Taty się nie wybiera – on i mama od początku pochylają się nad naszą głową w łóżeczku i dzień po dniu nabieramy pewności, że to ludzie jedyni i najważniejsi, bliscy, ludzie od zawsze. I choć sprawdzamy słuszność ich zakazów – nie idź, wypij, nie dotykaj, gorące, uważaj – dojrzewamy w słońcu i w cieniu ich serdecznej troski.

Na ojca duchowego przychodzi czas potem, gdy dokonujemy odkrycia, że dusza potrzebuje jednak wsparcia od kogoś, kto zna się na duszach

O. Jan Góra OP

Dominikanin, duszpasterz akademicki w Poznaniu, rekolekcjonista, prozaik, twórca i animator ośrodków duszpasterskich na Jamnej, w Hermanicach i nad Lednicą, organizator spotkań młodych Lednica 2000. Zmarł 21 grudnia 2015 r.

Była zima. Śnieżyca i mróz odcięły Lednicę od reszty świata. Siedzieliśmy w zimnym jak lodowiec budynku, a o. Jan kazał palić w piecu czym popadnie i siedzieć w jednym pokoju, żeby grzać się nawzajem. Wlewał nam do herbaty pachnącą nalewkę, bo dawała wrażenie rozgrzania, i karmił opowieściami tak gęstymi od osobistych wspomnień, że muszą pozostać zamarznięte na zawsze. Przypiekał na blasze plastry kindziuka, które szczodry producent wędlin podarował mu jeszcze w Poznaniu. Kończyło się jedzenie, a on chciał, żebyśmy zjedli ciepły posiłek. A potem w zimnej od mrozu kaplicy odprawił Mszę św. Ręce mu drżały, zgrabiałe palce łamały Hostię, a on przesuwał się między nami jak gospodarz przy stole, karmiący, wspierający w zimnie, ojciec wśród zmarzniętych dzieci.

Wiele bym dała, aby zmarznąć jeszcze raz, do szpiku kości, za jeden wieczór Ojcowych opowieści o sukcesach i planach na najbliższe sto lat. I za Jutrznię, gdy w kaplicy taki ziąb, że widać nad brewiarzem powietrze wydychane z płuc.

Ks. Stanisław Orzechowski (Orzech)

Duszpasterz akademicki DA Wawrzyny we Wrocławiu, rekolekcjonista, główny przewodnik wrocławskiej pielgrzymki na Jasną Górę. Jeden z największych przyjaciół ks. Jerzego Popiełuszki

Nie umiałam oskubać indyka, który w studenckim gospodarstwie był przeznaczony na rosół, a skubanie wypadło na mnie. Orzech przyniósł go rano, trzymając za nogi, duża głowa w koralach dyndała tuż przy ziemi. Ugotowałam wodę, sparzyłam potwora i zabrałam się do mozolnego wyrywania piór i piórek. Nie miałam żadnej wprawy, twarde i sztywne dutki z każdą chwilą przybliżały mnie do porażki. A chciałam, żeby nie tyle mnie pochwalił, co mógł ugotować porządny rosół. Ostatnie pióra wyskubywałam kleszczami, bo palce były poranione i zbyt słabe. W pewnej chwili zdałam sobie sprawę, że Orzech stoi przy mnie i patrzy – spodziewałam się ostrej reprymendy. A on schylił się, wyjął z moich rąk okazałego indora, odłożył kleszcze i spytał, czy kiedykolwiek skubałam zwierzę na obiad. Gdy dowiedział się, że nie, zaproponował, że w nagrodę za dobrze wykonaną robotę... wypatroszy ptaka i umyje. A potem uklepaliśmy razem ponad setkę mielonych kotletów. W ciszy.

Za milczenie z Orzechem nad miską cebuli mogę oskubać stado indorów, choćby jutro. Ilość zranień nie ma najmniejszego znaczenia.

O. Augustyn Pelanowski OSPPE

Paulin, ojciec duchowny, rekolekcjonista, kaznodzieja, spowiednik, autor książek, publicysta, artysta malarz

To spotkanie było zaszczytem. Wciąż żałuję, że nie włączyłam kamery, a na stole leżał tylko mój podręczny dyktafon. Zaplanowaliśmy rozmowę o św. Józefie, który zbudował dom dla Boga. Było zimno, czas pogromu grypy.

O. Augustyn usiadł wtulony w gruby polar założony na habit i po kilku pierwszych chwilach podążałam za każdym jego słowem. Nie patrzyłam w stosy kartek z pytaniami, milczały telefony, czas stanął. Widziałam, jak zatroskany o Żonę Józef buduje w Nazarecie pierwsze sanktuarium. Dom prosty, ale nie prymitywny, ciepły, wygodny i przestrzenny. Widziałam, jak oboje, Maryja i Józef, adorują Jezusa nieustannie. I jak pełno w ich domu Słowa Bożego. Biblia tam brzmiała, szeptano ją, wypełniano Słowem dzień. I nie było to coś szczególnego, a zwykła, codzienna treść dni. Rytm życia wybijało Słowo Boga, które jak młotek cieśli, zadając czasem ból desce, dopasowywało ją do pozostałych po to, by stół był gładki, a jego nogi równe.

Bo cieśla wie lepiej niż deska, jakie jest jej przeznaczenie. Widziałam lęk Józefa, ludzki lęk przed zadaniem, które Bóg przeznaczył właśnie jemu, jedynemu mężczyźnie we wszechświecie. I serdeczny uśmiech Ojca, gdy mówił, że Bóg nie rozczarował się Józefem.

To wtedy w oczach o. Augustyna zobaczyłam jasne światło prawdy: Ojciec to jest ten, który wie. Widzi dalej, przewiduje konsekwencje podejmowanych decyzji. Nie jest celebrytą, który za pomocą reklamowych sztuczek nakłoni malucha do swojego pomysłu. Ojciec to jest ten, który każdego dnia ryzykuje swoją popularność sympatycznego tyko po to, by ocalić własne dziecko, również przed grzechem.

Po najkrótszą rozmowę przy stole paulińskiego klasztoru mogę wybrać się na spotkanie pieszo – natychmiast. Po dar modlitwy, krzyż na czole i błogosławieństwo rąk kapłana, który umie być ojcem.

***

Na obecność w życiu ojca duchowego przychodzi czas. Warto ojca potrzebować, wymodlić i znaleźć. Zmarznąć z nim i pozwolić, by nas karmił. Gotować z nim obiad dla tłumu domowników i spowiadać się w środku nocy w małym pokoju z kominkiem. I doświadczyć prawdziwej, ojcowskiej troski, która kocha, więc musi podjąć ryzyko wymagania.