Kiedy jesteśmy zdrowi, korzystamy z normalności życia – pracujemy, uczymy się – i wydaje się nam, że tylko ten świat jest ważny, tylko on się liczy. Zmienia się nieco nasze spojrzenie na życie, gdy przychodzi czas słabości i choroby, gdy otrzymujemy skierowanie na bardziej szczegółowe badania lekarskie. Wchodzimy wtedy w inny, jakże licznie zaludniony świat, w środowisko, w którym istnieją nieco inne prawa i które ma swoje określone priorytety. Niebagatelną rolę odgrywają w nim, oczywiście, lekarze, którzy winni pracować zgodnie ze starą zasadą hipokratejską: „Primum non nocere” – Po pierwsze nie szkodzić – mają leczyć, dbać o zdrowie pacjenta, przywracać je. Ale niezwykle ważna jest tu sama organizacja pomocy człowiekowi, która niejednokrotnie mogłaby być sprawniejsza – te długie kolejki do specjalistów, na zabiegi chirurgiczne itp.

Dlatego dobrze, że obchodzimy Światowy Dzień Chorego. Dobrze, że Kościół kieruje nasze myśli i troskę na człowieka potrzebującego konkretnej pomocy medycznej, na szpitalne korytarze, i ofiarowuje w tym czasie szczególną porcję modlitwy w tej intencji. Modlimy się również za całą służbę medyczną, która żeby działać jak najbardziej efektywnie, musi być bardzo dobrze zorganizowana.

Musimy przy tej okazji pamiętać o świętych patronach, którym zawierzamy nasze zdrowie, a nade wszystko mieć wielkie zaufanie do Matki Najświętszej, do której zwracamy się pięknym wezwaniem: „Uzdrowienie chorych, módl się za nami”. Tyle sanktuariów maryjnych w świecie zdobią wota ofiarowane przez tych, którzy zawdzięczają Matce Bożej łaskę uzdrowienia. Nie na darmo też wspominamy Matkę Bożą z Lourdes, do której od tylu lat przybywają miliony pielgrzymów i korzystają ze świętej uzdrowieńczej wody, która wytrysnęła ze źródełka w 1858 r. Dzieje się tak również w innych miejscach, także na polskiej ziemi.

Dziękujemy Ci dziś, Matko, za otrzymywane łaski i prosimy o Twoją czujną matczyną opiekę, za to, że jesteś naszą wielką orędowniczką, pośredniczką i pocieszycielką w strapieniu.

Musimy także mieć świadomość, że służba zdrowia, która ma przywracać naszemu życiu normalność, powinna być oczkiem w głowie każdego państwa, bo świadczy o jego humanizmie praktycznym i sprawności w działaniu oraz wpływa na zaufanie do państwa jego obywateli.