Nie ma nic złego w tym, że do szerzenia wiary chrześcijańskiej wprzęgane są multimedia, w tym także media społecznościowe. Każda epoka ma adekwatne do rozwoju technologicznego środki przekazu. Kiedyś wystarczało słowo pasterza czy list uczonych w Piśmie. Potem znaczenia nabierały nie tylko nauki wybitnych kaznodziei, ale także Święte Księgi, najpierw żmudnie przepisywane ręcznie, a potem, wraz z wynalezieniem druku oraz upowszechnieniem znajomości czytania i pisania, trafiające do szerszego kręgu odbiorców, w tym także „pod strzechy”. Nikt nie kwestionował również roli prasy, a potem radia i telewizji w dziele ewangelizacji narodów oraz w przybliżaniu wiernym wydarzeń z życia Kościoła. Na gruncie polskim wystarczy przypomnieć fenomen założonego przez św. o. Maksymiliana Kolbe miesięcznika Rycerz Niepokalanej, który w styczniu 1922 r. „startował” z nakładem 5 tys. egz., a w latach 1938-39 ukazywał się w nakładzie ok. 800 tys. egz. (obecnie dziesięć razy mniej, ale nadal się ukazuje). Od blisko stu lat piękną kartę w szerzeniu wiary i wartości patriotycznych zaznacza także Niedziela, współgrająca w tym dziele z innymi, i starszymi, czasopismami katolickimi: Przewodnikiem Katolickim i Gościem Niedzielnym. Nie sposób nie docenić transmisji radiowych Mszy św. oraz radiowych i telewizyjnych transmisji z pielgrzymek św. Jana Pawła II do Ojczyzny, czy wreszcie multimedialnych (bo doszedł także internet) transmisji nabożeństw podczas niedawnej pandemii COVID-19. Ktoś mógłby nawet powiedzieć: „Wreszcie! Kościół idzie z duchem czasu!”.

Tym, którzy zachłystują się, że Kościół wreszcie idzie z duchem czasu, wypada przypomnieć, że najważniejsze, by Kościół szedł z Duchem Świętym. Dotyczy to nie tylko Kościoła jako instytucji, ale przede wszystkim nas, ludzi ochrzczonych, zanurzonych w Mistycznym Ciele Chrystusa. Owszem, zdarzają się gorszące upadki i herezje, zdarzają się manowce dróg wybieranych przez pojedynczych wiernych i całe wspólnoty, zdarzają się świętokradztwa, apostazje i bluźnierstwa, ale Kościół trwa – mocą Chrystusowej Ofiary na krzyżu i Jego Zmartwychwstania, mocą przepowiadania Dobrej Nowiny o zbawieniu człowieka.

Czasami jednak można odnieść wrażenie, że wiara w Boga bywa trywializowana – na życzenie i z udziałem samych wyznawców, coraz częściej z wykorzystaniem multimediów. Trudno komuś zarzucać złą wolę, ale gdy w mediach społecznościowych czyta się „Jezus cię nie opuści, nigdy nie przegap tej modlitwy, bardzo ci pomoże cudowna modlitwa. Dotknij niebieskiego linku” lub „Ksiądz pomodli się za ciebie i złoży twoją prośbę. Kliknij link…”, to nie ma to nic wspólnego z żywą wiarą, a raczej z wiarą w magiczną moc internetowego klikania. Ot, taka nowoczesna odmiana dawnego „łańcuszka św. Antoniego”. Łańcuszek niby pod „świętym” patronatem, a jednak zabobon!