Mszą św. 5 października na polanie szczytowej Magurki Wilkowickiej rozpoczęto II Magurcanskiy Świynto. Celebrował ją ks. Ryszard Knapik, proboszcz parafii MB Pocieszenia w Straconce. Wraz z nim przy ołtarzu stanęli ks. Maciej Kornecki, goprowiec i wikariusz w Opatrzności Bożej w Białej oraz ks. Grzegorz Piekiełko, wikariusz w Buczkowicach.

Oprawę muzyczną liturgii zapewniły kapele Straconka i Przyjaciele. Po błogosławieństwie muzykanci furmanką dojechali do Chaty na Magurce. – Od dawien dawna w mojej rodzinie były konie, więc kultywuję tę tradycję. One nie pracują, tylko telewizje oglądają. A że jestem do nich przywiązany, to są – śmiał się K. Pierkiel. – Miłość do gór i Magurki sprawia, że jesteśmy bliżej Boga. Chcemy, żeby mieszkańcy okolicznych miejscowości spotkali się w tym miejscu, zagrali razem, pomodlili się i pokazali kim są, jakie są ich korzenie, jak ważny jest dla nich Bóg. Idea jest taka, aby połączyć ludzi gór i wspólnie zrobić coś dobrego – mówi Michał Dobija, muzyk ze Straconki.

Wśród uczestników świętowania znalazło się wiele osób, których rodzinne korzenie bezpośrednio związane są z pasmem Magurki Wilkowickiej. – „Tam jest mój dom, gdzie są góry”. To hasło towarzyszy dzisiejszemu spotkaniu. Jesteśmy więc u siebie. Górale zawsze uciekali się pod opieką Boga. Ich ciężka praca, codzienny znój powodowały, że blisko im było do żarliwej wiary. My idziemy śladem naszych ojców i dziadów – wyjaśnia Jadwiga Cendrzak z Wilkowic. I dodaje, że jest jedną z tych osób, które urodziły się na zboczach Magurki. Tu był jej rodzinny dom, przestrzeń zabaw i obowiązków, znajomych drzew i ścieżek. Stąd też, z najbliższego sąsiedztwa, wywodzi się jej małżonek. – Kapliczka mobilizuje do tego, aby przystanąć, pomodlić się. Górale zawsze pomimo pracy mieli czas, aby przyklęknąć i oddać cześć Bogu. Te zwyczaje chcemy reanimować i pokazać, że wciąż można się nimi kierować, bo są ważne – podkreśla Adam Górny. – Nie ciągnie mnie do miasta, wielkich aglomeracji. Kocham góry, naturę, ciszę i mieszkanie pośród lasu. Nie wyobrażam sobie życia gdzie indziej – puentuje Górny. – Doceniamy to, skąd jesteśmy i w jaką tradycję wsiąkliśmy. Staramy się ją przekazać młodszym, aby coś po nas pozostało. Tylko przykłady pociągają, dlatego jesteśmy na dzisiejszej Mszy św., modlitwie i góralskim spotkaniu. Motywacja jest stricte duchowa, bo wiara jest dla nas najważniejsza – dodają Elżbieta i Piotr Nowakowie, właściciele agroturystyki „Chata na końcu świata”. I jak dopowiadają, spuścizna ich przodków sięga co najmniej 1793 r. To wtedy państwo Łodygowickie wysyłało chłopów do wypasania bydła i w zamian za służbę nadawało ziemię, z którą z pokolenia na pokolenie odziedziczyli. Bóg najlepszym wyborem. – Może być zimno, błoto, padać śnieg, ale Msza św. mobilizuje do tego, aby przyjść i pokazać swoją wiarę – stwierdza Maciej Pawlik z Wilkowic. – Jak się wstanie z łóżka, to głowę już się ma bliżej nieba. Jak się od młodu tego uczy, to się tym przesiąknie. Mnie tak wychowali, że ciągnęło mnie do kościoła, do modlitwy. Z lasu i z gór się żyło, więc ta pasterska tradycja, w której Bóg jest na pierwszym miejscu, głęboko zapuściła we mnie korzenie – mówi Antoni Dudek z Międzybrodzia Bialskiego.

– W tym roku pogoda nas nie rozpieściła. W przyszłym już nie będziemy świętować na jesieni, ale na św. Jana w czerwcu. Dojdzie wtedy palenie sobótek. Do tego czasu mam nadzieję, że w miejscu, gdzie się modliliśmy, stanie ołtarz polowy z zadaszeniem. Wstępna koncepcja jest już ustalona, teraz przyjdzie czas na jej realizację – podkreśla Andrzej Nycz, prezes Związku Podhalan Oddział Górali Żywieckich w Wilkowicach. I dodaje: – Robimy to przede wszystkim dla siebie i dla lokalnej społeczności. Zależy nam na kultywowaniu tradycji i na promocji tego miejsca. Działamy w imię Boże, dlatego w programie jest Msza św., bo w tych trudnych czasach trzeba mocno inwestować w tworzenie silnego chrześcijaństwa – mówi A. Nycz. Mimo niesprzyjającej pogody modlitwa i późniejsze biesiadowanie w Chacie na Magurce zgromadziło ok. 100 osób.