Reklama

Niedziela Łódzka

Pieta - skamieniała boleść

[ TEMATY ]

sztuka

Jan Nitecki

Radków

Radków

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W dniu 14 lutego. br. w Galerii „ŚNIEŻNE KRUŻGANKI” w Piotrkowie Trybunalskim - przy kościele pw. MB Śnieżnej (ul. Rycerskiej 3) - odbył się wernisaż wystawy fotograficznej Piety - skamieniała boleść - Jana Niteckiego. Wystawę otworzył ks. Mariusz Jersak - Rektor Kościoła Akademickiego Panien Dominikanek. Na ponad 120. fotogramach zaprezentowane zostały różne formy i style Piet tworzonych w sztuce chrześcijańskiej - począwszy od XIV wieku po współczesność - na terenie Polski, Europy i USA. Wystawę tę na terenie Radomska będzie można oglądać w Wielkim Tygodniu w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa - po zakończonych Mszach świętych.

Piety są przedstawieniami rzeźbiarskimi lub malarskimi jednego z najbardziej przejmujących tematów w sztuce chrześcijańskiej; ukazują Matkę Boską Bolesną trzymającą na kolanach zdjętego z krzyża jej Syna. Pierwsze takie gotyckie przedstawienia w plastyce pasyjnej ukazały się w Niemczech z początkiem XIV wieku; z czasem rozpowszechniły się po Europie, przyjmując różnorodne style i formy. Najbardziej znanym dziełem tego przedstawienia w sztuce jest Pieta Watykańska - wykonana w marmurze przez Michała Anioła w latach 1498-1500. W języku włoskim słowo Pieta oznacza: miłosierdzie, litość, współczucie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram



Co wyraża ten pełen ekspresji temat figuralny - starają się tłumaczyć przedstawiciele ikonologii. Według nich Pieta wyraża w sztuce ideę łączenia tego co boskie - z tym co ludzkie, dzieciństwa i męki Chrystusa. Zbolała Matka trzymając na swym łonie umęczonego Syna, staje się przez współcierpienie - Współodkupicielką. W tym pełnym liryzmu i uduchowienia przedstawieniu ikonograficznym staje się też Matką wszystkich ludzi; Matką kochającą i wierną od poczęcia aż do okrutnej śmierci. Ona ukazując światu macierzyńskie trwanie w męczeństwie jej Syna aż do końca - przybliża ludzkości sens tej ofiary i wielkość dzieła Odkupienia. Daje swym przykładem otuchę i nadzieję dla ludzi zasmuconych, cierpiących i umierających.

Reklama

Ten kult maryjności, w motywach tej dramatycznej sceny, rozpowszechnił się z bazylik, sanktuariów, kalwarii, cmentarzy - na przestrzeń publiczną, stając się często symbolem męczeństwa i martyrologii (Piety Katyńskie, pomniki pamięci). Spotyka się także różnorodne Piety w kapliczkach i figurach przydrożnych - wykonane w drewnie przez twórców ludowych i snycerzy rzeźbiących w kamieniu.

Prezentowane na wystawie zdjęcia odzwierciedlają zarówno różne formy i style tworzonych w sztuce chrześcijańskiej Piet, jak i też różne miejsca ich występowania - zarówno w kraju, jak i na świecie. Tak więc prezentowane są jedne z najstarszych gotyckich Piet w Polsce, jak Pieta z Lubiąża (około 1360 r.), Pieta z Nowej Cerkwi (koniec XIV w.) - poprzez liczne Piety XV- wieczne spotykane w bazylikach, katedrach, sanktuariach maryjnych oraz muzeach diecezjalnych i archidiecezjalnych Gdańska, Krakowa, Wrocławia, Świdnicy, Skulska, Limanowej, Nysy, Opola, Płocka, Jarosławia, Leżajska, Gdyni, Koszęcina, Tczewa czy Pelplina.

Zdjęcia Piet z okresów późniejszych po współczesność - prezentowane są z bazylik, sanktuariów i kościołów zarówno miast polskich, jak i też włoskich, portugalskich, francuskich czy amerykańskich. Część zdjęć prezentuje także Piety z obszaru tzw. Sacrum przydrożnego - z kapliczek i figur przydrożnych; niektóre z nich mają po kilkaset lat i pomimo upływu czasu i zmiennych warunków atmosferycznych - nadal są zachowane dzięki konserwacji i opiece mieszkańców, m.in. takich miejscowości jak: Włostów, Krzyżanowice, Królówka, Nietulisko Małe czy Żbikowice.

Wystawa, z uwagi na złożoność jej projektu, łączy w sobie walory zarówno artystyczne, jak i poznawczo - edukacyjne.

2016-03-04 12:33

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

„Dekalog II” Krzysztofa Kieślowskiego:
Kiedyś to była telewizja!

Film „Dekalog” Krzysztofa Kieślowskiego powstał ćwierć wieku temu. Dziś, w obliczu zredukowanych do zera standardów telewizyjnych, lśni jak perła z przeszłości i nie pozwala o sobie zapomnieć. W drugim odcinku tego genialnego cyklu obserwujemy niezwykłe otwarcie filmu: dwoje ludzi pchających wózek to zapowiedź losów filmowej pary: Doroty i Andrzeja Gellerów (Krystyna Janda i Olgierd Łukaszewicz), zmagających się ze swoim silnie obciążonym życiem. Błoto, koleiny, ciężar i trudna do utrzymania równowaga dwukołowego pojazdu oraz fakt, że dwoje go pchających musi albo sobie ufać i ze sobą współpracować, albo wprost przeciwnie – pozostawić cały ciężar w rękach partnera, czynią z inicjalnej sceny filmu zapowiedź całej problematyki dzieła i pozwalają nam spojrzeć na życie ekranowej pary niczym na wycinek nowotworowej tkanki pod laboratoryjnym mikroskopem. Dorota rozważa zabicie własnego, nienarodzonego dziecka. Będąc w ciąży, pali papierosy, ubiera się w czerń wyrażającą jej wewnętrzny stan. Decyduje się wyzwać na pojedynek starego profesora, człowieka obdarzonego męskim i zawodowym autorytetem, lekarza, powstańca warszawskiego obciążonego osobistą tragedią, odgrywającego w szpitalu rolę pana życia i śmierci. Dorota zażąda od profesora jasnej deklaracji co do szans na przeżycie jej chorego onkologicznie męża, gdyż uzależnia od tego przeprowadzenie – lub nie – aborcji.
Profesor jest świadomy, że relacja z Dorotą to konfrontacja dwóch różnych systemów wartości, światopoglądów i sposobów działania. Ulega jednak temu wszetecznemu urokowi, który młoda kobieta roztacza wokół siebie, i podejmuje się pomóc jej w podjęciu decyzji o uratowaniu lub zabiciu dziecka. Znamienna jest jednak scena, w której profesor, przygotowując się do rozmowy z Dorotą, odwraca w kierunku ściany zdjęcia swoich zabitych podczas wojny dzieci i ubóstwianej żony, prawdopodobnie świadom, że rozmowa ta zaprowadzi go w kierunku grzechu: złamania zasady niewypowiadania się co do przyszłości pacjentów, których losy zawsze są tajemnicą. Profesor nie chce, by czyste oczy jego dzieci i żony patrzyły na niego, łamiącego swoje zasady, czy też nie chce, by zobaczyły Dorotę – uosobienie tego, co niemoralne. Przypomina to trochę odwracanie świętych obrazów w kierunku ściany, by oczy świętych nie widziały grzechu. „On umiera” – mówi profesor. „Niech pan przysięgnie” – prosi Dorota. „Przysięgam”. Słowa profesora można by uznać w znaczeniu dosłownym za próbę uratowania zagrożonego życia dziecka, kryje się jednak za nimi kolejny, ważniejszy sens: czy profesor miał prawo przysiąc cokolwiek odnośnie do przyszłości? Tym bardziej że – jak zobaczymy w finale filmu – przysięga jego okazała się jałowa. Drugie przykazanie zostało złamane, gdy profesor odpowiedział „obiecuję” na pytanie o przeżycie Andrzeja – nie tylko dlatego, że uśmiercił w ten sposób męża w nadziejach i planach żony, ale także dlatego, że nadał tym jednym słowem prawo do istnienia nienarodzonemu dziecku, „pozwolił mu żyć”, jakby miał prawo decydować, kto żyć będzie, a kto nie.
Także choroba Andrzeja może być rozumiana metaforycznie, jako wyraz buntu i niepogodzenia się mężczyzny z najbardziej przerażającą stratą w swoim życiu. Mężczyzna, którego nie pokonały góry, dał się złamać brakiem wyłącznej miłości kobiety, a zaistniała w ten sposób sytuacja egzystencjalna jest niczym rak na zdrowym – choć złamanym – organizmie. Takie rozumienie sytuacji Andrzeja tłumaczy także jego nagłe wyzdrowienie, które następuje po tym, jak Dorota wyznaje mu miłość. Przywraca w ten sposób pierwotną harmonię między nimi oraz harmonię ich świata. Pokonanie nowotworu – choć według lekarskich statystyk nie było na nie szansy – dokonuje się w sposób niejako naturalny, skoro odzyskana została pierwotna jedność duchowa: ciało rozbite wewnętrznie także jednoczy się – czy raczej jedna – samo z sobą.
Kamera, która panoramuje pionowo po piętrach bloku na Ursynowie, przechodzi w kolejnym ujęciu w panoramę poziomą od twarzy Andrzeja do niezwykłej sceny zmagania się pszczoły o życie – wbrew wszelkim szansom. W ten sposób pionowa linia panoramowania przecina się z linią poziomą i tworzy niewidoczny – lecz wyraźnie opisany ruchem kamery – krzyż. Taka interpretacja sposobu filmowania nabiera znaczenia, gdy przyjrzymy się owemu zmaganiu – a może nawet misterium – woli życia ze śmiercią, zaobserwowanemu przez Kieślowskiego, przez jego bohatera i w trzeciej kolejności przez nas. To jedna z najbardziej poruszających scen filmu: w szklance ze słodkim, lepkim, truskawkowym kompotem znajduje się owad, który – wydawałoby się bezskutecznie – walczy o życie. Nic nie zapowiada, że mógłby uwolnić się ze śmiertelnej pułapki, kiedy jednak wydamy już na niego wyrok – naśladując w tym przedwczesnym, pochopnym osądzie filmowego ordynatora – pszczoła heroicznym wysiłkiem wydobywa się z cieczy i wychodzi na brzeg szklanki...
Nigdy i nikomu nie wolno decydować o życiu lub śmierci drugiego człowieka. Krzysztof Kieślowski w ćwierć wieku od powstania telewizyjnego „Dekalogu” przypomina nam o tym – na progu 2015 r. – z niespotykaną siłą.

CZYTAJ DALEJ

Zachodniopomorskie/ 40-latek z nożem w ręku wszedł do kościoła podczas nabożeństwa

2024-05-13 23:53

Adobe Stock

ZDJĘCIE ILUSTRACYJNE

ZDJĘCIE ILUSTRACYJNE

40-latek wszedł z nożem do kościoła w Czaplinku, gdy odbywało się nabożeństwo pierwszokomunijne. Mężczyzna został zatrzymany. Był pijany. W organizmie miał ponad 1,5 promila alkoholu – poinformowała PAP w poniedziałek oficer prasowa KPP w Drawsku Pomorskim asp. Karolina Żych.

Do zdarzenia doszło w poniedziałek, ok. godz. 17.45 w kościele w centrum Czaplinka (woj. zachodniopomorskie).

CZYTAJ DALEJ

Rada Unii Europejskiej zatwierdziła pakt migracyjny

2024-05-14 12:57

[ TEMATY ]

pakt migracyjny

Adobe Stock

Ministrowie finansów państw unijnych we wtorek ostatecznie zatwierdzili pakt migracyjny. Przeciwko głosowały trzy kraje: Polska, Słowacja i Węgry. Pakt ma kompleksowo regulować sprawy migracji w Unii Europejskiej, w tym kwestie związane z pomocą udzielaną krajom znajdującym się pod presją migracyjną.

Przyjęty pakiet zawiera łącznie 10 tekstów legislacyjnych. 9 kwietnia zaakceptował go Parlament Europejski. Głosowanie ministrów finansów i gospodarki na posiedzeniu we wtorek w Brukseli kończy więc proces legislacyjny. Większość regulacji ma obowiązywać dopiero od 2026 r.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję