Pierwsza sesja plenarna II Synodu Archidiecezji Wrocławskiej miała charakter duchowo-merytoryczny, by przygotować członków plenum do ich ważnej misji. Był czas na adorację Najświętszego Sakramentu, dzielenie się Słowem Bożym w małych grupach, wprowadzenie teoretyczne i praktyczne w metodologię sesji plenarnych. – Pierwsza sesja plenarna nie ma charakteru roboczego, ale chodzi w niej o wspólną modlitwę, poznanie swoich zadań, zbudowanie komunii i poznanie siebie nawzajem – tłumaczy Adriana Kwiatkowska, sekretarz generalny synodu. W spotkaniach plenarnych bierze udział około 200 osób reprezentujących różne stany archidiecezji. – Wiele z tych osób wskazuje już kodeks prawa kanonicznego, z urzędu wchodzą do obrad księża dziekani, Rada Kapłańska, po jednym prezbiterze z każdego dekanatu, wikariusze biskupi, kanonicy gremialni, oczywiście księża biskupi – to duchowni, którzy tworzą plenum. Poza osobami duchownymi do plenum zaproszeni są także świeccy: każdy dekanat ma swojego świeckiego przedstawiciela, dodatkowo przedstawiciele komisji synodalnych, które opracowywały dokument, w większości są osobami świeckimi, plus kandydaci Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej. To przedstawiciele różnych wspólnot, ruchów, osoby, które od lat są zaangażowane w życie Kościoła i będą stanowili jedną trzecią plenum. Mamy także w plenum duża grupę osób konsekrowanych – siostry zakonne, które pracowały w zespołach lub komisjach synodalnych i przedstawicielki zgromadzeń, które posługują w naszej archidiecezji – mówi Adriana Kwiatkowska.

Konferencję programową do członków plenum wygłosił bp Maciej Małyga. – Wiem, że wszystkim nam zależy na Kościele. Że go kochamy, bardzo różnie przeżywamy, ale chcemy dać mu nasze serce, bo Kościół to Ciało Pana Jezusa – mówił biskup pomocniczy archidiecezji wrocławskiej. Wskazał, że członkowie plenum są jak słudzy w Kanie: – Kończymy nalewać wodę i na pewno myślimy sobie przy tym bardzo różne rzeczy. Bohaterowie sprzed 2000 lat tez nalewali wodę do kamiennych stągwi i zrobili to, ponieważ tak im powiedział Syn Maryi. Słudzy Go nie znali, Jezus zjawił się później, a Maryja mówi „Zróbcie wszystko, co powie”. Co się mogło dziać w ich sercach, gdy to usłyszeli? Na pewno różne myśli, wątpliwości, jak to wszystko się skończy, do czego to lanie wody doprowadzi. Znaleźli się w bardzo dziwnej, niepewnej sytuacji – mieli obietnicę Maryi i Józefa i w sumie nic więcej. Zostali postawieni w sytuacji wyboru, czy zaufać Synowi Maryi i wykonać Jego niezrozumiałe polecenie? Czy uwierzyć temu człowiekowi, bo tak Go wtedy widzieli? A może zrobić po swojemu, odejść albo nalać wodę do połowy? Słudzy byli na pewno ludźmi bardzo różnymi, tak jak my jesteśmy tutaj różni. Mieli swoje pytania, swoje wątpliwości, swoje nadzieje. Nie wiemy, co działo się na zapleczu wesela w Kanie Galilejskiej, ale możemy być pewni, że Pan Jezus do niczego ich nie zmuszał. Ewangelie pokazują Go zawsze, jako tego, który zaprasza, który odpowiada na pytania, jako Tego, który kocha. Pewnie słudzy mieli chwilę na rozmowę z Nim, na stawianie pytań, na słuchanie siebie nawzajem i w jakiś sposób Jezus zdobył ich zaufanie. W swojej wolności podjęli ryzyko, napełnili zbiorniki po brzegi i zanieśli gościom. To zaufanie było słuszne, ich nadzieja się spełniła. Dobre wino, wesele, pokój, kamień z serca organizatorów, szczęście nowożeńców. Ale stało się jeszcze więcej, bo dzięki ich zaufaniu i ich czynom stało się to, co Pan Jezus nazwał „nadejściem godziny”. Nastąpił czas początku znaków, objawienia chwały i uwierzenia w Niego jego uczniów. A wszystko mogło potoczyć się inną drogą, bo słudzy mogli powiedzieć: nie uda się, nie zrobimy tego. My od początku synodu jesteśmy w sytuacji tych sług i uczniów. Też mamy pytania, komu zaufać, jak zaufać, za czym pójść, co robić dalej? Chcemy zaufać Jezusowi, Synowi Maryi, nalać wody, by On swoją mocą przemienił ją w wino. Chcemy na wzór Maryi przyjąć z osobistym przekonaniem nadejście Jego godziny w naszej osobistej, ale też diecezjalnej historii.

– Co jest naszym rozpoznaniem tej chwili? Wspólny krok na drodze nawrócenia osobistego i diecezjalnego, co Ewangelia tłumaczy jako metanoja czyli zmiana myślenia. Zbieramy wszystko, co jest dobre w naszych parafiach, dekanatach, wspólnotach, diecezji. Jest wiele pięknych, Bożych rzeczy zbudowanych w minionych wiekach i dekadach. Ale chcemy też szukać tego, co nowe. Zmiana myślenia naprawdę zmienia historię – przekonywał bp Maciej.

Przypomniał, że synod pełni funkcję doradczą dla księdza arcybiskupa: – Wspieramy go w jego posłudze, rozeznajemy, pogłębiamy tematy, szukamy rozwiązań, przygotowujemy dane do podjęcia decyzji, ale sami jej nie podejmujemy. Wiemy, że synodalność to nie jest kolegialność, to nie jest wspólne sprawowanie władzy. Zobaczymy to wyraźnie podczas sesji plenarnych, gdy będziemy głosowali nie nad wprowadzaniem lokalnego prawa kościelnego, ale głosowanie, które przeprowadzimy pokaże, na ile jesteśmy zgodni w naszym myśleniu o diecezji, parafii, o katechistach, o komunii czy o formacji w Kościele.

– Czy nas synod jest reakcją na kryzys? – pytał bp Małyga. – Nie. Owszem, sytuacja Kościoła dzisiaj jest trudna, ale synod ma swój początek gdzie indziej. I nawet nie chodzi o jego bezpośrednią prehistorię w synodzie o synodalności papieża Franciszka, czyli w październiku roku 2021. Chodzi o kwiecień roku 30., kiedy Syn Boży przeszedł przez śmierć do życia. Jak pisze św. Paweł w liście do Rzymian: „Ci, którzy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa, zostali zanurzeni w Jego życie i w Jego śmierć”. I stąd rodzi się nasze zaangażowanie w synod, nasza odpowiedzialność na miarę naszych darów, powołań, charyzmatów – wyjaśniał hierarcha i dodawał: – Zapytała mnie kiedyś pewna kobieta, dlaczego angażować się w synod, a obok stały jej dzieci. I to one pokazały nam odpowiedź: by budować Kościół także dla nich. Komunia, formacja i misja, o których mówimy, rozciąga się nie tylko na dzisiaj, ale obejmuje nasze wczoraj i nasze jutro. Motyw miłości jest wystarczający, by budzić w nas odpowiedzialność za tych, co przyjdą po nas.

Jak podkreślał biskup, synod to nie jest rewolucja. To kolejny krok – doceniamy dziedzictwo, szukamy tego, co nowe. – Widzimy, że ciągle aktualizująca się rzeczywistość potrzebuje nowych dróg. Właśnie po to jest synod. Nie rozmawiamy o Kościele tylko przy odpustowych czy rodzinnych stołach, ale chcemy to zrobić razem jako diecezja – mówił. I wskazywał, że dzięki spotkaniom synodalnym możemy nasze spojrzenie rozszerzyć: – Często pędzimy od jednej pilnej sprawy do drugiej tracąc z oczu to, co ważne. Często powtarzamy te same schematy. Dzięki synodowi możemy nasze spojrzenie rozszerzyć, połączyć wiele różnych wrażliwości i księży i świeckich, i pracujących w kurii i na parafii, i wspólnot osób konsekrowanych, i z Wrocławia i z daleka od Wrocławia. Synod został nam podarowany właśnie po to, żeby być razem, żeby odkrywać komunię.

Przez dwa lata trwania synodu diecezjalnego rozwiano już wiele wątpliwości. – Nie brakowało obaw, że będzie tak, jak za Odrą. Nie spełniły się – komisja prawno-teologiczna przez wakacje prześwietliła tekst Instrumentum Laboris i niemalże nic nie wyłowiła prócz paru małych rybek. Inna obawa, że chodzi o pieniądze, też okazał się nieprawdą. Wszyscy widzimy też, że dokument nie był wcześniej napisany, bo tak naprawdę ciągle się pisze, ma tysiące autorów – wyjaśniał bp Małyga. – Nie jesteśmy tu dzisiaj po to, by coś przegłosować i rozejść się do domów. Prace na sesjach plenarnych są kolejnym etapem rozeznawania w oparciu o to, co przez półtora roku już zostało wypracowane. To była nasza świadoma metoda, że zaczynaliśmy od parafii, gdzie każdy mógł zabrać głos, gdzie przewodniczącym zespołu synodalnego był ksiądz proboszcz, gdzie słuchano i zbierano wszystkie głosy. Stąd taki kształt Instrumentum Laboris, które ma wiele spojrzeń, wrażliwości, perspektyw, rozwiązań. Podczas spotkań plenarnych będziemy sobie zadawać dwa pytania: Które z zapisanych rozwiązań uważam za dobre i pierwsze do realizacji? Co w dokumencie wymaga jeszcze zmiany? – mówił do członków plenum hierarcha.