Premier Jan Olszewski przez całe życie mieszkał w Warszawie. Bardzo kochał to miasto. Tu również spoczął w alei zasłużonych na wojskowych Powązkach. – Jan Olszewski odszedł w swoim ukochanym mieście, w Warszawie – mówił bp Michał Janocha, który jest siostrzeńcem i chrześniakiem śp. premiera Olszewskiego.
Podczas żałobnej Eucharystii w kościele św. Aleksandra na pl. Trzech Krzyży bp Janocha również nawiązał do symboliki stolicy. Najpierw przypomniał słynne słowa premiera Olszewskiego z 4 czerwca 1992 r., gdy odwoływano jego rząd: „Chcę wyjść na ulice tego miasta i popatrzeć ludziom w oczy”. – Dziś wychodzisz na ulice tego miasta, by popatrzeć ludziom w oczy. Wychodzisz na pl. Trzech Krzyży, a potem... Nowy Świat – mówił bp Janocha.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
W uroczystościach pogrzebowych udział wzięli najwyżsi przedstawiciele władz państwowych z prezydentem i premierem na czele, ale także tysiące warszawiaków. Podczas Mszy św. w archikatedrze warszawskiej bp Antoni Pacyfik Dydycz przypomniał bogate dzieje zaangażowania patriotycznego rodziny śp. Jana Olszewskiego, poczynając od powstania styczniowego aż do czasów II Rzeczypospolitej. Te tradycje kultywował w swoim życiu także Jan Olszewski: od uczestnictwa w Powstaniu Warszawskim, a po wojnie z czasem angażując się w działalność opozycyjną i wspieranie tych, którzy ucierpieli na skutek prześladowań władzy komunistycznej.
Jan Olszewski jako adwokat był obecny przy procesie morderców ks. Jerzego Popiełuszki. – Jako adwokat przeżywał i próbował wyjaśnić śmierć ks. Sylwestra Zycha i ks. Stanisława Suchowolca. Chętnie współpracował z kard. Józefem Glempem i abp. Bronisławem Dąbrowskim we wszystkich zawiłościach prawnych – podkreślił bp Dydycz.
Jan Olszewski wychował się na kolejarskim Bródnie. Jako dorosły mieszkał na Saskiej Kępie, a później na Mokotowie obok sanktuarium św. Andrzeja Boboli. Żył skromnie, zupełnie zwyczajnie. Jeździł tramwajem, z wytartą teczką. Nie miał w sobie nic z tego, co dzisiaj można spotkać w wielkim świecie. – Jan Olszewski był wrażliwy na prawdę i wewnętrzną prawość. Denerwowało go zakłamanie, fałsz, ale także ludzka interesowność – wspominał bp Janocha.
