W Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie odbyło się spotkanie członków Papieskich Dzieł Misyjnych oraz innych środowisk misyjnych. Do udziału w refleksji zaproszeni byli dyrektorzy diecezjalni PDM, referentki i promotorzy misyjni, reprezentujący różne zgromadzenia zakonne oraz animatorzy świeccy, a wśród nich byli także przedstawiciele naszej diecezji
Wtym roku głównym tematem zebrania było ożywienie misyjnej świadomości i zaangażowania młodzieży dla misji. Spotkanie w dniach 12-13 września było także kolejną okazją do dzielenia się pomysłami jak najlepiej i owocnie wspierać oraz animować działalność misyjną w naszych środowiskach.
Umisyjnić młodzież
Reklama
Bp Jerzy Mazur, przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji, który przypomniał dotychczasowe akcje Komisji i Papieskich Dzieł Misyjnych na rzecz umisyjniania młodzieży, zaproponował kilka zagadnień do pracy w grupach, co dostarczyło konkretnych odpowiedzi, w jaki sposób można włączyć młodych ludzi w dzieło misyjne. Wśród wniosków z dyskusji w grupach wymieniono m.in. zachęcanie katechetów do formacji misyjnej i organizowanie dla nich staży misyjnych, aby przyciągnęli młodzież ku misjom swoim żywym doświadczeniem. Podkreślono, iż niezwykle ważna w pracy z młodzieżą jest formacja, bo jej brak spłyca misje tylko do filantropii. Podniesiono też temat mediów społecznościowych, dzięki którym łatwiej jest integrować młodych wokół pomocy misjom. Oprócz katechezy innym szczególnym polem do zagospodarowania i zaszczepiania w młodzieży zapału do ewangelizacji są także wspólnoty działające przy parafiach. Uczestnicy zauważyli, że niekoniecznie trzeba tworzyć grupy stricte misyjne. Wg dyrektora Papieskich Dzieł Misyjnych ks. Tomasza Atłasa, chodzi o to, aby wykorzystać już istniejące struktury i namawiać stowarzyszenia, grupy, ruchy do działania na rzecz misji.
Wśród prelegentów pierwszego dnia spotkania był ks. Emil Parafiniuk, dyrektor krajowy Biura Organizacyjnego ŚDM, który podkreślił, że przygotowania polskiej młodzieży do wyjazdu na najbliższe ŚDM do Panamy wymagają formacji misyjnej, ponieważ młodzi spotkają się tam ze społeczeństwem czekającym na Ewangelię (70 proc. Indian jest jeszcze nieochrzczonych). Doświadczenia w dziedzinie formacji misyjnej młodzieży zaprezentował ks. Maciej Będziński, sekretarz krajowy Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary i Papieskiego Dzieła św. Piotra Apostoła, który przybliżył idee Młodzieżowego Wolontariatu Misyjnego PDRW. Natomiast ks. Janusz Talik, dyrektor PDM Diecezji Bielsko-Żywieckiej, podzielił się doświadczeniem tworzenia Franciszkańskiej Grupy Misyjnej Dzieci i Młodzieży przy parafii Narodzenia NMP w Żywcu. Stwierdził, że magnesem przyciągającym młodzież do grupy misyjnej jest możliwość zrobienia czegoś dobrego dla drugiego człowieka, zwłaszcza rówieśnika w krajach misyjnych. Kolejną osobą, która podzieliła się z zebranymi doświadczeniem z pracy misyjnej był ks. Dawid Stelmach, dyrektor PDM z Archidiecezji Poznańskiej, który podkreślił, że formacja misyjna najskuteczniej dokonuje się dzięki świadectwom misjonarzy i mówieniu w porę i nie w porę o misjach. Ogromne pole do działania, wg ks. Dawida, stanowi katecheza w szkołach, która może być dobrym miejscem otwierania się młodzieży na misje. Pani Urszula Skotny mówiła o działalności Wolontariatu Misyjnego Salvator, z którego na misje wyjechało już 130 osób.
Pierwszemu dniu spotkania towarzyszyła także modlitwa. Zebrani uczestniczyli we Mszy św., której przewodniczył i homilię wygłosił bp Jerzy Mazur. Bp Mazur, nawiązując do tegorocznych jubileuszy maryjnych, podkreślił moc zawierzenia się Matce Bożej. Natomiast wieczorem podczas Apelu Jasnogórskiego ks. Tomasz Atłas zawierzył Matce Bożej Częstochowskiej działalność misyjną Kościoła w Polsce.
Czas obrad i podsumowań
Reklama
Obrady drugiego dnia to głównie czas na sprawozdania i podsumowania poszczególnych Papieskich Dzieł Misyjnych oraz przedstawienie programu działania na najbliższy rok. Pani Anna Sobiech, sekretarz krajowy Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci, zaprezentowała program formacyjny PDMD na rok szkolny 2017/18 pod hasłem „Czas misji”. Zachęciła do włączenia się w tegoroczną akcję Kolędników Misyjnych, podczas której dzieci będą zbierać ofiary na pomoc swoim rówieśnikom w Syrii i Libanie. O. Luca Bovio IMC, sekretarz krajowy Papieskiej Unii Misyjnej, przedstawił wizję umisyjnienia kleryków w seminariach, a także kapłanów diecezjalnych i zakonnych oraz sióstr zakonnych. Zaprosił na spotkanie, które odbędzie się od 2 do 3 grudnia na Jasnej Górze. Zachęcał także do zapoznania się z biografią założyciela PUM bł. Pawła Manny. Ks. Maciej Będziński podziękował za kolportaż w diecezjach materiałów przygotowywanych przez sekretariat krajowy PDRW i PDPA. Zaproponował nową metodę animacji misyjnej poprzez krótkie filmy o działalności misjonarzy. Zrelacjonował też współpracę PDRW ze Stowarzyszeniem Żywy Różaniec. Zareklamował nową propozycję wydawniczą pt. „Wiara#Młodzież#Misje” dla kandydatów do bierzmowania. Poza tym zapoznał uczestników z rozwojem akcji: AdoMiS (Adoptuj Misyjnych Seminarzystów) i Misyjny Bukiet. Swoją działalność referowali także przedstawiciele agend KEP ds. Misji: Centrum Formacji Misyjnej, MIVA Polska, Dzieła Pomocy „Ad Gentes”.
Na koniec ks. Tomasz Atłas zaprosił dyrektorów diecezjalnych do włączenia się w projekt prezentacji różnych form animacji misyjnej rozpowszechnionych w polskich diecezjach. Przypomniał też słowa papieża Franciszka, który podkreślił, że misje to pasja i miłość, nie struktura i nie biurokracja.
Dwudniowe spotkanie było niezwykle budujące i jak zapewnia ks. Andrzej Łuszcz, dyrektor naszego Diecezjalnego Duszpasterstwa Misyjnego, zrodziło się wiele pomysłów do animacji misyjnej, szczegóły wkrótce na stronie: www.misje.zamojskolubaczowska.pl .
Szkoła Ewangelizacji Cyryl i Metody zaprosiła na kolejne spotkanie on-line z misjonarzem w ramach programu „Zoom na misje”. Gościł na nim brat Tomasz Basiński ze Zgromadzenia Misjonarzy Kombonianów.
Brat Tomasz Basiński opowiedział o zgromadzeniu, wyjaśniał, po co bracia u ojców oraz jak media służą misjom. Zgromadzenie jest w stu procentach misyjne, co oznacza, że ten, kto do niego wstępuje, prędzej czy później wyjedzie gdzieś na misje.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
W czasach, gdy świat zdaje się gubić sens, gdy młodzi toną w morzu niepewności, a Polska szuka nowych autorytetów, historia piętnastu sióstr katarzynek – ofiar komunizmu – jawi się jak promień światła przebijający się przez gęstą mgłę beznadziei. To nie są tylko postacie z przeszłości, zamknięte w klasztornych murach i archiwach. To bohaterki, których cicha odwaga i ofiara mają dziś ogromne znaczenie – większe, niż mogłoby się wydawać.
Siostry te nie chwytały za broń, nie pisały manifestów, nie szukały chwały. Ich heroizm był codzienny, cichy, zanurzony w trosce o drugiego człowieka. I właśnie ta prostota jest dziś rewolucyjna. W epoce, w której dominuje krzyk, powierzchowność i pogubienie, przykład sióstr, które zginęły z rąk żołnierzy Armii Czerwonej tylko dlatego, że były wierne swojemu powołaniu i ludziom, którym służyły, staje się wołaniem o sens, o powrót do wartości, które naprawdę budują człowieka.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1748635398.jpg)
