Czerwiec to w polskich parafiach czas pożegnań i powitań: odchodzą starzy proboszczowie, na ich miejsce przychodzą nowi. W parafii bł. Edmunda Bojanowskiego na warszawskim Ursynowie po 25 latach pracy odszedł na emeryturę charyzmatyczny proboszcz ks. Adam Zelga – animator dzieł społecznych i kulturalnych, wielki orędownik pojednania polsko-ukraińskiego, poeta, ekumenista, entuzjasta sportu. Słyszałem o nim wiele dobrego, zanim znalazłem się w jego parafii na Ursynowie. Wiedziałem, że był kapelanem piłkarskiej reprezentacji Polski za trenera Jerzego Engela, zresztą naszego parafianina, i że darzył go przyjaźnią i zaufaniem pisarz Alfred Szklarski. Po jego śmierci ks. Zelga, polonista z wykształcenia, dokończył dziewiąty tom jego popularnych przygód Tomka Wilmowskiego pt. Tomek w grobowcach faraonów. Kiedy 17 lat temu zamieszkałem w parafii na terenie dawnej wsi Wolica, od razu poczułem w proboszczu bratnią duszę. Połączyło nas pięć wielkich idei: patriotyzm, kultura, sport, Ukraina i ekumenizm.
Ksiądz Zelga został posłany przez prymasa Józefa Glempa do najmłodszej ursynowskiej parafii z poleceniem wybudowania kościoła. Nowy proboszcz nie zamierzał jednak na tym poprzestać, fascynowała go bowiem antyczno-chrześcijańska triada zamknięta w słowach: stadion, teatr, świątynia. Stadionu wprawdzie nie wybudował, ale stworzył piłkarski klub PAKS Ostaniec, w którym dzieci nie poddawano presji wyników, chorej rywalizacji sportowej; mogły cieszyć się grą. Novum tej inicjatywy polegało na tym, że w Ostańcu mogli też grać chłopcy niepełnosprawni. Ksiądz Adam zawsze miał serce dla najsłabszych. Wynikało to nie tylko z inspiracji ewangelicznych, ale także z poważnego odczytania charyzmatu patrona parafii – Edmunda Bojanowskiego, który w XIX wieku zakładał ochronki dla wiejskich dzieci, dbając o ich wszechstronne wychowanie, oraz pomagał ofiarom zarazy. Dlatego ks. Adam zaangażował się w tworzenie przedszkola „Aniołów Stróżów”, prowadzonego przez siostry służebniczki, oraz szkoły niepublicznej „Krok po kroku” dla dzieci autystycznych. Pobliskie szkoły oferują naukę dla „małych geniuszy”, a w placówce na Wolicy chodzi o to, aby nauczyć dzieci prostych czynności życiowych i umiejętności komunikowania się. Nie zapominając o teatrze, stworzył „Scenę pod Skarpą”, na której prezentowane są m.in. dzieła klasyki polskiej. Proszę mi pokazać parafię, gdzie można zobaczyć Beniowskiego w wykonaniu znakomitych aktorów. Patronował licznym dziełom parafialnym: Centrum Dzieł Społecznych Edmunda Bojanowskiego, kierowanym i finansowanym przez Jacka Waksmundzkiego, kinu „Mundek” prowadzonemu przez Rycerzy Kolumba i wielu innym. Kilka lat po przyjściu na Wolicę zakupił flagi narodowe dla wszystkich parafian. W czasach narzucanej Polakom przez mainstream pedagogiki wstydu organizował wykłady wybitnych prelegentów, by budować poczucie dumy narodowej. Ostatnią inicjatywą ks. Zelgi jest cykl wykładów i filmów historycznych Wczoraj i dziś, kierowany przez prof. Jana Żaryna. Często w ogłoszeniach duszpasterskich czytał nam wiersze nie tylko wielkich poetów polskich, ale także... swoje. W ostatnich latach w poezji ks. Adama ujawniały się wielki ból z powodu cierpienia Ukraińców napadniętych przez Rosjan, solidarność z naszymi sąsiadami i nadzieja na pojednanie Polaków i Ukraińców. Nie spotkałem człowieka, który by tak przeżywał dramat Ukrainy. Jeszcze przed rosyjską inwazją ks. Adam zaprosił Ukraińców z całej Warszawy, aby podczas specjalnego nabożeństwa podziękować im za pracę w Polsce i dla Polaków. Zaraz po rozpoczęciu wojny zorganizował fundusz „Wolica-Ukrainie” oraz stałe modlitwy w intencji zakończenia wojny. Dwa lata temu przygarnął uchodźców – wiernych Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej Patriarchatu Kijowskiego, od których odwrócili się polscy prawosławni. Ukraińska parafia prawosławna doczekała się pierwszego powołania kapłańskiego, które dojrzało w cieniu katolickiego kościoła. Mimo tak wielu aktywności ks. Adamowi udało się wybudować świątynię. Przykuwa uwagę jej olbrzymie okrągłe okno, symbolizujące świętą hostię, która przypomina o intymnej bliskości Boga w naszym życiu.
Swoje pożegnanie z parafianami ks. Adam zakończył słowami znakomitego chorwackiego piłkarza Luki Modricia, który odchodząc po 13 latach gry w ukochanym Realu Madryt, napisał: „Nie płacz, że to się skończyło, tylko ciesz się, że to się wydarzyło”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu