prze o. Picot de Glovier w okresie Wielkiej Rewolucji.
Od początku działalność zgromadzenia skierowana była na tereny odległych Kresów Wschodnich oraz cesarstwa Rosyjskiego i Syberii. Siostry niosły pomoc oświatową i charytatywną szczególnie ludności polskiej. Powstały domy Zgromadzenia w Wilnie, Petersburgu, Mohylewie, Moskwie, Witebsku, Żytomierzu i wielu innych miejscowościach. Na terenie Królestwa Polskiego zgromadzenie posiadało dwie placówki: w Warszawie i w Nowym Mieście nad Pilicą.
Obok nauki pisania i czytania siostry zakładały pracownie krawieckie i robót kościelnych. Uczono w nich zawodu młodych dziewcząt. Wszelkie środki finansowe, jakimi dysponowały siostry, przekazywane były na kształcenie. Pusta kasa była częstą rzeczywistością. Jednak pogoda ducha nie opuszczała sióstr. Mówiły: „Bóg dał sierotę, da i na sierotę”.
W 1907 r. Zgromadzenie otrzymało Dekret Pochwalny. Po jego otrzymaniu w 1908 r. rozpoczęła się praca Sercanek wśród Polaków na Syberii. Powstały ośrodki pracy wychowawczej w Irkucku, Nowomikołajewsku, Czelabińsku, Tomsku. W Irkucku i Czelabińsku otoczyły opieką ponad 1500 dzieci. Prowadziły tam 4 szkoły i 5 zakładów wychowawczych.
W latach 1910 - 1914 nasiliły się rewizje policyjne zgromadzenia. Szczególnie ciężkim okresem był okres rewolucji październikowej. Zwalniano siostry z pracy, nierzadko zamykano w więzieniach.
Koniec I wojny światowej i wolna ojczyzna to było nowe wyzwanie stające przed Zgromadzeniem. Siostry przeniosły część działalności na tereny Polski. Organizowały nowe domy: w Warszawie, Krzemieńcu, Janowie Podlaskim, Sitniku, Łomży i Kolnie.
Zgromadzenie podjęło pracę w dziale gospodarczym podlaskiego i łomżyńskiego Seminarium Duchownego. W tamtym okresie siostry prowadziły: 2 szkoły średnie, 4 powszechne, 5 przedszkoli i 9 zakładów wychowawczych. W czasie II wojny, pomimo zakazu władz, prowadzono w domach zgromadzenia tajne nauczanie. Po 1945 r. Zgromadzenie utraciło wszystkie placówki. Siostry opuściły ziemie wschodnie i podjęły pracę na ziemiach polskich. Powstały nowe placówki: w Brańsku, Drohiczynie, Koszalinie, Drawsku Pomorskim.
Obecnie dom główny zgromadzenia znajduje się w Nowym Mieście nad Pilicą.

S. M ARCELINA ŚNIEGÓRSKA - (imię zakonne Leonarda)

Urodziła się 9 stycznia 1885 roku w Gródku, w powiecie Kamieniec Podolski, na terenie obecnej Ukrainy.
W 1908 r. w Żytomierzu wstąpiła do Zgromadzenia Sercanek. Nowicjat rozpoczęła 6 listopada 1909 r. w Nowym Mieście nad Pilicą a profesję zakonną złożyła 7 listopada 1910 r. W tym samym roku wyjechała na Syberię, gdzie pracowała jako nauczycielka i wychowawczyni w zakładach wychowawczych prowadzonych przez Zgromadzenie. Śluby wieczyste złożyła w Irkucku 25 sierpnia 1916 r. Do Polski powróciła w 1926 r., gdzie kontynuowała działalność edukacyjno - wychowawczą.
W latach 1945 - 1948 pracowała w Brańsku jako katechetka. Swoją osobowością i wesołym usposobieniem zjednała sobie serca wielu brańskich dzieci. Zaczęły one coraz liczniej odwiedzać jej mieszkanie. Uczyła je śpiewać, malować. Czytała im książki.
Stale zwiększająca się liczba dzieci zrodziła w siostrze Marcelinie myśl, aby zorganizować w Brańsku przedszkole z prawdziwego zdarzenia. Po wielu perturbacjach udało się, a dzieło zapoczątkowane przez nią kontynuuje swoja działalność do dnia dzisiejszego.
S. Marcelina zmarła 23 kwietnia 1968 r. w Skórcu i tam na miejscowym cmentarzu spoczywa.

S. MARIA CZYŻEWSKA - (imię zakonne Wiktoria)

Urodzona 14 marca 1916 r., we wsi Jacowlany w powiecie sokólskim, w rodzinie chłopskiej. We wczesnym dzieciństwie utraciła matkę i wychowywała się w Zakładzie Wychowawczym św. Kazimierza w Wilnie prowadzonym przez Siostry Sercanki. Tam pracowała też jej starsza siostra. W Wilnie ukończyła Seminarium Wychowawczyń Przedszkoli.
W listopadzie 1938 r. poprosiła o przyjęcie do Zgromadzenia. Tam odbyła pierwszy stopień formacji zakonnej - postulat. Formację zakonną w nowicjacie rozpoczęła 6 września 1939 r. w Nowym Mieście nad Pilicą. Były to trudne lata okupacji niemieckiej. Profesje zakonną złożyła 10 listopada 1940 r.
W latach 1940 -1944 pracowała jako wychowawczyni w Zakładzie Opiekuńczym w Warszawie. 15 marca 1943 r. szczęśliwie przeżyła łapankę i uniknęła losu więźnia obozu lub przymusowej pracy na robotach w Niemczech. Jako wychowawczyni pracowała w tamtym okresie także w Otwocku i Sitniku. W 1947 r. rozpoczęła pracę w Brańsku, pełniąc przez kilkanaście lat funkcję kierownika przedszkola.
Była ona kontynuatorką „dzieła” zapoczątkowanego przez S. Marcelinę Śniegórską. To dzięki niej Przedszkole w Brańsku stało się instytucją o dużym prestiżu i autorytecie. Wychowała wiele pokoleń, które do dnia dzisiejszego wspominają panią Marylę z szacunkiem i nierzadko „łezką w oku”.
Pod koniec lat sześćdziesiątych pozbawiono ją funkcji kierowniczej ze względu na przynależność do wspólnoty zakonnej. Bardzo przeżyła to upokorzenie, ale nie poddała się i nadal przekazywała swoim ukochanym dzieciakom mądrość życia.
Po 25 latach pracy wyjechała do Koszalina, gdzie pracowała jako katechetka. Ostatnim miejscem jej pobytu była Częstochowa. Zmarła 15 października 2002 r. u progu „domu jej ukochanej Matuchny - Matki Boskiej, w Częstochowie”. Kilka miesięcy przed śmiercią pisała do Pani R. Włostowskiej w Brańsku, że zawsze do Brańska tęskniła.

S. EUGENIA WRÓBLEWSKA - (imię zakonne Imelda)

Siostra Eugenia urodziła się 4 września 1916 r. w Kolnie. Do Zgromadzenia wstąpiła 3 lutego 1935 r., w Kolnie i tu odbyła postulat. Do nowicjatu została przyjęta 19 października 1935 roku w Nowym Mieście nad Pilicą, tam też złożyła profesję zakonną, a 6 sierpnia 1941 r. złożyła w Wilnie śluby wieczyste.
Pracowała w wielu placówkach Zgromadzenia jako wychowawczyni, hafciarka, katechetka, księgowa. Prowadziła kursy krawieckie. W latach 1957 - 1961 pracowała jako wychowawczyni i katechetka w Przedszkolu w Brańsku. 10 maja 1982 r., Bóg powołał ją do wieczności. Miała wówczas 66 lat. W zgromadzeniu przeżyła 47 lat.
Siostra Eugenia była wątłego zdrowia, przeszła wiele operacji. W ostatnich latach, szczególnie rok przed śmiercią, wiele cierpiała. Organizm przegrał walkę z chorobą nowotworową.

S. STEFANIA PIEKARD - (imię zakonne Łucja)

Urodziła się 14 lutego 1903 r. na ziemi siedleckiej we wsi Ługi, w rodzinie chłopskiej.
Na terenie parafii Skórzec pracowały już siostry Zgromadzenia CNSNMP. Zafascynowana życiem i pracą sióstr wstąpiła do Zgromadzenia 14 stycznia 1923 r. w Skórcu. 18 listopada 1923 r. rozpoczęła nowicjat w Nowym Mieście nad Pilicą, a 25 listopada 1924 r. złożyła profesję zakonną, a śluby wieczyste złożyła 14 stycznia 1930 r.
Z zawodu była kucharką. W czasie II wojny światowej pracowała w Zakładzie Wychowawczym w Strudze k. Warszawy. W 1944 r. została wywieziona na roboty przymusowe do Niemiec. W 1945 r. powróciła do Polski i podjęła pracę w wielu domach Zgromadzenia.
W latach 1947 - 1966 pracowała jako kucharka w Przedszkolu w Brańsku. Siostrę Stefanię cechowała pracowitość i obowiązkowość. Swoją życzliwością i usłużnością zjednywała sobie ludzi. Miała wesołe usposobienie. Pracą zawodową czynnie zajmowała się do końca życia. Zmarła 7 maja 1974 r. w Serpelicach.

S. WACŁAWA MIEDZIAK - (imię zakonne Franciszka)

S. Franciszka (tak ją wszyscy nazywali) urodziła się 18 marca 1921 r. we wsi Jagodno w woj. lubelskim, w rodzinie chłopskiej.
Mając 24 lata wstąpiła do Zgromadzenia. Od 2 maja do listopada 1945 r. w Skórcu odbyła postulat. Do nowicjatu została przyjęta 20 listopada 1946 r. w Nowym Mieście nad Pilicą. 21 listopada 1947 r. złożyła profesję zakonną, a 22 lipca 1952 r. śluby wieczyste.
Pracowała w wielu placówkach Zgromadzenia. W latach 1954 - 1971 była woźną w Przedszkolu w Brańsku. Ostatnim miejscem jej pracy był Drohiczyn. Pracowała w WSD.
Zmarła w wieku 57 lat w klinice w Białymstoku. Było to 29 października 1978 r. Siostra Franciszka wyróżniała się gorliwością, pracowitością, wielką miłością bliźniego i obowiązkowością. Jedno ze świadectw w dniu pogrzebu brzmiało: „Jeśli gwiazdy świecą z wysoka, to ona spełniając niskie obowiązki - świeciła najjaśniej”.
Biogramy Sióstr Sercanek pracujących na niwie edukacyjnej w Brańsku mogłem opracować dzięki uprzejmości Przełożonej Generalnej Zgromadzenia Zakonnego Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny - Matki dr Genowefy Niewęgłowskiej i Sióstr pracujących obecnie w Brańsku.
Bóg zapłać!