W pewnym wieku

Droga Redakcjo Tygodnika „Niedziela”!

Do napisania tych kilku zdań skłoniła mnie dygresja p. Aleksandry (notabene imienniczki mojej kochanej mamy) z pierwszego styczniowego numeru A.D. 2018.

Jesteśmy społeczeństwem katolickim (przynajmniej większość deklaruje się jako wierzący, tylko w kogo lub w co?...), ale jakże odmiennie jest to rozumiane przez jednostki.

Niezaprzeczalną prawdą jest, że osobom „w pewnym wieku”, z bagażem doświadczeń życiowych, samotnym, być może nieśmiałym, trudniej jest zawierać nowe znajomości. Ale wiem z autopsji, że osoby naprawdę ceniące i kultywujące wartości chrześcijańskie też mają problemy ze znalezieniem bratniej duszy.

Zdaję sobie sprawę, że rubryka korespondencyjna w „Niedzieli” nie jest rubryką matrymonialną. Stworzona przez samych czytelników (a pięknie redagowana przez Was) służy do nawiązywania korespondencji z osobami o podobnych upodobaniach i oczekiwaniach, a w rezultacie do wzajemnego poznawania się. Podoba mi się, że gdy drukujecie anonse zainteresowanych, wspaniałomyślnie nie dokonujecie (lub czynicie to minimalnie) korekty treści odnośnie do pokładanych nadziei na znalezienie przysłowiowej drugiej połówki, kogoś na dobre i na złe, lubiącego ognisko domowe czy po prostu chcącego poznać inne osoby w celu stworzenia stałego związku. Sądzę, że zamieszczanie właśnie szczerych, płynących z serca konkretnych informacji jest jak najbardziej na miejscu i nie powinno być odbierane jako zuchwalstwo lub przejaw pychy.

Prośmy więc nieustannie Matkę Bożą w codziennym Różańcu o umacnianie nas w wierze, nadziei i miłości.

Dziękuję Wam w imieniu własnym i wszystkich przyszłych użytkowników kącika korespondencyjnego za prowadzenie tej rubryki na łamach Szanownego Tygodnika.

Z wyrazami szacunku – Piotrkowianka

***

Do Aleksandry

Proste pytanie

Droga Pani Aleksandro!

Bardzo serdecznie dziękuję za szczere chęci oraz za dwukrotne podanie do druku mojego ogłoszenia. Nadal jednak nie mam nikogo.

A myślałam sobie, że Rymanów-Zdrój to jest wspaniałe miejsce dla zdrowia, że ktoś, kto szuka spokoju, nawiąże ze mną kontakt. Odstrasza chyba jednak to, że trzeba coś w zamian pomóc.

Po pierwszym i po drugim ogłoszeniu miałam tylko propozycje matrymonialne, ale ja nie szukam partnera, tylko lokatora za niewielką wdzięczność. Trudno! Inna sprawa: podobno jest w Polsce dużo biedy, ale gdy obserwuję wokoło siebie ludzi, to jestem przerażona, że nie potrafią sobie radzić w życiu, tylko liczą na opiekę społeczną i tym podobne instytucje.

Dawniej chodzili po domach i pytali, czy nie trzeba pomóc odpłatnie, a teraz tylko wołają, że są chorzy, biedni i że mają potrzeby. Droga Pani Aleksandro, śmiem twierdzić, że prawdziwa bieda jest cicha, a widzę, jak do opieki społecznej ludzie zajeżdżają po dary samochodami. A może to ja czegoś nie rozumiem?

Czytelniczka z Rymanowa-Zdroju

Ja też czasami mam takie dziwne myśli. Z każdym rokiem tych ludzi na wspólnych darmowych – charytatywnych – spotkaniach jest coraz więcej. A w telewizji mówi się, że jest małe bezrobocie i mniej ludzi korzysta z pomocy opieki społecznej, choćby z powodu programu „Rodzina 500+”. To jak to jest – mniej czy więcej jest u nas tej ludzkiej biedy? Podobno teraz pralka i lodówka to standard, więc głód powinien już przestać być problemem. Ale jak człowiek potrzebuje jakiejś drobnej usługi, bo mu się coś popsuje, to nie ma kto tego naprawić albo „się nie opłaca”. To co w końcu w ogóle się opłaca? I czy to jest właściwe pytanie?

Aleksandra