„Maturzystka 1957” napisała:
Miałam w liceum nauczycielkę, panią Irenę, która uczyła nas w czasach stalinowskich języka rosyjskiego. Musiała pochodzić ze Wschodu, bo miała charakterystyczny akcent. I maniery wielkiej damy. To dzięki niej nieszczęsny język rosyjski nie był napiętnowany, a nawet przeciwnie – potrafiła wpoić w nas zainteresowanie literaturą rosyjską. Uczyliśmy się na pamięć wielu strof z „Eugeniusza Oniegina” lub Puszkinowskich wierszy. Po przejściu na emeryturę czasem ją odwiedzałam w jej maleńkim mieszkanku pełnym pamiątek przeszłości. Była osobą samotną, ale wtedy nie wnikało się w cudze życie, bo nie wypadało się w nie wgłębiać. Kochała książki i do dziś pamiętam, jak bardzo pragnęła dotrzeć do jakichkolwiek wierszy Sergiusza Jesienina. Ale to wtedy jeszcze nie było możliwe. Ona jednak tęskniła do tej poezji, może nawet podkochiwała się w poecie, bo chyba był jej rówieśnikiem. Tragiczny poeta, tragiczna śmierć, niewyjaśniona do końca, jakby i tam grasowali „seryjni samobójcy”, bo przecież on w końcu też nie akceptował zmian w swoim kraju. Skąd my to wszystko znamy?