Twoją jesteśmy własnością i do Ciebie należeć chcemy

25 listopada kończymy rok liturgiczny i kościelny uroczystością Chrystusa Króla Wszechświata. W uroczystość tę ponowimy Akt przyjęcia Chrystusa za Króla i Pana, wypowiedziany po raz pierwszy w 2016 r. w Łagiewnikach. Ten akt został najpierw uroczyście ponowiony w Łagiewnikach w czasie ogólnokościelnych uroczystości 18 listopada. Uroczystość ta była poprzedzona 17 listopada w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach sympozjum naukowym poświęconym królowaniu Chrystusa. W niedzielę 18 listopada wierni zgromadzili się natomiast w sanktuarium św. Jana Pawła II, by przez jego wstawiennictwo upraszać światło Ducha Świętego i błogosławieństwo dla Ojczyzny.

Następnie odbyło się procesyjne przejście do sanktuarium Bożego Miłosierdzia, gdzie została odprawiona uroczysta Eucharystia wraz z ponowieniem Aktu przyjęcia Chrystusa za Króla i Pana. We wszystkich naszych parafiach i kościołach będzie on ponowiony w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata 25 listopada br. W ten sposób zakończy się rok jubileuszowy 100-lecia odzyskania niepodległości przez naszą Ojczyznę.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata będzie nie tylko ponowieniem tego aktu, ale także nową mobilizacją do dochowania wierności danym obietnicom. Dwa lata temu pasterze Kościoła w Polsce, widząc zagrożenia płynące ze świata, który chce usunąć Jezusa z życia społeczności i jednostek, przyjęli Chrystusa za Króla naszych serc i naszej Ojczyzny. To przypomnienie ma służyć temu, aby wcielać w życie to, co przyrzekaliśmy przed dwoma laty. Ma być uroczystym wyznaniem, że chcemy, aby Jezus Chrystus królował w naszych sercach, domach, rodzinach i całej Ojczyźnie, aby był Alfą i Omegą ludzkiej historii, bo On „Panem jest panów i Królem królów” (Ap 17, 14). Wypowiemy także akt poświęcenia całego rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, ułożony przez papieża Leona XIII i ponawiany w każdy pierwszy piątek miesiąca.

To wypowiedzenie tego aktu ma być wyrazem wdzięczności za cud odzyskanej niepodległości, wymodlonej przez naszych ojców i okupionej ofiarą ich krwi oraz cierpienia. Nasi ojcowie w chwili chrztu przyjęli Chrystusa jako swego Zbawiciela i Króla, a Ewangelię przyjęli jako zasadę swego życia. Nasz naród starał się żyć tymi zasadami Ewangelii Jezusa Chrystusa. W Jego imieniu pracował, niekiedy cierpiał, a także walczył o wierność Jego przykazaniom. Oparty na tym mocnym fundamencie jak na skale rozwijał swoje życie prywatne i publiczne, budował przez całe wieki kulturę chrześcijańską oraz swoją pomyślność i niepodległość.

Rodzina Bogiem silna

Reklama

Jakie powinniśmy wyciągnąć konkretne wnioski z tego aktu dokonanego dwa lata temu? Bp Stanisław Jamrozek, delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Ruchów Intronizacyjnych i główny organizator tych uroczystości, zwraca uwagę, że nie jest łatwo zrealizować złożone wtedy przyrzeczenia. Doświadczamy bowiem naszej ludzkiej słabości oraz przeciwności ze strony świata, wrogo nastawionego do Boga, Kościoła i wszystkich wierzących. Toczy się walka duchowa nie tylko o kształt naszych czasów, ale przede wszystkim o ludzkie dusze i o panowanie nad nimi. Jako ludzie wierzący ufamy, że stojąc u boku Chrystusa Króla, odniesiemy zwycięstwo i osiągniemy zbawienie. Przede wszystkim trzeba nam zatroszczyć się o nasze rodziny. Przyszłość świata i naszej Ojczyzny buduje się na zdrowych moralnie i silnych Bogiem rodzinach. A jednym z najlepszych sposobów umacniania rodziny jest oddanie jej i poświęcenie Bożemu Sercu. Przez ten akt rodzina oświadcza, że należy do Niego i pragnie być wierna Jego prawu ukazanemu w Dekalogu i Ewangelii. Wyrazem naszej wdzięczności będzie także wierność chrześcijańskiej tradycji i wierze przekazanej nam przez naszych ojców. Tę wiarę będziemy umacniać i pogłębiać przez wierność modlitwie.

Kontemplując miłość Serca Jezusowego, każdy chrześcijanin stara się na nią odpowiadać swoją miłością i oddaniem. Wyraża się to najlepiej przez poświęcenie siebie samego oraz przez intronizację, czyli poświęcenie swojej rodziny czy parafii. Jej istotą jest odpowiedź na miłość Bożego Serca, która objawiaja się wiernością Jego przykazaniom. Przez intronizację Chrystusa Króla podkreśla się natomiast królowanie Chrystusa w społeczeństwie oraz uznanie panowania i władzy Chrystusa w życiu zarówno osobistym, jak i całych społeczności. I ta intronizacja jest dopełnieniem pierwszej. Królowanie Chrystusa jest wypełnieniem Bożego zamysłu zbawienia, którego symbolem jest Jego Najświętsze Serce. Kult Serca Jezusowego i kult Chrystusa Króla są ze sobą ściśle powiązane i wzajemnie się uzupełniają. Kult Serca Jezusowego wskazuje na zasadniczą treść kultu Chrystusa Króla.

Cud niepodległości

Reklama

Ponad 1050 lat temu zostaliśmy włączeni do wspólnoty Kościoła powszechnego przez sakrament chrztu św. i staliśmy się narodem katolickim, który od tego czasu rozrósł się jak „wielki dąb” – według wyrażenia sługi Bożego ks. Piotra Skargi. Stało się to dzięki życiodajnym sokom czerpanym z Jezusa Chrystusa i sakramentów świętych. To dzięki Kościołowi naród przetrwał najtrudniejszy okres swej historii – 123 lata niewoli i zachował wiarę oraz mowę ojczystą. Gdy przeżywaliśmy tegoroczny jubileusz, to przypominaliśmy sobie, że „Polska została miłością wskrzeszona”. Za ten cud niepodległości, wymodlony i wywalczony, pragniemy być wdzięczni Sercu Pana Jezusa. To bowiem nabożeństwo do Bożego Serca, jak uczy nas tego historia 123 lat niewoli, integrowało Polaków pod trzema zaborami i podtrzymywało ducha patriotycznego.

Tę wdzięczność pragniemy wyrażać naszą wiernością „naszym korzeniom” i chrześcijańskiej tradycji. Jest to dzisiaj jeszcze bardziej potrzebne niż przed laty w czasie wojującego ateizmu komunistycznego. Dzisiaj jesteśmy świadkami wielkiej propagandy antychrześcijańskiej, prowadzonej z wielką zaciekłością przez różne środowiska antykościelne i lewackie, przeciwne Chrystusowi i Kościołowi. Obecnie bardzo atakowana jest tożsamość naszego narodu przez liberalne elity. Walka toczy się nie tylko w życiu jednostek, ale także w przestrzeni publicznej. Jest to walka o przyszły kształt naszej Ojczyzny. Tym bardziej potrzeba nam świadomego wypowiedzenia: „Twoją jesteśmy własnością i do Ciebie należeć chcemy”.

Modlitwa naszą siłą

Niedawno odwiedził Polskę kard. Raymond Leo Burke z Rzymu, który powiedział do nas: „Zawsze patrzcie na wiarę jako na drogocenny dar od Boga, który należy przekazać następnym pokoleniom... Trzeba być uważnym na wpływy sekularyzacji, które są wokół nas... Polska będzie musiała się oprzeć polityce skierowanej przeciw rodzinie i życiu, które dominuje w Unii Europejskiej... Będą mówić, że Polska jest staromodna, nie na czasie”. Gdy dzisiaj jesteśmy tego świadkami, tym bardziej trzeba nam jeszcze więcej się modlić i wypraszać potrzebne łaski Kościołowi i jego pasterzom w naszej Ojczyźnie. A modlitwa zawsze była naszą siłą, zwłaszcza w czasie 123 lat niewoli.

Kard. Achille Ratti, powołany w 1922 r. na Stolicę św. Piotra w Rzymie, wybrał sobie imię Pius XI. Na pierwszej audiencji po tym wyborze, zauważywszy Polaków, powiedział do nich: „Widzę Polskę i pozdrawiam ją, i proszę jej synów, aby się za mnie modlili. Widziałem bowiem, jak Polacy modlić się umieją...”. To ten papież jako nuncjusz apostolski w Polsce w 1920 r. trwał na modlitwie razem z naszymi rodakami w czasie nawały bolszewickiej i był świadkiem Cudu nad Wisłą. Oby i współczesne pokolenie naszych rodaków było podobnie wytrwałe w modlitwie i nie utraciło pobożności, która zawsze była cechą naszego chrześcijańskiego życia.

Odnówmy więc świadomie w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata swoje oddanie i poświęcenie słowami: „Twoją jesteśmy własnością i do Ciebie należeć chcemy”. Niech w tej postawie coraz pełniejszego przynależenia do Serca Pana Jezusa umacnia nas Niepokalane Serce Maryi. Niech zawsze prowadzi do Serca Jezusowego. Nigdy nie zapominajmy o modlitwie do Serca Pana Jezusa, o pobożnie przeżywanych pierwszych piątkach miesiąca i adoracji Najświętszego Sakramentu. Modlitwą tą pragniemy opasać naszą Ojczyznę jak „Różańcem do granic”, by wypraszać dla naszych rodaków łaskę wierności Bogu, Krzyżowi, Ewangelii i Kościołowi świętemu oraz jego pasterzom.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”