Orędzie fatimskie przekazane nam za pośrednictwem trojga fatimskich dzieci: 10-letniej Łucji dos Santos oraz jej kuzynów – 7-letniej Hiacynty i 9-letniego Franciszka Marto nakłania ludzkość do nawrócenia, aby w ten sposób uchronić świat przed katastrofą, a dusze grzeszników przed potępieniem wiecznym.

13 lipca 1917 r. Maryja pokazała dzieciom wizję piekła i powiedziała, że dużo dusz tam idzie. Jako ratunek dla grzeszników Maryja wskazała na: 1. Poświęcenie Rosji – z powodu szerzenia ideologii komunistycznej – Niepokalanemu Sercu Maryi; 2. Wprowadzenie w Kościele nabożeństwa pięciu pierwszych sobót miesiąca; 3. Codzienny Różaniec św. i 4. Czynienie pokuty. Spełnienie próśb Maryi otwiera przed nami perspektywę ery pokoju i jedności.

Prośby Maryi

Pierwszą prośbę spełnił papież Jan Paweł II 25 marca 1984 r. w Rzymie podczas Roku Maryjnego i na zakończenie Roku Odkupienia. W łączności z biskupami całego świata wobec figury Pani Fatimskiej, specjalnie przywiezionej na tę uroczystość do Wiecznego Miasta, wypowiedział m.in. te słowa: „I dlatego, o Matko ludzi i ludów (...) – przyjmij nasze wołanie skierowane w Duchu Przenajświętszym wprost do Twojego Serca i ogarnij miłością Matki i Służebnicy Pańskiej nasz ludzki świat, który Tobie zawierzamy i poświęcamy, pełni niepokoju o doczesny i wieczny los ludzi i narodów. Zawierzamy Ci i poświęcamy zwłaszcza tych ludzi i te narody, które tego zwierzenia i poświęcenia szczególnie potrzebują (...)”.

Papież Pius XII w encyklice „Ad caeli Reginam” (Do Królowej niebios) z 11 października 1954 r. (ogłoszonej w 100. rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi) prosił nas, abyśmy każdego roku – 31 maja (dzisiaj po reformie kalendarza liturgicznego 22 sierpnia) odnawiali poświęcenie rodzaju ludzkiego i siebie Niepokalanemu Sercu Maryi.

Nabożeństwa pięciu pierwszych sobót miesiąca – kolejna prośba Maryi – to nabożeństwo wynagradzające pięć różnych zniewag i bluźnierstw raniących Niepokalane Serce Maryi, a są to: 1. bluźnierstwa przeciwko Jej Niepokalanemu Poczęciu; 2. bluźnierstwa przeciw Jej Dziewictwu; 3. bluźnierstwa przeciw Jej Boskiemu Macierzyństwu i nieuznawanie w Niej Matki ludzi; 4. znieważanie czynione przez tych, którzy wpajają w serca dzieci obojętność, pogardę, a nawet odrazę do Niepokalanej Matki i 5. obrazę czynioną przez tych, którzy znieważają Ją w Jej świętych wizerunkach.

10 grudnia 1925 r. w Pontevedra Najświętsza Maryja Panna wraz z Dzieciątkiem Jezus ponownie ukazała się Łucji i powiedziała: „Córko, spójrz, Serce moje otoczone cierniami, którymi niewdzięczni ludzie przez bluźnierstwa i niewdzięczność stale ranią. Przynajmniej ty staraj się mnie pocieszyć i przekaż wszystkim, że w godzinę śmierci obiecuję przyjść z pomocą z wszystkimi łaskami tym, którzy przez 5 miesięcy w pierwsze soboty odprawią spowiedź, przyjmą Komunię św., odmówią jeden Różaniec i przez 15 minut rozmyślania nad piętnastu tajemnicami różańcowymi towarzyszyć mi będą w intencji zadośćuczynienia”.

Zatem warunki tego nabożeństwa to: spowiedź św. wynagradzająca (należy przystąpić do spowiedzi św. w sobotę lub nawet 8 dni wcześniej czy też 8 dni później, ale w tym drugim przypadku należy być w łasce uświęcającej), Komunia św. wynagradzająca, modlitwa różańcowa (jedna cześć), 15-minutowa medytacja maryjna (należy rozmyślać o tajemnicach różańcowych), a przede wszystkim zawierzenie siebie Bogu przez Maryję. Gdybyśmy to nabożeństwo praktykowali, to oblicze świata zmieniłoby się diametralnie, ponieważ to nowe nabożeństwo pozwala nam żyć w łasce uświęcającej – a życie w łasce uświęcającej to królowanie Boga w nas.

Maryja objawiając się dzieciom fatimskim, każdego 13. dnia miesiąca, od maja do października 1917 r. prosiła ludzi o codzienne odmawianie Różańca św.

Modlitwa różańcowa zakłada: żywą wiarę, znajomość prawd wiary, umiejętność skupiania się i medytacji, czyli umiejętność, jaką jest połączenie medytacji z odmawianiem werbalnym. I kiedy Różaniec św. – jako skrócona lub praktyczna Ewangelia – da nam tę mądrość przełożenia kontemplowania Dobrej Nowiny na codzienne życie, wówczas stanie się on dla nas skałą ocalenia.

W Fatimie Bóg ostrzegał ludzkość przez Królową Pokoju: „Grzechy świata są zbyt wielkie, ludzie muszą przestać obrażać Boga i prosić o wybaczenie za swe grzechy, jeśli świat ma odnaleźć jedność i pokój”.

Siostra Łucja początek III tajemnicy fatimskiej tak opisała: „Po dwóch częściach, które już przedstawiłam, zobaczyliśmy po lewej stronie naszej Pani nieco wyżej Anioła trzymającego w lewej ręce ognisty miecz; iskrząc się, wyrzucał języki ognia, które zdawało się, że podpalą świat; ale gasły one w zetknięciu z blaskiem, jaki promieniował z prawej ręki Naszej Pani w jego kierunku. Anioł, wskazując prawą ręką ziemię, powiedział mocnym głosem: «Pokuta, Pokuta, Pokuta»!”.

Jak mamy pokutować? Otóż na pytanie Łucji, jak należy się umartwiać, Anioł Portugalii w drugiej swojej wizji z 1916 r. odparł: „Z wszystkiego, co możecie, zróbcie ofiarę Bogu jako akt zadośćuczynienia za grzechy, którymi jest obrażany, i jako uproszenie nawrócenia grzeszników. W ten sposób sprowadzicie pokój na waszą Ojczyznę. (…) Przede wszystkim przyjmijcie i znoście z pokorą i poddaniem cierpienia, które Bóg wam ześle”.

Cierpienie wpisane jest w nasze życie. Przyjęcie go zgodnie z wolą Bożą, prowadzi nas przede wszystkim do nawrócenia, ale także ubogaca nasze życie mocą łaski Bożej.

Tryumf Maryi

Orędzie fatimskie nie mówi jedynie o karach, lecz ukazuje nam ponadto wspaniałą perspektywę, jaką jest następujący po tym wszystkim tryumf Niepokalanego Serca Maryi. Maryja, kończąc przekaz II tajemnicy fatimskiej, wypowiedziała słynne słowa: „W końcu moje niepokalane Serce zatriumfuje”.

Na czym polegać będzie tryumf Niepokalanego Serca Maryi? Opisał to profetycznie św. Ludwik Maria Grignion de Montfort w swoim przesławnym „Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny”: „Kiedyż nadejdzie ów czas szczęśliwy, gdy boska Maryja ustanowiona zostanie Panią i Władczynią serc, by je całkowicie poddać władzy swego wielkiego i jedynego Jezusa? Kiedyż dusze będą tak oddychały Maryją, jak ciało oddycha powietrzem? Przedziwne doprawdy rzeczy będą się działy wówczas na tym padole, gdy Duch Święty, znajdując w duszach niejako odzwierciedlenie swej umiłowanej Oblubienicy, pospieszy skwapliwie, by napełnić je obfitością swych darów, zwłaszcza daru mądrości, by dokonywać cudów łaski (...). Ut adveniam regnum tuum, adveniat regnum Mariae. Aby przyszło królestwo Twoje, Panie, niech przyjdzie królestwo Maryi” (op. cit., Warszawa 1996, s. 177).

Wszystko to zaszczepia w nas wielką nadzieję, że nastanie nowa era, rozjaśniona chrześcijańskim pokojem i tryumfem religii. Chodzi, oczywiście, o nową erę pod egidą Maryi.

Jan Paweł II w Szczecinie koronował figurę Pani Fatimskiej papieskim koronami. Niech ten znak papieski rozpali w nas jeszcze większą troskę dotyczącą podjęcia orędzia fatimskiego w ramach przygotowania się na 100. rocznicę objawień.