Nie zrobiłeś nikomu krzywdy? Żyjesz spokojnie, unikasz kłopotów? Młody ksiądz uważnie popatrzył na twarze ludzi siedzących przed nim w pierwszym rzędzie świątyni. Było ciepło, niektóre kobiety miały nawet odkryte ramiona.

Właśnie przezwyciężył onieśmielenie – po raz pierwszy miał wygłosić kazanie przed tak dużym gronem wiernych. Od prymicji minęło już kilka miesięcy, jednak proboszcz najpierw uważnie mu się przypatrywał i prowadził z nim spokojne rozmowy, zanim zdecydował się go posłać przed swoich parafian – i to w czasie, niedzielnej Mszy św., w której najliczniej uczestniczyli wierni.

– Nie grzeszysz zbyt wielkimi grzechami, jesteś normalny, nie wzbudzasz zainteresowania sobą innych ludzi, jednocześnie unikasz awantur i w ogóle nie chcesz brać udziału w żadnych gwałtowniejszych dyskusjach. Jesteś zadowolony? – ks. Piotr zawiesił głos, wykorzystując ten moment, aby opanować emocje i postarać się, aby słowa nie zadrżały tam, gdzie miały wybrzmieć najmocniej.

Zbyt długo trwająca pauza spowodowała szelest niecierpliwie poruszających się ludzi.

– Nie masz powodów do zadowolenia. Wręcz przeciwnie! Spójrz, jak marnujesz życie! – głos kapłana zawisł nad wiernymi, był twardy, pewny i zdecydowany. – Masz powody do wstydu, żalu i mocnego postanowienia poprawy. Twój „święty spokój” zalatuje najgorszymi zapachami, jest niemoralny i zwyczajnie zły. To ty zamykasz przezornie okno, aby nigdy nie usłyszeć głosu kogoś, kto woła o pomoc, kto o nią prosi, a także o zachowanie się wobec proszącego jak względem bliźniego w potrzebie. Tym razem ks. Piotr niemal czuł, jak wbijają się w niego coraz bardziej zdezorientowane, a nawet i coraz bardziej wrogie spojrzenia.

Niezrażony ciągnął dalej: – „Święty spokój” śmierdzi szatanem. To właśnie ludzie wyznający „święty spokój” byli – swoją obojętnością i chowaniem głowy pod poduszkę – winni najgorszym zbrodniom. To przez nich ginęli niewinni ludzie. Nie ma nic gorszego niż „święty spokój”. Zwłaszcza w czasach – a przecież zawsze są takie czasy – które wymagają jasnego świadectwa. Dobro mówi do ciebie, abyś nie był obojętny, abyś stanął w obronie pokrzywdzonych i bitych, a ty rozgrzeszasz się tym, że przecież nikomu nie wyrządziłeś krzywdy i pewnie tego nie zrobisz. To ja i ty jesteśmy winni śmierci tych ludzi. To ja i ty umożliwiamy bandytom i ludobójcom działanie. Oni na nas liczą, wiedzą, że ukryjemy się za maską „świętego spokoju” i nią się rozgrzeszymy. My, przeciętni ludzie, którzy nie czujemy się predestynowani do wielkich rzeczy i postaw, pozwalamy na to, aby wokół nas bezkarnie szerzyło się zło, a na dodatek je usprawiedliwiamy, mówiąc, że przecież zawsze tak było, że krzyk pojedynczego człowieka nie jest w stanie uleczyć świata... Ksiądz Piotr, zmęczony, w końcu umilkł, by zaczerpnąć oddechu. Teraz w świątyni panowała cisza, słychać było jedynie skwierczenie nierówno palącej się świecy. Kapłan kątem oka dostrzegł głęboką bruzdę przecinającą czoło proboszcza. Nabrał oddechu i spojrzał w twarz kobiety siedzącej w ławce naprzeciw: była oburzona, zauważył jednak też coś, co napełniło go nadzieją. W to „święte oburzenie” wdzierał się nowy ton, głębsza refleksja, która mogła przynieść oczekiwany plon.

– Bóg nie chce od nas żadnego „świętego spokoju”, nie chce dobrego samopoczucia, wynikającego z błogiego tkwienia w samozadowoleniu. On chce, abyśmy codziennie zadawali sobie dręczące pytanie: czy naprawdę jestem Jego człowiekiem, czy jestem „słony”, tak jak On tego ode mnie chciał?! Nie ma gorszego usprawiedliwienia dla zła, którym jest udawanie, że nic się nie widzi, pozostawanie z boku, gdy ktoś inny doświadcza cierpienia i niesprawiedliwości, niż właśnie „święty spokój”. To sposób, w jaki szatan zasłania nam oczy i uczy myśleć o sobie jako o zwykłym, szarym człowieku, od którego nic nie zależy. To, że tu jesteśmy, budzi wielką nadzieję. Możemy razem coś zmienić, zrzucić z oczu bielmo tchórzostwa i udawania. Musimy zabrać się do tego teraz, bo inaczej nic nas nie usprawiedliwi – zakończył spokojnym, przechodzącym w półszept tonem.

Proboszcz wstał zamyślony, na jego twarzy błądził jednak delikatny uśmiech. Chwilę później ks. Piotr zauważył, że mocniej uchwycił krzyż przed jego podniesieniem.