Paradoksalne, że czytania mszalne w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata otwiera obraz Boga jako troskliwego i wytrwałego Pasterza. Pierwsze czytanie pochodzi ze starotestamentowej Księgi Ezechiela i ukazuje, kim jest Bóg, a więc także jacy powinni być ci, którym zlecił On pasterską troskę nad ludem Bożym jako Jego owczarnią. Król, który nie ma cech ludzkich władców, lecz ma wszystkie przymioty Dobrego Pasterza, stanowi niedościgniony wzór do naśladowania. Benedykt XVI podkreślił: „W odniesieniu do pasterza pozostającego w służbie Jezusowi znaczy to, że nie powinien przywiązywać ludzi do siebie, do swego własnego małego «ja». Wzajemne poznanie łączące go z powierzonymi mu «owcami» musi zmierzać do obustronnego prowadzenia się do Boga i do wprowadzania w Jego tajemnicę: musi się dokonywać we wspólnocie poznania i miłości Bożej. Pasterz pozostający w służbie Jezusa nie może zatrzymywać przy sobie, musi zawsze prowadzić dalej, dopomagać drugiemu w odnalezieniu pełnej wolności. Dlatego też on sam musi zawsze przekraczać siebie samego i wchodzić w jedność z Chrystusem i z Bogiem Trójjedynym”.

Czytanie z Ewangelii według św. Mateusza zapowiada powtórne przyjście Jezusa Chrystusa – już nie w uniżeniu Betlejem, lecz w chwale. Przepowiadane przyjście ma wszystkie rysy królewskie, bo „zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały i zgromadzą się przed Nim wszystkie narody”. Powtórne przyjście Pana będzie oznaczało sąd nad ludźmi, w którym „oddzieli On jednych od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów”. Eschatologiczny sąd odsłania bardzo ważną prawdę: w gruncie rzeczy w życiu liczy się tylko miłość, która znajduje wyraz w dobrych uczynkach. Jeżeli ją zaniedbujemy, zamykając oczy na potrzeby bliźnich, już teraz dokonujemy złego wyboru, który będzie skutkował karą. Inaczej: doczesność jest przepustką do wieczności. Syn Człowieczy, który ma przyjść jako zmartwychwstały i uwielbiony Pan, już teraz jest obecny w ludziach, którzy są wokół nas, wyczekujących pociechy i pomocy, wsparcia i życzliwości. Król Wszechświata nie przebywa w komnatach, lecz jest obecny zwłaszcza w tych, którzy wskutek biedy, opuszczenia i samotności podzielają Jego ziemskie losy.

Zarówno Ewangelia, jak i św. Paweł Apostoł w Pierwszym Liście do Koryntian uwypuklają też prawdę, że powtórne przyjście Pana będzie oznaczało sprawiedliwy sąd. Ci, którzy wykazują brak miłości i miłosierdzia, muszą wiedzieć, że już teraz dokonują wyboru, który ma dramatyczne konsekwencje. Nie rozpoznając Jezusa w głodnych, spragnionych, przybyszach, nagich, chorych i uwięzionych, narażają się na słowa przekleństwa i surowy wyrok, po którym pójdą na wieczną karę. Piekło to nie element ludowego folkloru, lecz trwały stan wybierany przez tych, którzy decydują się na życie bez Boga albo wbrew Bogu. Królowanie Jezusa, przejawiające się w miłosierdziu i pasterskiej trosce, ma również drugą stronę: jest sprawiedliwe. Istnieje powiedzenie, że na tym świecie jedynie śmierć jest sprawiedliwa, bo nie ma od niej żadnych wyjątków. Śmierć jednak nie jest końcem, lecz bramą, po przekroczeniu której w pełni urzeczywistni się Boża sprawiedliwość, gdy Jezus Chrystus, Król Wszechświata, „położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy”. Potwierdzi swoją Boską moc w połączeniu miłosierdzia ze sprawiedliwością. Nagroda dla ludzi dobrych oraz kara, którą w ziemskim życiu wybrali dla siebie ludzie źli, będzie oznaczała koniec, w którym Jezus Chrystus „przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc”.