16 czerwca br. w siedzibie Kurii Metropolitalnej w Lublinie odbyło się spotkanie przedstawicieli Polskiej Rady Ekumenicznej z członkami Lubelskiej Archidiecezjalnej Rady Ekumenicznej. Polską Radę Ekumeniczną reprezentowali abp Abel, ordynariusz prawosławnej diecezji chełmsko-lubelskiej, ks. Roman Pracki, przewodniczący Regionalnego Oddziału Polskiej Rady Ekumenicznej oraz ks. Dariusz Chwastek z Kościoła ewangelicko-augsburskiego. Stronę katolicką reprezentowali bp Artur Miziński oraz ks. prał. Józef Szczypa, przewodniczący Archidiecezjalnej Rady Ekumenicznej. Obecni byli również przedstawiciele innych wyznań. Spotkanie zostało poświęcone omówieniu zagadnień związanych z dokumentem Karta Ekumeniczna. Wytyczne dla wzrastającej współpracy pomiędzy Kościołami w Europie.
Na początku abp Abel przypomniał zebranym krótką historię pracy nad redakcją tego dokumentu, która rozpoczęła się w 1997 r. podczas obrad II Europejskiego Zgromadzenia Ekumenicznego w Grazu. Tam zostały sformułowane wskazania: „Polecamy, aby Kościoły opracowały wspólny dokument, zawierający podstawowe obowiązki i prawa w zakresie ekumenizmu. Służyć on powinien wypracowaniu ekumenicznych wskazań, przepisów i kryteriów, pomocnych dla Kościołów, zarówno dla ich przełożonych, jak i członków, przy rozróżnieniu pomiędzy prozelityzmem a chrześcijańskim świadectwem, jak również pomiędzy fundamentalizmem a szczerą wiernością, służącą pomocą właściwej współpracy w duchu ekumenicznym pomiędzy Kościołami większościowymi i mniejszościowymi”. Końcowa wersja Karty Ekumenicznej została podpisana na zakończenie spotkania ekumenicznego w Strasburgu w kwietniu 2001 r. Podczas przeszło czteroletnich konsultacji dochodziło do sporów odnoszących się do poszczególnych zapisów tekstu. Faktem pozostaje natomiast, że dokument został przyjęty w pierwszą niedzielę po wspólnej Wielkanocy 2001 r.
Co w swym przesłaniu zawiera Karta Ekumeniczna? Już krótkie wymienienie samych zagadnień, które zostały w niej ujęte, daje obraz intencji stojących u jej fundamentów. W preambule czytamy, że dokument wyrasta z ewangelicznego pragnienia jedności:. „dziękujemy naszemu Bogu w Trójcy Jedynemu, że przez Ducha Świętego kieruje nasze kroki ku coraz głębszej wspólnocie. [...] Chcemy z pomocą Ewangelii zaangażować się na rzecz godności osoby ludzkiej stworzonej na obraz i podobieństwo Boga, i jako Kościoły przyczyniać się wspólnie do pojednania narodów i kultur. W tym też duchu przyjmujemy tę Kartę jako wspólne zobowiązanie do dialogu i współpracy”. Karta stanowi - jak wyjaśnił ks. dr Sławomir Pawłowski - deklarację intencyjną Kościołów w Europie, które w ważnych sprawach pragną przemówić jednym głosem. Jest ona świadectwem wspólnego wyznania wiary w Trójjedynego Boga i w jeden Kościół; jest wyrazem woli naśladowania Chrystusa i głoszenia orędzia zbawienia, a także pełnienia czynów miłości. Dokument posiada charakter samozobowiązania się Kościołów w Europie do kontynuowania dialogu ekumenicznego, wspólnej modlitwy i działania, wspólnego kształtowania Europy w duchu jej chrześcijańskich korzeni. Sygnatariusze Karty zobowiązują się jednać narody i kultury, troszczyć się o biednych, chronić przyrodę, pogłębiać relacje z judaizmem, z islamem i pielęgnować dialog z innymi światopoglądami. W dobie pogłębiającej się laicyzacji kontynentu europejskiego Kościoły pragną położyć nacisk na poszanowanie życia, wartości małżeństwa i rodziny oraz gotowości do przebaczenia.