Truizmem wydaje się tytuł tego felietonu, ale może – po kolei. Pamiętamy taki obraz z Ewangelii, gdy uczniowie Jezusa przeżywają burzę na morzu. Są przerażeni. W pewnym momencie krzyczą do śpiącego Jezusa: „Panie, ratuj, bo giniemy!” (por. Mt 8, 25). Dzisiaj obserwujemy taką burzę, która dzieje się w Polsce i w Europie, i szukamy jakiegoś sensownego oparcia. Jesteśmy oto świadkami, jak Żydzi z całego świata niemal sprzysięgli się przeciwko Polsce i dziś ci, którym tak bardzo pomagaliśmy podczas niemieckiej okupacji za cenę życia naszych rodzin, kwestionują ustawę, która broni dobrego imienia Polski i Polaków. Tymczasem celem tej ustawy jest zdyscyplinowanie zwłaszcza świata dziennikarskiego, który często używa wyrażeń: „polskie obozy śmierci” czy „polskie obozy zagłady”, a jest to na rękę tym, którzy chcą zataić prawdę o II wojnie światowej i związanym z nią ludobójstwie dokonanym przez niemieckiego najeźdźcę. Dlaczego taka kontestacja wspomnianej ustawy? Skąd ten ogromny opór wobec prawdy? I najważniejsze – gdzie szukać oparcia? Czyżby świat nie wiedział, kto był katem, a kto ofiarą?
Wydaje się, że przede wszystkim jako naród Jana Pawła II powinniśmy być tutaj ludźmi solidarnymi i zachować dużo spokoju, kulturę oraz chrześcijański sposób bycia. A cóż to jest „chrześcijański sposób bycia”? Otóż oznacza on bycie sługą prawdy. Bo tylko prawda ma moc wyzwalającą. Ona również może wyzwolić Europę i świat. Wielki kryzys europejski to bowiem nic innego jak wielki kryzys prawdy. A Chrystus powiedział: Ja jestem prawdą – „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (J 14, 6). Stąd m.in. nasz Ruch „Europa Christi” czyni wszystko, byśmy byli wierni Ewangelii, Dekalogowi i wartościom chrześcijańskim, którymi od 2 tys. lat żyje Stary Kontynent.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Na Wielki Post mamy zatem ważną propozycję. W sposób szczególny zaprośmy Chrystusa do naszej Ojczyzny. Zaprośmy Go do naszych rodzin, szkół, urzędów – czyli powróćmy w naszych codziennych zaangażowaniach do Ewangelii, do prawego sumienia. W każdej sytuacji Go zauważajmy, pomyślmy, co On by na to powiedział, pytajmy Go o zdanie. Jestem pewien, że jeżeli Chrystus stanie przy nas, to wszystko się uspokoi – jak w tej ewangelicznej scenie przytoczonej na początku. Swoją Boską wszechmocą uciszy największe burze i natchnie dobrem.
Bądźmy więc zwłaszcza w dniach Wielkiego Postu z Chrystusem – żywym i obecnym z nami.
