Ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej w rozmowie z redaktorem naczelnym „Misyjnych Dróg” o. Marcinem Wrzosem OMI bardzo jasno objaśnia strategię, jaką przyjmują organizacje międzynarodowe wspierając aborcję. – To jest brutalna akcja prowadzona przez organizacje międzynarodowe począwszy od ONZ i jej agend aż do Unii Europejskiej. Te organizacje używają eufemizmów. Termin: zdrowie reprodukcyjne oznacza tak naprawdę walkę z rozrodczością. Organizacje międzynarodowe przymuszają do jego wprowadzania środkami natury ekonomicznej. Daje się biednemu państwu ekwiwalent pieniężny za to, że wprowadza się program sterylizacji czy szkodliwą, twardą, hormonalną, długotrwałą antykoncepcję wśród swoich obywateli – mówi.

Na szczęście abp Hoser widzi alternatywę dla tego procederu. – Gdy 20 lat byłem na misjach w Rwandzie (1975–1996), opracowałem program będący odpowiedzią na tego typu działania. Ludzie, którzy na podstawie sygnałów, symptomów swojego ciała nauczyli się obserwować swoją płodność, mogą nią świadomie kierować – wyjaśnia. – Kiedy w zeszłym roku ponownie odwiedziłem ten kraj, zauważyłem, że program, który rozpocząłem, absolutnie pionierski i nowatorski, ogromnie się rozwija. Jestem pod wrażeniem ich osiągnięć. Program ma poparcie biskupów i miejscowych władz. To alternatywa dla antykoncepcji, która jest rujnująca w tamtych warunkach. Zresztą nie tylko w tamtych – podsumowuje.

Zdaniem arcybiskupa, Afryka jest w dzisiejszych czasach obiektem działania jeszcze gorszego niż poprzedni kolonializmu. – Dawne metropolie kolonialne inwestowały w swoje kolonie. Wspólnie z miejscową ludnością realizowały projekty w zakresie szkolnictwa, opieki zdrowotnej, infrastruktury, energetyki. W takiej Kinszasie (Demokratyczna Republika Kongo) istniała dawniej stocznia rzeczna, produkująca statki pływające do dziś. Dziś stoczni nie ma. Dawniej z Kinszasy prowadziła linia kolejowa do Lubumbashi, której dziś nie ma. Nie ma dawnych mostów, szos, które się rozpadły. Koncerny i korporacje międzynarodowe eksploatujące te kraje nie dbają o nie i o ich mieszkańców. Walka o złoża surowców w Afryce pomiędzy USA, Chinami i Unią Europejską też nie działa korzystnie na te kraje. Z drugiej strony istnieje ogromny nacisk kultury globalizacyjnej – skrajnie świeckiej, lewackiej, pozbawiającej kulturę Afrykańczyków religijnego, tradycyjnego wymiaru. Szybko postępuje ekspansja wojowniczego islamu - mówi abp Hoser.

Zapytany, czy z polskiego Kościoła wyjeżdża jego zdaniem dużo misjonarzy, odpowiedział: "Zdecydowanie za mało jak na możliwości polskiego Kościoła – nawet dzisiaj, przy zmniejszającej się liczbie powołań. Warto porównać to chociażby z Holandią. Jeszcze niedawno z tego niewielkiego kraju pochodziło 15 tysięcy misjonarzy. Te nasze liczby, które oscylują w wokół dwóch tysięcy, są zatem niewielkie" – ocenił.

Wyjaśnił następnie, co jest tego przyczyną: "Widać z tego, że mamy jeszcze małą świadomość misyjną, która nie dotarła do Kościołów lokalnych. Nadal mamy ogromne możliwości posyłania misjonarzy, chociażby ze zgromadzeń zakonnych – z których niektóre są specyficznie misyjne, np. werbiści, kombonianie, oblaci".

Były przewodniczący Papieskich Dzieł Misyjnych podkreślił również, jak ważne jest przygotowanie świeckich. – Trzeba pokornie przyznać, że przygotowanie świeckich do wyjazdu na misje jest jeszcze w powijakach. Niektóre zgromadzenia zakonne, np. salezjanie, robią to bardzo dobrze. Jednak wydaje mi się, że przygotowanie świeckich powinno mieć inną formę i treść niż to, które proponuje się zakonnikom czy księżom diecezjalnym - powiedział.

Arcybiskup wyjaśnił także zagrożenia krótkotrwałych wolontariatów misyjnych. – Taki wyjazd może być bardziej obciążeniem niż pomocą. Potrzebne są kompetencje językowe, kulturowe. Trzeba tych „żółtodziobów misyjnych” wprowadzać, dbać o nich, wyjaśniać im, być ich tłumaczem. I gdy taki człowiek zacznie to wszystko rozumieć, już musi wracać do kraju - dodaje abp Hoser.