O mechanizmach uzależnień i o ich konsekwencjach wydaje się, że współczesny świat wie już wszystko. O tych problemach coraz częściej czytamy i słyszymy; rośnie w liczbę rzesza psychologów, terapeutów i specjalistów, którzy zajmują się rozbrajaniem tej bomby wypełnionej prochem zniewolenia; jak grzyby po deszczu powstają ośrodki terapeutyczne i placówki pomocy ofiarom tychże problemów i na naszych oczach, w naszych domach i z naszym cichym przyzwoleniem, rozgrywają się dramatyczne sceny odsłaniające ich prawdziwe oblicze. Jednak mało kto mówi i pisze o prawdziwym źródle tychże problemów. Dostępna wiedza na temat uzależnień koncentruje się raczej na płaszczyźnie psychologicznej człowieka i społecznym wymiarze problemu, a przecież wizja osoby uzależnionej znajdować powinna swoje uzasadnienie w całościowym ujęciu człowieka jako istoty cielesno-duchowej. Właśnie dlatego problematyka uzależnień domaga się oparcia na dogmatycznej prawdzie o Bogu jako Stwórcy i człowieku jako najwspanialszym Jego dziele. Zatem problemy związane z uzależnieniami należy rozpatrywać w swej istocie w kontekście tragicznej próby zaspokojenia potrzeb duchowych i trzeba wiedzieć, że wszelkie uzależnienia atakują człowieka, gdy ten swoją tęsknotę za Bogiem i Jego miłością kieruje w inną stronę. W Liście do Galatów (5,18-19) czytamy: „Jeśli jednak pozwolicie się prowadzić duchowi, nie znajdziecie się w niewoli...”.

Grzech pierworodny, który osłabił naturę osoby ludzkiej, doprowadził do tego, że łatwiej mu jest czynić zło, którego nie chce, niż dobro, którego w głębi duszy pragnie i szuka (Rz 7,19). Z tego powodu człowiek ma tendencję do sięgania po łatwo dostępne sposoby zaspokajania nawet najgłębszych pragnień. Rezultatem tego jest fakt, iż tęsknocie za Bogiem często towarzyszy zwracanie się ku rzeczom, które nie mają nic wspólnego z miłością i opierają się na zasadzie natychmiastowej ulgi czy przyjemności.

Trzeba pamiętać, że uleganie atrakcyjności wielu rzeczom w świecie, ich modzie, popularności i łatwości dostępu i zagłuszanie w ten sposób wewnętrznego, delikatnego i subtelnego głosu Boga jest grzechem. Obserwując i analizując tę kwestię w kontekście całego naszego polskiego społeczeństwa, można stwierdzić jednoznacznie, że mamy do czynienia z narodową plagą pijaństwa i innego rodzaju uzależnień, które powoli, podstępnie, ale i konsekwentnie zabijają nas i umiłowana Ojczyznę. Bardzo dobitnie powiedział o tym ks. prof. Tadeusz Guz w homilii w czasie pierwszego Dnia Pokuty Narodowej 1 lipca br. w Gietrzwałdzie: „...Dlaczego w objawieniach Najświętszej Matki w Gietrzwałdzie jakby na jednym oddechu Niepokalanej pojawia się motyw nawrócenia i prośba z nieba o porzucenie nałogu pijaństwa przez niektórych naszych rodaków? Otóż nie jest to zaskakujące i przypadkowe zestawienie językowe, lecz bardzo głęboka mądrość. Człowiek nałogu jest zniewolony szatanem, który powoli, ale z żelazną konsekwencją zaciska pętlę śmierci na życiu duchowym, moralnym, religijnym, rodzinnym, narodowym, społecznym, politycznym i materialnym człowieka nałogowca. Nałóg to uzewnętrzniony fragment wyroku śmierci diabła na człowieku zniewolonym nim. Innymi słowy, każdy nałóg, łącznie z alkoholizmem, jest drogą człowieka do śmierci. I to na wieki. Bo każdy nałóg ma tylko jeden adres, pod który ma poprowadzić człowieka. To jest adres piekła jako kryjówki uśmiercającego ludzi i inne stworzenia diabła i wszystkich przez tego złego ducha potępionych.

Przyjaźń z Panem Bogiem jako wiecznym życiem jest zawsze i wszędzie pod każdym względem uwalniająca, ale by jej doświadczyć, niezbędne jest prawdziwe i szczere nawrócenie z nałogów, czyli powrót ze śmiertelnych łańcuchów szatana w miłujące ramiona Trójcy Przenajświętszej. Powrót z niewoli dzieci diabła do wolności dzieci Bożych. Powrót z kłamstwa do prawdy. Powrót z nienawiści do miłości. Powrót z nieprawości do prawa słusznego. Powrót z drogi do przepaści piekła na drogę cudownych horyzontów i szczytów i dojrzewania ku wieczności, życia w pełni Bożego błogosławieństwa.

Boże Miłosierny. Poprzez miłosierne wstawiennictwo Twojej Bożej Matki Miłosierdzia z Gietrzwałdu, błagamy Cię o przyjecie naszego dziękczynienia za tyle łask wyzwalających wielu synów i wielu córek naszej Polskiej rodziny z ich osobistych zniewoleń i nałogów oraz wywyższenie ich do dostojeństwa wolnych i uświęconych Tobą dzieci Bożych. Prosimy najserdeczniej o wybaczenie nam grzechów, nałogów i wad narodowych, o co przez tyle dziesięcioleci i z wielkim heroizmem oraz z bogactwem dobrych owoców błagał Ciebie Twój wielce czcigodny sługa, a nasz wielki i zatroskany o odnowę moralną, duchową i religijną prymas Tysiąclecia kard. Stefan Wyszyński w Jasnogórskich Ślubach Narodu” (trankrypcja – Joanna Szałata).

Powyższe słowa wybrzmiały 1 lipca br. w Gietrzwałdzie, w czasie Mszy św. rozpoczynającej program Narodowej Pokuty za grzechy wobec Życia, Dzieci i Rodziny. POKUTA 2033 (taka jest nazwa wydarzenia) obejmuje 14-letni okres przygotowania się do okrągłego Jubileuszu 2000 lat męki, śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia naszego Pana i Boga Jezusa Chrystusa, czyli jubileuszu naszego odkupienia. Duchowe przygotowanie do tego wydarzenia domaga się prawdziwej pokuty, szczerego nawrócenia i wynagrodzenia Bogu oraz Niepokalanej Maryi za okrutne grzechy Polaków, w tym za grzechy pijaństwa i plagi innych nałogów. Dlatego przez najbliższe 14 lat w święto najdroższej Krwi Jezusa Chrystusa będziemy co roku przeżywali nabożeństwa i liturgie, rozważając kolejne stacje Drogi Krzyżowej naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Wydarzeniu błogosławi i patronuje arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński Andrzej Dzięga, a merytorycznie przygotowuje ks. prof. Tadeusz Guz. Głównym organizatorem jest Wspólnota Rodzin „Domus Mariae” ze Szczecina. Całość do obejrzenia na www.pch.pl .