3. Niektóre aspekty duszpasterskie odpustów

Wychowywanie Wiernych do przyjmowania Skarbu Odpustów pociąga za sobą świadomość niezbywalnego i dynamicznego związku duszpasterstwa z doktryną. Dobre duszpasterstwo może być oparte tylko na autentycznej doktrynie i nigdy nie jest możliwe odrzucenie lub zmiana nauczania z przyczyn tylko pozornie związanych z duszpasterstwem, a w rzeczywistości prowadzących do rozproszenia owiec.

Jeśli przyjrzymy się wymaganiom niezbędnym do świętowania i przyjmowania daru Odpustu, nie można nie zauważyć, ani pominąć głębi wartości pedagogicznych i duszpasterskich, jakie on ze sobą niesie.

Wiemy bowiem, że aby czerpać z tego skarbca, konieczny jest Sakrament Pojednania, Celebracja Eucharystii i modlitwa w intencji Papieża.

Sakrament Pojednania stanowi przesłankę teologiczno-sakramentalną, niezbędną dla uzyskania daru Odpustu, musi być przeżywany sercem, które nie jest uczuciowo przywiązane do jakiegokolwiek grzechu, a wówczas prowadzi człowieka do bram Tajemnicy, skłania go i zachęca, aby zbliżył się do Boga, a jednocześnie, aby pozwolił Bogu zbliżyć się do człowieka. W Sakramencie Pojednania człowiek zraniony grzechem i winą, pozwala aby Chrystus, Dobry Samarytanin, pochylił się nad nim i opatrzył jego rany zalewając je olejem i winem, powierzając go wiernemu gospodarzowi, jakim jest Kościół i wiedząc, że całą cenę Odkupienia pokrywa Krzyż Chrystusa Pana.

Autentyczną katechezę o skarbnicy odpustów rozjaśnia niezwykła łaska Pojednania, darmo nam ofiarowana przez Chrystusa, niezasłużona przez ludzi, a jednak jeśli zostanie naprawdę przyjęta, aktem wolnej woli, sprawia, że w człowieku rozkwita zasługa, dzięki darom łaski.

Celebracja Eucharystii i Komunia sakramentalna podkreśla eklezjalny wymiar Odpustu, który wymaga przyjęcia łaski i owej Komunii, która jest nadprzyrodzonym darem Ducha Świętego, nieskończenie transcendentnym wobec zwykłych ludzkich przymierzy, komunii wynikającej z przyjaźni psychiczne czy zwykłego sojuszniczego podobieństwa przekonań ideologicznych. Komunia z Kościołem to Komunia z całym Kościołem, a nie tylko z jakąś jego częścią – w dodatku przeciwko jakiejś innej części!

Nie zapominając, że nigdy nie można stosować, ani do Kościoła ani w Kościele, ani w nauczaniu ani w duszpasterskim, kryterium "większości głosów". Są ku temu dwie przyczyny: historyczna i teologiczna. Przyczyna historyczna: Jezus Chrystus nie był w większości! Przyczyna teologiczna: większość Kościoła stanowią Święci!

Celebracja eucharystyczna i Komunia Święta są niezbędne, aby otrzymać skarb Odpustu, stanowią wezwanie do synchronicznej i diachronicznej Komunii z całym Ciałem eklezjalnym, którym jest Kościół. Ten, kto domaga się od Kościoła, aby czerpał z nieskończonego skarbca bożego Miłosierdzia, aby jego winy zostały wymazane, czyni to w komunii z całym Kościołem rozproszonym po całym świecie i z wierzącymi w Chrystusa, którzy na całym świecie łączą swe modlitwy z modlitwą Pana, dla zbawienia wszystkich i każdego z nich; jednocześnie, prośby te są zanoszone w komunii z Kościołem wszystkich czasów, zaś pośrednictwo Najświętszej Maryi Panny, Matki Miłosierna stanowi nieodłączny i konieczny punkt odniesienia modlitwy wstawienniczej.

Na koniec, modlitwa w intencji Papieża przypomina, w aspekcie duszpasterskim, że Komunia nie jest dla duchowości czymś ogólnikowym, lecz wymaga konkretnej Komunii z „naszą Świętą Matką, Kościołem Hierarchicznym”, o czym często przypomina Papież Franciszek. Modlitwa w intencji Papieża przypomina każdemu z nas, że pierwszym zadaniem Piotra była modlitwa za Kościół, zatem ci wszyscy, którzy proszą Kościół o dar Odpustu, są wezwani do tego, aby połączyć swe modlitwy w modlitwą Piotrową, nadając jej tym samym wymiar uniwersalny. Wymiar modlitewny posługi Piotrowej, przy obecnych uwarunkowaniach historycznych jawi się szczególnie wyraźnie jako warunek wypełnienia zadania, które Chrystus powierzył Piotrowi: «Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci» (Łk 22,32).

Modlić się w intencji Ojca Świętego, to znaczy, pośrednio, uznawać władzę kluczy, władzę, której bezpośrednio podlega skarb Odpustu, z woli samego Chrystusa Pana, dla naszego zbawienia.

Podsumowanie

W świetle powyższych rozważań, jest rzeczą oczywistą, że w wymiarze teologicznym, eklezjalnym i duszpasterskim, nie można dopuścić do tego, aby skarb odpustu został roztrwoniony. Wręcz przeciwnie – należałoby powiedzieć, że nie można go zaniedbywać, ponieważ nie jest to skarb zgromadzony przez ludzi, lecz dar, który Chrystus bezinteresownie oddał ludziom, przez Swe nieskończone zasługi u Ojca, ten skarb nigdy nie może zaginąć, gdyż jest – jak Chrystus – nieskończony, niewyczerpany, wciąż nowy, zawsze rozdawany w obfitości.

Zaniedbać, odsunąć w cień skarb Odpustu, oznaczałoby zatrzeć nadprzyrodzony wymiar Kościoła oraz samego Pojednania, którego nie należy postrzegać jako jakiegoś psychologicznego samorozgrzeszenia dla wyzbycia się poczucia winy, gdyż jest to rzeczywiste spotkanie z miłosiernym Obliczem Boga, które jest wprawdzie okaleczone, lecz nadal miłuje człowieka pełnią Miłości bożej i Miłości ludzkiej, do której zdolne jest Jego Najświętsze Serce.

To właśnie Serce Jezusa jest szkatułą, w której zamknięty jest nieskończony skarb Odpustów. To Serce, przebite włócznią, obmyło wiernego setnika i obmywa każdego człowieka, który, jak ów setnik, przyznaje, że „Prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym” (Mk 15,39).

Najświętsza Maryja Panna, Matka Miłosierdzia, Matka tego, który „jest” Miłosierdziem, również jest wierną strażniczką owego skarbu rodzinnego, który należy do całego Kościoła. Ona, jako doskonały Obraz Oblubienicy Chrystusa, niechaj otworzy umysły i serca duszpasterzy i wiernych, aby mogli zrozumieć, przyjmować, przeżywać i głosić nadprzyrodzone doświadczenie Odpustów, a przez to doświadczenie, ów nadmiar obfitości darów Bożych, ową teandryczną rzeczywistość Kościoła i zbawczą wartość każdego autentycznego planu duszpasterskiego i sakramentalnego. Dziękuję za uwagę.