W dokumencie III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów „Relatio synodi” podkreślono, że głoszenie Ewangelii rodziny jest pilną potrzebą nowej ewangelizacji, Kościół jest wezwany do wdrożenia jej „z czułością matki i jasnością nauczyciela” (por. Ef 4,15).

Głoszenie Ewangelii rodziny związane jest z rozpoznawaniem boskiej pedagogii, według której „ład stworzenia” przeobraża się poprzez kolejne etapy w „ład odkupienia”. Ona wskazuje na nowość chrześcijańskiego sakramentu małżeństwa, które jest kontynuacją, ale i udoskonaleniem, uświęceniem pierwotnego małżeństwa naturalnego.

Głoszenie Ewangelii rodziny organicznie powiązane jest ze słuchaniem Jezusa, który odnosząc się do pierwotnego planu dotyczącego małżeństwa podkreśla nierozerwalną jedność między mężczyzną a kobietą (Mt 19,6). Nauczanie Jezusa na temat małżeństwa i rodziny jest „paradygmatem dla Kościoła”. Chrystus żył w rodzinie, rozpoczął znaki od wesela w Kanie, głosił orędzie o znaczeniu małżeństwa jako pełni objawienia, przywracające pierwotny plan Boga (Mt 19,3).

Nauczanie Jezusa na temat małżeństwa i rodziny pozwala wyróżnić trzy podstawowe etapy w planie Bożym wobec tych wspólnot. Na początku Stwórca ustanowił małżeństwo pierwotne Adama i Ewy, jako solidny fundament rodziny. Bóg stworzył człowieka mężczyzną i kobietą (Rdz 1,27) i pobłogosławił im, aby byli płodni i rozmnażali się (Rdz 1,28). Dlatego „mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2,24). Ta jedność została jednak zniszczona przez grzech i stała się historyczną formą małżeństwa w Ludzie Bożym, a Mojżesz dał możliwość wystawienia listu rozwodowego (Pwt 24, 1 nn.). Ta forma była powszechna w czasach Jezusa. Wraz z Jego przyjściem i dokonaniem przez Niego zbawieniu, zakończyła się era zainicjowana przez Mojżesza. Jezus doprowadził małżeństwo i rodzinę do ich pierwotnej postaci (por. Mk 10,1-12). Od Chrystusa za pośrednictwem Kościoła, małżeństwo i rodzina otrzymują niezbędną łaskę do świadczenia o miłości Boga i życia na sposób komunii. Nowożeńcy przyjmując siebie nawzajem przyrzekają sobie całkowity dar, wierność i otwartość na życie. Bóg uświęca ich miłość i umacnia jej nierozerwalność, dając im pomoc, aby potrafili żyć wiernością, wzajemnym zintegrowaniem i otwartością na życie.

Głoszenie Ewangelii rodziny to także wskazywanie na te rodziny, które pozostają wierne nauczaniu Ewangelii, bo dzięki nim zyskuje wiarygodność piękno małżeństwa nierozerwalnego i wiernego na zawsze. W rodzinie chrześcijańskiej, którą można nazwać „Kościołem domowym” „uczymy się wytrwałości i radości pracy, miłości braterskiej, wielkodusznego przebaczania, nawet wielokrotnego, a zwłaszcza oddawania czci Bogu przez modlitwę i ofiarę ze swego życia" (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1657).

Głoszenie Ewangelii rodziny związane jest również z kontemplowaniem życia świętej Rodzina z Nazaretu, która jest jej wspaniałym wzorem.

Ojcowie synodalni przypomnieli w przywoływany dokumencie, że „Ewangelia rodziny przenika historię świata od stworzenia człowieka na obraz i podobieństwo Boga (Rdz 1, 26-27), aż do wypełnienia tajemnicy Przymierza w Chrystusie na końcu czasów z Godami Baranka”. Ewangelię rodziny powinny głosić współczesnemu światu rodziny chrześcijańskie, żyjące łaską sakramentu małżeństwa i Bogiem obecnym w ich wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej.