Zstąpił do piekieł

Otoczenie kościoła rektorackiego pw. Świętych Rocha i Sebastiana w Częstochowie jest niezwykłe, tuż obok murów świątyni wyłaniają się krzyże i figury aniołów. „Każda Msza św. prowadzi nas na Golgotę i stawia pod krzyżem - mówi bp Jan Wątroba, od kilku lat przewodniczący tu liturgii Wielkiego Piątku. - Eucharystia jest pamiątką i uobecnieniem zbawczej ofiary Jezusa Chrystusa, Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. Te prawdy pomagają nam zgłębić i przeżyć tajemnicę Triduum Paschalnego”.
Jednym z artykułów naszej wiary jest prawda o tym, że Pan Jezus zstąpił do piekieł. Wyznajemy tę prawdę, odmawiając Credo „... umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał...”.
„Warto w tym miejscu podkreślić pewne rozróżnienie - mówi bp Wątroba - otóż w języku polskim jest niewielka różnica między słowami: «piekła» i «piekło». Z Objawienia wiemy, że człowiek jest nieśmiertelny oraz że istnieją trzy krainy: kraina życia wiecznego, kraina życia doczesnego, które przemija, i kraina śmierci. Przeznaczeniem człowieka jest kraina życia wiecznego. Do «piekieł», czyli do krainy śmierci, zstępuje każdy, kto umiera. Do «piekła» wchodzi tylko ten, kto umiera w stanie grzechu ciężkiego. Chrystus nigdy nie popełnił grzechu - nie zstąpił do piekła. Mówiąc, że «zstąpił do piekieł» wyznajemy prawdę wiary, że On naprawdę umarł, dzieląc do końca los każdego człowieka. I że wszedł do krainy śmierci jako Zwycięzca, przekazując tym, którzy tam przebywali, radosną nowinę o zbawieniu, o tym, że wkrótce opuszczą tę krainę, że nastąpi zmartwychwstanie i ich przejście do krainy życia wiecznego. Godzina męki i śmierci Jezusa jest czasem bólu, żalu i refleksji. Ta sama godzina w krainie umarłych jest godziną wielkiej radości dla dusz tam przebywających. Dlatego uczestnicząc w liturgii Wielkiego Piątku w otoczeniu grobów osób nam bliskich, w szczególny sposób uświadamiamy sobie prawdę, że Jezus zstąpił do piekieł, żeby otworzyć zmarłym krainę wieczności”.

Czaszka i piszczele

„Jezus umarł za wszystkich ludzi, za tych, którzy umarli zanim On rozpoczął swoją zbawczą misję, za tych, którzy żyli, gdy On działał na ziemi, oraz za tych, którzy będą żyli później. Zbawienie ma charakter uniwersalny. W V wieku powstała legenda mówiąca, że Golgota jest nie tylko miejscem śmierci Chrystusa, ale że był tam również grób Adama. Według tej legendy krew Chrystusa spłynęła aż na głowę Adama. Jest to ważna prawda, mówiąca o tym, że wielcy grzesznicy na miarę Adama i Ewy również zostali odkupieni krwią Chrystusa. Dlatego w wizerunkach krzyża u stóp Jezusa często malowano lub rzeźbiono czaszkę i dwie piszczele” - mówi biskup Jan.

Grób

Przychodząc na nabożeństwo Wielkiego Piątku patrzymy na grób Chrystusa. Ubieranie grobu zostało wpisane w tradycję chrześcijańską, ale ta troska o grób Chrystusa, jego wymowa, mają również znaczenie teologiczne. „Chrystus jak każdy człowiek miał swój pogrzeb - mówi bp Jan Wątroba. - Jego ciało zostało złożone do grobu. Każdego dnia na cmentarz wchodzi kondukt pogrzebowy, każdego dnia nad umarłym zamyka się grób, ale to nas nie przeraża, ponieważ mamy w pamięci inny grób - grób Jezusa i Jego zmartwychwstanie. Dzięki Jego męce, śmierci i zmartwychwstaniu nasze cmentarze będą miejscem największego cudu. W tym miejscu w dzień sądu ostatecznego rozlegnie się głos Baranka-Chrystusa, który tak jak do Łazarza, powie do każdego z nas: «Przyjacielu, wyjdź na zewnątrz». Cmentarz jest miejscem, w którym prawda o zbawczych skutkach męki, śmierci, pogrzebu i zmartwychwstaniu Jezusa przemawia do nas mocniej niż gdzie indziej”.

Świętych obcowanie

Niezwykle pięknym i ważnym wyrazem naszej wiary ujętej w artykuł o świętych obcowaniu jest przybywanie w czasie Wielkanocy i innych ważnych świąt religijnych na groby naszych zmarłych. Jest to znak, że wierzymy w łączność między trzema krainami: krainą doczesności, śmierci i krainą życia wiecznego w świętych obcowaniu. My, ludzie żyjący na ziemi, znajdujemy się w krainie doczesności i nasze modlitwy i dobre uczynki pomagają duszom z krainy śmierci, w której oczekują na naszą pomoc w osiągnięciu zbawienia.