Takie wezwanie 14 marca usłyszeli mieszkańcy paafii w Olszynie podczas uroczystego wprowadzenia relikwii bł. ks. Michała Sopoćki – apostoła Bożego Miłosierdzia.
Intronizacja relikwii
Uroczystość ta była centralnym punktem rekolekcji wielkopostnych, które na zaproszenie proboszcza ks. Bogusława Wolańskiego poprowadził ks. dr Ireneusz Korziński – wicepostulator procesu kanonizacyjnego tego świątobliwego kapłana.
W uroczystej liturgii udział wzięli parafianie, przedstawiciele wspólnot parafialnych na czele z Bractwem św. Józefa oraz Matkami Żywego Różańca, a także reprezentanci władz miasta i gminy Olszyna. Relikwiarz z umieszczonymi w nim relikwiami bł. ks. Michała Sopoćki do ołtarza przyniosło małżeństwo Teresy i Floriana Dłubałów, którzy z okazji swego małżeńskiego jubileuszu, zapragnęli ufundować ów relikwiarz.
Ksiądz Ireneusz Korziński odczytał pismo abp. Tadeusza Wojdy, metropolity białostockiego, informujące o przekazaniu relikwii dla parafii. Następnie wicepostulator przekazał relikwiarz księdzu proboszczowi i w ten sposób zostały one intronizowane na specjalnie przygotowanym miejscu obok ołtarza.
Nadzieja w Bożym Miłosierdziu
Reklama
W homilii ks. Korziński mówił o Eucharystii, odnosząc się do słów i nauczania błogosławionego. – Bł. Michał Sopoćko mówił, że Ewangelia polega nie na tym, że grzeszni powinni stać się dobrymi, ale że Bóg jest dobry dla grzeszników. Jakby odwraca wszystko, żeby nie tyle komuś mówić: „do niczego się nie nadajesz, masz się nawrócić”, ale że Pan Bóg przychodzi, aeby tobie pomóc. To jest Ewangelia – Dobra Nowina, która przemienia serce. Jako kapłan i człowiek realnie patrzył na życie, był pełen nadziei i mówił, że w każdej sytuacji trzeba pokładać nadzieję w Miłosierdziu Bożym, które jest nie tylko pochylaniem się nad nędzą ludzką, ale to jest całe błogosławieństwo, z którym Pan Bóg do nas przychodzi, byśmy potrafili innych kochać. Niech bł. Michał pozostanie w tej parafii. On już kiedyś w te strony przyjechał, przyjechał pociągiem i znów teraz przyjechał pociągiem, i pozostanie tutaj na zawsze, choć w inny sposób. Niech teraz, z tej olszyńskiej świątyni, głosi Boże Miłosierdzie, by ludzie odnaleźli sens swojego życia, naprawili sumienie i na nowo odkryli Bożą miłość – mówił kaznodzieja.
Postać błogosławionego
Podczas konferencji i rekolekcyjnych homilii wierni mieli okazję poznać nie tylko drogę na ołtarze bł. ks. Michała Sopoćki, ale przekonać się, co jest istotą prawdziwego nawrócenia i powierzenia się Miłosierdziu Boga. Rekolekcjonista wspominał o pokorze i skromności ks. Sopoćki, który musiał przejść wiele trudności, szerząc kult Miłosierdzia Bożego, ale wierzył mocno, że w walce o sprawy Boże, cierpienia są konieczne, są czymś absolutnie naturalnym.
Wprowadzenie relikwii to zaproszenie do tego, aby na nowo odkrywać największy Boży przymiot i dać się poprowadzić na drogach trzeciego tysiąclecia.
Rok 2021 w Płocku i diecezji to rok jubileuszowych obchodów pierwszego objawienia się Jezusa Miłosiernego św. Faustynie Kowalskiej.
Siostra ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w swojej klasztornej celi przy Starym Rynku w Płocku, po raz pierwszy ujrzała Jezusa Miłosiernego w obrazie Jezu, ufam Tobie. Kościół płocki wyraża wdzięczność za tę rocznicę i przygotowuje się do kolejnej, już 91.
Św. Teresa Wielka z Ávila – piękna kobieta, „teolog życia kontemplacyjnego”
Czy czytali Państwo „Drogę doskonałości” św. Teresy z Avila, reformatorki żeńskich klasztorów karmelitańskich, mistyczki i wizjonerki? A jej listy pisane do osób duchownych i świeckich? To zaskakująca literatura. Autorka, święta i doktor Kościoła, żyjąca w XVI w. w Hiszpanii, ujawnia w niej nadzwyczajną trzeźwość umysłu oraz wiedzę o świecie i człowieku. Jej znajomość ludzkiej, a szczególnie kobiecej natury, z pewnością przydaje się i dziś niejednemu kierownikowi duchowemu. Trapiona chorobami, prawie nieustannie cierpiąca, św. Teresa zwraca się do swoich sióstr językiem miłości, wolnym od pobłażania, ale świadczącym o głębokim rozumieniu i nadprzyrodzonym poznaniu tego, co w człowieku słabe, i może stanowić pożywkę dla szatańskich pokus.
Po latach pobytu w klasztorze św. Teresa podjęła trudne dzieło reformy żeńskich wspólnot karmelitańskich. Dostrzegła niedogodności i zagrożenia wynikające z utrzymywania dużych zgromadzeń, zaproponowała więc, aby mniszki całkowicie oddane na służbę Chrystusowi mieszkały w małych wspólnotach, bez stałego dochodu, zdane na Bożą Opatrzność, ale wolne od nadmiernej troski o swe utrzymanie. Zadbała także o zdrowie duchowych córek, nakazując, aby ich skromne siedziby otoczone były dużymi ogrodami, w których będą pracować i modlić się, korzystając ze świeżego powietrza i słońca. Te wskazania św. Reformatorki pozytywnie zweryfikował czas i do dziś są przestrzegane przy fundacji nowych klasztorów.
Oczywiście, główna troska św. Teresy skierowana była na duchowy rozwój Karmelu. Widziała zagrożenia dla Kościoła ze strony proponowanych przez świat herezji. Cóż może zrobić kobieta? - pytała świadoma realiów. Modlitwa i ofiara jest stale Kościołowi potrzebna. Kobieta, przez daną jej od Boga intuicję i wrażliwość, potrafi zaangażować nie tylko swój umysł, ale i serce na służbę Bożej sprawy. W życiu ukrytym i czystym, przez modlitwę i ufność może ona wyprowadzić z Serca Jezusa łaski dla ludzi. Jak korzeń schowany w ziemię czerpie soki nie dla siebie, ale dla rośliny, której część stanowi, tak mniszka za klauzurą Karmelu podtrzymuje duchowe życie otaczającego świata. Dąży do zażyłości z Panem nie dla zaspokojenia własnych pragnień, lecz dla Królestwa Bożego, aby Stwórca udzielał się obficie stworzeniu, karmiąc je łaską i miłością. Tak widziała to św. Teresa i tak postrzegają swe zadanie dzisiejsze karmelitanki. Modlą się za Kościół, za grzeszników i ludzi poświęconych Bogu, narażonych na potężne i przebiegłe zasadzki złego, aby wytrwali i wypełnili swoje powołanie. Szczęśliwe miasto, w którym Karmel znalazł schronienie. Szczęśliwa Łódź.
Pełne wiary, wolne od strapień doczesnych, mieszkanki Karmelu potrzebują wszakże naszego wsparcia, materialnej ofiary, dziękczynnej modlitwy. W przededniu święta Założycielki Karmelu terezjańskiego, w roku poprzedzającym 80. rocznicę obecności Karmelitanek Bosych w Łodzi przy ul. św. Teresy 6, ku nim zwracamy spojrzenie. Niech trwa wymiana darów.
Rok Jubileuszowy jest czasem rzymskich spotkań z ludźmi Kościoła i z symbolami chrześcijańskiej wiary. Arcybiskup katowicki, Andrzej Przybylski, który w tych dniach pielgrzymuje do Rzymu, przywiózł Ojcu Świętemu dar z serca Śląska, a sam otrzymał od niego coś, co – jak mówi – jest bezcenne.
Pielgrzymka do Rzymu z okazji stulecia archidiecezji katowickiej miała szczególny wymiar duchowy i symboliczny. Na jej czele stanął niedawno mianowany arcybiskup katowicki Andrzej Przybylski, który w Watykanie spotkał się z Papieżem Leonem XIV. „Najpierw chciałem podziękować za nominację do Katowic i poprosić przede wszystkim o błogosławieństwo –nie tylko dla siebie, ale dla całej diecezji” - powiedział hierarcha tuż po spotkaniu podczas środowej audiencji generalnej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
