Nieporozumienia w interpretacji orędzia Ewangelii wynikają często z niedokładnych przekładów. Tak jest również w przypadku opisu Chrztu Pańskiego. Trzej pierwsi Ewangeliści zgodnie stwierdzają, że zaraz po przyjęciu chrztu od Jana na Jezusa „zstąpił Duch jako gołębica” (Mk 1, 10). Święty Łukasz precyzuje, że „Duch Święty zstąpił w postaci cielesnej” (Łk 3, 22), natomiast św. Mateusz wyraża to nieco inaczej: Jezus „ujrzał Ducha Bożego, który zstąpił jak gołębica i spoczął na Nim” (Mt 3, 16). Wszyscy trzej dodają przy tym, że „głos z nieba” nazwał Jezusa „umiłowanym Synem”, w którym Ojciec ma upodobanie.
Święty Jan Ewangelista pomija scenę chrztu w Jordanie, przytacza jednak świadectwo Chrzciciela: „Widziałem Ducha, zstępującego z nieba jakby gołębica; i spoczął na Nim” (J 1, 32). Tak więc we wszystkich czterech Ewangeliach pojawia się formuła porównawcza „jak”, „jakby”. Tę samą formułę znajdujemy siedmiokrotnie u proroków Starego Testamentu (Iz 38, 14; 59, 11; 60, 8; Jr 48, 28; Ez 7, 16; Oz 7, 11; 11, 11).
Jeśli uważnie przyjrzeć się tym tekstom, okaże się, że wszystkie one zawierają tylko poetyckie porównania do gołębi, z pominięciem ich fizycznej obecności.
Reklama
Od czasów starożytnych podziwiano szybkość gołębi i wykorzystywano je do przesyłania poczty. Biblijna formuła „jak gołębica” nabrała znaczenia przysłówka: szybko, błyskawicznie. My również posługujemy się podobnym zwrotem, gdy mówimy, że czas „leci jak ptak”. Przykładem takiego zastosowania starej formuły może być modlitwa psalmisty, który w zagrożeniu życia wyraża pragnienie: „gdybym miał skrzydła jak gołąb, to bym uleciał i spoczął...” (Ps 55, 7).
Słusznie można więc sądzić, że także w opisie Chrztu Pańskiego formuła „jak gołębica” nie oznacza fizycznej obecności tego ptaka, a jedynie przysłówek: zaraz, natychmiast. Nawet wzmianka o „cielesnej postaci”, którą przyjął Duch Święty, zstępując na Jezusa (Łk 3, 22), nie przeczy bynajmniej takiej interpretacji. Nie chodzi tu bowiem o to, by Duch Święty miał przyjąć postać materialną, ale o podkreślenie Jego rzeczywistej, skutecznej obecności. Podobny obraz spotkamy u św. Łukasza w opisie zstąpienia Ducha na Apostołów w postaci „języków ognia” (Dz 2, 3). Cielesna postać gołębicy sprawia, że teofanię nad Jordanem mógł oglądać cały lud jako znak mesjańskiej godności Jezusa.
Ważniejsze jednak od znaku gołębicy są słowa dochodzące z nieba jako echo Bożego głosu. Ówczesna teologia żydowska wyjaśniała, że to echo (dosł. „córka głosu”) zastępowało w Izraelu Ducha Bożego, który zamilknął wraz z ostatnimi prorokami. Ewangelista wykorzystał to wyjaśnienie, aby przedstawić chrzest Jezusa jako wstępne objawienie tajemnicy Trójcy Świętej. Ojciec obwieszcza publicznie misję swego umiłowanego Syna. Z kolei Duch Święty, zstępując na Jezusa, czyni Go „Bożym Pomazańcem”, czyli Chrystusem.
Obrzęd Pokoju następuje po modlitwie „Ojcze nasz”. Jest on przygotowaniem do przyjęcia Komunii św. i podobnie jak Modlitwa Pańska ściśle wiąże się z modlitwą eucharystyczną, w której to najczęściej w ciągu roku słyszymy prośbę do Ducha Świętego: „Pokornie błagamy, aby Duch Święty zjednoczył nas wszystkich przyjmujących Ciało i Krew Chrystusa”. Jest w tym zawarte pragnienie przyjęcia Komunii Świętej i pozostania w jedności z Bogiem, która nie jest możliwa bez jedności z człowiekiem. Z tego powodu brak zgody z naszymi bliźnimi przez złość, zawiść, zazdrość, gniew, nienawiść nie pozwalają w pełni zjednoczyć się z Jezusem. O tym samym przypomina nam dopiero co wypowiedziana przez całe zgromadzenie modlitwa „Ojcze nasz” w słowach „odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Dlatego tak ważne jest, aby przystępując do wspólnego składania Ofiary Eucharystycznej, każdy z nas był pojednany z bliźnimi. Sam Chrystus mówi do nas: Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! (Mt 5, 23-24).
Sam obrzęd jest prosty i składa się z dwóch części. Otwiera go modlitwa o pokój, która najczęściej zaczyna się od słów: „Panie Jezu Chryste, Ty powiedziałeś swoim Apostołom: «Pokój wam zostawiam, pokój mój wam daję»”. Jej zasadniczą treścią jest prośba o pokój i jedność Kościoła i świata. Wyraża ona również świadomość grzeszności proszących nie zważaj na nasze grzechy i moc wspólnoty Kościoła lecz na wiarę swojego Kościoła. To wiara Kościoła, a nie nasze osobiste przymioty i zasługi, jest podstawą tej modlitwy. Możemy mieć tylko nadzieję, że Pan, ze względu na swe miłosierdzie, zapomni nam grzechy a swoją łaskę oprze na wierze całej wspólnoty. Zwracamy się w niej przez kapłana do Chrystusa, bo tylko On może nas obdarzyć prawdziwym pokojem i tylko On może nas doprowadzić do pełnej Jedności. My często rozumiemy tę modlitwę jako prośbę o pokój, który tak naprawdę jest spokojem w naszym dniu codziennym, niekiedy myślimy o pokoju między państwami, ale Chrystus chce nas obdarzyć innym pokojem. Pan Jezus w Ewangelii św. Jana w rozdziale 14 mówi: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Dar pokoju, jakim obdarza nas Chrystus jest pełniejszy i głębszy, taki który działa na nas od wewnątrz i uzbraja nas na trudne chwile życiowe, ale także daje nam siłę, aby głosić Ewangelię - aby być świadkiem Jezusa. Prosimy o Pokój dla siebie i dla Kościoła, aby się nim dzielić z innymi - aby stawać się z nimi jednością.
Druga część obrzędu to znak pokoju. Od reformy Soboru Watykańskiego II przywrócono znak do stosowania przez wszystkich wiernych uczestniczących w Eucharystii. Ma on nam przypomnieć, że na Mszy św. nie tylko przychodzimy po jedność z Jezusem, ale także tworzymy jedność, wspólnotę jako Kościół. Kapłan kieruje do nas słowa zachęty: „Przekażcie sobie znak pokoju”. Odwracamy się wówczas do osób stojących obok nas, by przekazać im znak pokoju. Gest ten, zgodnie z zaleceniem Kościoła, przekazujemy osobom stojącym najbliżej, ale obejmujemy nim wszystkich obecnych w kościele i cały Kościół. Szczególnie w tym momencie powinniśmy pomyśleć o tych, których skrzywdziliśmy, z którymi żyjemy w niezgodzie lub nieprzyjaźni. Nie lekceważmy tego gestu, bo jest on bardzo ważny. Gest pokoju nie może być zdawkowy, aby tylko go wykonać. W tym geście mamy zauważyć drugiego człowieka, naszego brata. Kłaniając się, czy też podając rękę mamy zwracać się ku człowiekowi, popatrzeć na niego, dostrzec go, otoczyć go miłością. Kiedy przekazuje się znak pokoju, można powiedzieć: „Pokój Pański niech zawsze będzie z tobą” lub „Pokój z tobą”. Na te słowa odpowiada się: „Amen”. Pamiętajmy, że w tym geście poczynając od kapłana przekazujemy sobie pokój Chrystusowy i pragniemy otoczyć się wzajemną miłością jak nas naucza Jezus Chrystus, aby w Nim stać się prawdziwą jednością.
Po raz pierwszy od 13 lat papież ponownie spędzi letni wypoczynek w Willach Papieskich w Castel Gandolfo. Na przyjazd Leona XIV 6 lipca czekają już niecierpliwie mieszkańcy, a także parafianie papieskiej parafii św. Tomasza z Villanova. „To jest oczywiście bardzo radosne wydarzenie dla nas. Przygotowujemy się intensywnie” – mówi Vatican News ksiądz Tadeusz Rozmus, proboszcz parafii.
W niedzielę po południu Leon XIV rozpocznie dwutygodniowy pobyt w Castel Gandolfo. Jeszcze na kilka dni przed wyjazdem Ojciec Święty wizytował miejsca, w których się zatrzyma – pragnął sprawdzić, czy wszystko jest przygotowane.
Od 7 lipca wprowadzona zostaje kontrola Straży Granicznej na granicy z Niemcami i Litwą (wjazd do Polski) - głosi alert Rządowego Centrum Bezpieczeństwa uruchomiony na terenie całego kraju.
W nocy z niedzieli na poniedziałek ruszą tymczasowe kontrole na granicach z Niemcami i Litwą. Na granicy polsko-niemieckiej będą prowadzone w 52 miejscach, a na granicy polsko-litewskiej w trzynastu.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
