Agnieszka Dziarmaga: Śmierć – będąca konsekwencją życia na ziemi, trwająca aż do Sądu Ostatecznego i naszego zmartwychwstania do życia wiecznego – jest, w potocznym odczuciu i rozumieniu, stanem dramatycznym. A przecież, gdy wierzymy i ufamy – tak być nie powinno…

Ks. Dariusz Gącik: W odkryciu tajemnicy śmierci pomaga nam zrozumienie i osobiste przeżycie tutaj na ziemi oblubieńczej relacji do Jezusa Chrystusa. Kiedy mamy świadomość, że życie chrześcijańskie nie polega tylko na byciu dobrym człowiekiem i wiernym zachowywaniu prawa, ale jego istotą jest budowanie pogłębionej relacji z Jezusem Chrystusem, naszym Oblubieńcem, to każda chwila na ziemi i każde wydarzenie, zarówno radosne, jak i bolesne, również śmierć – jest okazją do wyrażenia miłości i zaufania do Tego, który jako pierwszy nas umiłował. W czasach Jezusa, po siedmiodniowym weselu, pani młoda przeprowadzała się do domu pana młodego. Jezus Chrystus, który „poślubił nas” na krzyżu, przed odejściem do nieba powiedział, że w domu Ojca jest przygotowane dla nas mieszkanie, jakby komnata ślubna, w której będziemy z Nim przebywali na zawsze. Jeżeli w ten sposób patrzymy na życie i w takim wymiarze je przeżywamy, to tragizm śmierci zostaje przezwyciężony przez miłość i wiarę, a godzina naszego odejścia, jest ostatnim tutaj na ziemi aktem, oddaniem naszego życia w miłosierne ramiona Ojca.

W Credo wyznajemy wiarę w „świętych obcowanie”, nie zawsze w pełni zdając sobie sprawę, że tu nie chodzi tylko o świętych wyniesionych na ołtarze, ale o więź, która łączy żyjących na ziemi ze zbawionymi w niebie i zbawionymi, ale przygotowującymi się do udziału w chwale nieba. Krótko mówiąc, z tymi duszami, które trafiły do czyśćca.

Bardzo wymowny jest obraz przedstawiający śmierć jako przejście do nowego życia, na podobieństwo statku, który wypływa w morze. Ci, którzy umierają wsiadają do tego statku i są żegnani przez tych, którzy pozostają w porcie życia ziemskiego. Po pewnym czasie statek niknie im z oczu i dopływa do portu życia wiecznego. Na drugim brzegu ci, którzy zakończyli bieg życia ziemskiego, są witani przez tych, którzy żyją na wieki, w ojczyźnie nieba. To tylko obraz, ale pomaga nam zrozumieć, że życie zmienia się, ale się nie kończy, a tajemnica świętych obcowania wyraża się w duchowej łączności pomiędzy Kościołem pielgrzymującym na ziemi, Kościołem pokutującym w czyśćcu i Kościołem chwalebnym w niebie. W sposób szczególny przeżywamy tę prawdę w uroczystość Wszystkich Świętych i we wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych. Jako lud idący drogą wiary, tak często zmęczeni i utrudzeni życiem, patrzymy w niebo i wzbudzamy w sobie pragnienie, aby nasze życie było liturgią świętości, na podobieństwo tych, którzy są już zjednoczeni z Bogiem w chwale nieba. Mamy również świadomość słabości i grzechów tych, którzy już odeszli z tego świata. Za nich modlimy się i ofiarujemy odpusty, aby mogli jak najszybciej oglądać oblicze Boże twarzą w twarz w wieczności.