Każdy jest wezwany po imieniu. Jesteśmy Jego. Od momentu chrztu. A nawet wcześniej - od poczęcia. Chciani i kochani. Przeznaczeni do świętości. Każdy na swojej drodze życia. W małżeństwie, kapłaństwie, może w życiu konsekrowanym. Zakon nie jest dla ciebie? A może szukasz czegoś szczególnego, indywidualnego?

Doskonała miłość

W Kościele powszechnym rozpoczyna się Rok Życia Konsekrowanego. Podczas jego trwania minie 50 lat od wydania dekretu „Perfectae caritatis” (łac. doskonała miłość), podpisanego przez Pawła VI 28 października 1965 r., o przystosowanej odnowie życia zakonnego, w którym po raz pierwszy zostało użyte określenie „życie konsekrowane”. Soborowy dekret przyniósł przeobrażenia wewnątrz wspólnot, głębsze rozumienie życia konsekrowanego i jego odnowę, wraz z możliwością powstawania nowych jego form. Przywrócony przez Sobór Watykański II „Obrzęd konsekracji dziewic” zatwierdził Paweł VI, uznając, że kobiety konsekrowane mogą zdziałać wiele dobrego w świecie. I okazało się, że po kilku wiekach przerwy - w dobie ogarniającej świat rewolucji seksualnej - zaczęła się odradzać w Kościele znana już w czasach apostolskich i opisywana w Piśmie Świętym praktyka życia w stanie dziewic i wdów konsekrowanych. Powrót do źródeł?

Istota życia konsekrowanego

Dziś jest świetna okazja, by zadać sobie pytanie o istotę życia konsekrowanego. Czym ono jest i dla kogo jest przeznaczone? Poświęcone Panu Bogu, a dostępne dla każdego. Bo każdy z nas, stworzony na Jego obraz, jest Jego świątynią. I jest też zaproszony, by tak układać swoje życie - wpatrując się w Jezusa i próbując Go naśladować - aby zmierzać do osiągnięcia doskonałości własnego stanu.

Są też szczególne wezwania łaski, a do takich należy powołanie do życia konsekrowanego w ścisłym znaczeniu, czyli do całkowitego oddania siebie Bogu. Wyróżniamy życie konsekrowane wspólnotowe (zakony, zgromadzenia, stowarzyszenia życia apostolskiego, instytuty świeckie) i indywidualne (stan dziewic, stan wdów, stan pustelników). - To osoby konsekrowane żyjące w świecie - jak powiedział ks. Arkadiusz Okroj, przewodniczący Podkomisji KEP ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego. Te formy życia znane są zarówno w Kościele obrządku łacińskiego, jak i greckiego, i podejmowane w innych krajach.

W Polsce pierwsza konsekracja dziewicy miała miejsce w 1991 r., a wdowy - w 1996 r. Według danych z listopada br., obecnie w naszym kraju jest 235 wdów i 1 wdowiec konsekrowany oraz 185 konsekrowanych dziewic (zob. www.konsekrowane.org) i kilku pustelników. Wiele osób przygotowuje się do takiego życia.

Indywidualne powołania cechuje to, że są przeznaczone dla Kościoła lokalnego. To biskup danej diecezji najpierw pomaga kandydatce rozeznać, czy faktycznie ma powołanie. Przygotowanie, zwane formacją, trwa 2-4 lata. Choć to sprawa indywidualna, lepiej dłużej niż krócej. W tym czasie kobieta, w szczerości swego serca i rozwadze, rozpoznaje, czy takie życie jest dla niej. Może liczyć na pomoc duszpasterza, bo w każdej diecezji jest wyznaczona przez biskupa taka osoba. O dopuszczeniu do konsekracji zawsze decyduje biskup. Czym jest sam akt konsekracji? To uroczyste, publiczne, w katedrze, złożenie ślubowania dozgonnej czystości - w przypadku dziewic, a w przypadku wdów - wstrzemięźliwości seksualnej do końca życia. Poprzedzone jest dialogiem z biskupem według rytuału z pierwszych wieków chrześcijaństwa: „Czy chcesz aż do końca życia trwać w dziewictwie poświęconym Bogu, w służbie Bogu i Kościołowi?”. Tylko w dojrzałości można odpowiedzieć: „tak”.

Rytm życia osób konsekrowanych

Na blogu „Tenui eum nec dimittam” jedna z dziewic konsekrowanych tak napisała: „25 sierpnia A.D. 2012 w katedrze lubelskiej odbyła się uroczystość mojej konsekracji. Zaślubiona Jezusowi na zawsze. Czwarta dziewica konsekrowana diecezji. Przeszczęśliwa. Zewnętrznie nie zmieniło się nic. Tyle, że obrączka pojawiła się na palcu. Dalej pracuję w mojej szkole, mieszkam w moim mieszkaniu, spotykam się z tymi samymi ludźmi, mam te same kłopoty. Dalej staram się zmieścić w tym moim życiu jak najwięcej dobra. Próbuję pracować nad sobą, pracuję nad relacjami, przechodzę kolejne rekolekcje, staję wobec kolejnych wydarzeń i ludzi. Wewnętrznie zmieniło się wszystko. Więź z Bogiem jest nieporównywalna. I wiem: to też nie jest raz na zawsze dane jak prezent do odłożenia na półkę. To jest raz na zawsze dane jak ogródek do codziennej troski i pracy :)))”.

A wdowy? Podobnie jak dziewice konsekrowane rytm dnia wyznaczają sobie same. W ich życiu zewnętrznym nic się nie zmienia: nadal pozostają w swoich rodzinach, spotykają się ze znajomymi, uczestniczą we Mszy św., przyjmują Komunię św., w miarę możliwości podejmują zadania na terenie parafii czy diecezji. I odmawiają brewiarz. Modlą się, by Chrystus uświęcił ich wdowieństwo, jak wcześniej uświęcił ich więź z mężami.

Wśród dziewic konsekrowanych są kobiety świetnie wykształcone, znające kilka języków, prowadzące własną działalność gospodarczą, zaangażowane społecznie. W swoim wyborze nie musiały rezygnować z dotychczasowego życia, pracy zawodowej. Ile zyskały - już teraz i w przyszłości?

Życie we wdowieństwie lub dziewictwie konsekrowanym nie jest dla wszystkich, tylko dla tych, którzy mogą to pojąć (por. Mt 19, 12).Tajemnica i tęsknota. Czy Twoja? Nie lękaj się być szczęśliwą. I na swoim miejscu. Już dziś.

* W dniach 5-7 grudnia br. na Jasnej Górze odbyły się ogólnopolskie rekolekcje dla wdów i dziewic oraz osób przygotowujących się do tych stanów, a 6 grudnia - 9. Ogólnopolska Pielgrzymka Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego pod hasłem: „Konsekrowani - żywe ikony Boga”.