Podzielić się sobą to sprawa delikatna, ale i wymagająca odwagi. Dlatego wielu z nas skrywa siebie w sobie. Nie chce zbyt wiele powiedzieć. A w sercu jakież bogactwa... Artystom pewnie łatwiej – mają więcej narzędzi, za pomocą których przełamują barierę strachu i ujawniają swoje przeżycia, emocje.

Patrzę na obrazy Marca Chagalla i zastanawiam się nad rozpiętością uczuć artysty. Od radości po smutek, od licznych wizji miłosnych po ukrzyżowanie. Co nim tak miotało od krańca do krańca? Kiedy zakochał się w Belli – swojej przyszłej żonie – malował zwiewne, fruwające kobiety. Apogeum lirycznego, kubistycznego artysty stanowi obraz Kochankowie w kwiatach. To stan szczęśliwości. Nie ukrywał tego. Malował siebie – szczęśliwego człowieka. Ale kiedy wybuchła II wojna światowa, namalował Żółte Ukrzyżowanie. W 1944 r. zmarła jego ukochana Bella. Ból, żal, smutek znalazły odbicie w jego kolejnych obrazach. W najtrudniejszym momencie wręcz w ogóle nie mógł malować. Żałoba po ukochanej osobie tak przepełniła jego serce, że gdyby nie córka Ida, byłby z nim koniec.

Taki jest człowiek – od skrajności do skrajności. Od wzniesienia po upadek. Jeśli artyści mają jakieś jedno wielkie zadanie, to jest nim uzewnętrznianie tego, co wewnętrzne, odkrywanie tajemnic, a przez to pozwolenie widzom na lepsze rozumienie samych siebie.

Maria Grzegorzewska, słynna polska pedagog, w Listach do Młodego Nauczyciela napisała: „Wiesz dobrze, że aby zdziałać coś wartościowego, trzeba być kimś wewnętrznie, trzeba mieć własne życie, swój własny świat, trzeba mieć mocny fundament przekonań – w coś bardzo wierzyć, czemuś gorąco służyć – trzeba być sobą. Bo przecież jeśli ma się dawać, to trzeba mieć coś do dawania, a żeby dużo dać, trzeba dużo mieć. Wtedy jest tylko siła działania, siła budzenia wartości w innych i siła udzielania im pomocy w rozwoju”.

Wielu z nas ma trudności ze zrozumieniem Pana Boga. Czyżby największy Artysta świata skrył przed nami swoją tajemnicę? Wręcz przeciwnie! Pan Bóg też się wypowiedział i swoim stworzeniom ukazał swoje Serce – dał nam swojego Syna, Jezusa Chrystusa. W Jego Osobie ukazał nam, kim jest.

Dlaczego więc borykamy się ze zrozumieniem najpiękniejszego obrazu Stwórcy, którym jest Jezus Chrystus? Wielu On nie interesuje. A jeśli nawet, to rzucą tylko okiem i pójdą dalej. Z Panem Bogiem tak się nie da. Z obrazem Pana Boga jest trochę inaczej. Nie wystarczy Mu się przyglądać. Trzeba na Niego czekać, aby się spotkać. Pewna dziewczyna tak w formie poetyckiej opisała poznawanie Boga:

„Czekam tutaj długie godziny. Minął poranek i południe. Ludzie wracają do domu, zerkają na mnie pogardliwie. W wieczornym cieniu moje oczy stały się ciężkie i ospałe. Siedzę jak żebraczka. Jak mam im powiedzieć, że czekam na Ciebie, że obiecałeś przyjść? Siedzę na trawie i spoglądam w niebo, i marzę o nagłej chwale Twojego przyjścia. Wiele wspaniałych procesji przeszło z głośnym śpiewem i okrzykami. Czyżbyś był z nimi? Czyżbym była jedyną, która płacze i czeka daremnie? Ale czekam. Sięgam po nieosiągalne. Czekam i pozwalam zdobyć się Bogu”.

To nie było daremne czekanie. To było rozpoznawanie.

Życie chrześcijańskie to nie muzeum wspomnień. To spotkania z żywym Bogiem. Chwila takiego spotkania wystarcza, aby doświadczyć Nieogarnionego.

Może wtedy będzie można się Nim podzielić.