Polska rzeczywistość wydaje się być zakłamana, podobnie jak wielu polityków i rządzących. Dlatego niektórzy z nich uważają polskość za nienormalność, a samą Polskę za czystą teorię. Ponadto wielu z nich traktuje Polskę jako prywatny folwark, który przynosi dochody i pozwala na to, aby „żyło się lepiej”. Za publiczne pieniądze nieźle bawią się i suto jedzą oraz piją. To nic, że służba zdrowia jest chora. To nic, że polska edukacja od przedszkola po uniwersytety przeżywa kryzys i zatruwana jest ideologicznymi insektami, np. gender. To nic, że polscy rolnicy i sadownicy pracują w pocie czoła, ale nie mają komu sprzedać swoje plony za godziwą cenę. To nic, że z roku na rok upadają różne gałęzie polskiego przemysłu, a dobra naturalne są wysprzedawane za bezcen. To nic, że mamy gigantyczną dziurę budżetową, a młodzież wchodząc w dorosłe życie jest bezrobotna, bo nie ma miejsc pracy. To nic, że rządzący kupczą Polską i stanowiskami podczas wykwintnych posiłków w restauracjach. Ale nic się nie stało, Polacy, nic się nie stało - słyszymy z ust poszczególnych ministrów z premierem na czele.

Skończyły się wakacje parlamentarzystów. Premier i jego ministrowie podczas posiedzenia sejmu w środę, tj. 27 sierpnia, zafundowali narodowi nowe obietnice z serii „kiełbasa wyborcza”. Premier - wykreowany przez media na męża stanu - na nowo czarował i kreował polską i europejską rzeczywistość. Jest dobrze, a będzie jeszcze lepiej. Tylko on jego rząd potrzebują znów czasu.

Powyżej zasygnalizowana, groteskowa i pełna cynizmu sytuacja przywodzi mi na myśl baśń Hansa Christiana Andersena zatytułowaną „Nowe szaty cesarza”. Przed wielu laty żył sobie cesarz, który tak bardzo lubił nowe, wspaniałe szaty, że wszystkie pieniądze wydawał na stroje, a większość czasu spędzał w garderobie. Pewnego dnia przybyli na dwór cesarza dwaj oszuści, którzy podawali się za tkaczy, posiadający niezwykłą tkaninę o cudownej właściwości. Szaty utkane z niej miały być niewidzialne dla każdego, kto nie nadawał się do swego urzędu, albo też był zupełnie głupi. „To rzeczywiście wspaniałe szaty!” - pomyślał cesarz i kazał sobie uszyć nowe z tego materiału. Praca „trwała” długo i kosztowała krocie. Był czas przymiarek cudownej szaty i chociaż nikt jej nie widział, to wszyscy zachwycali się jej kształtem, delikatnością i lekkością podobną do pajęczyny. Przyszedł wreszcie dzień, kiedy cesarz miał pokazać się poddanym w nowej szacie. Oszuści suto wynagrodzeni za „arcydzieło” pomogli mu ubrać nowe szaty, dworzanie niosący tren, czynili takie ruchy rękami, jakby ów tren nieśli. I tak oto cesarz kroczył w procesji pod wspaniałym baldachimem, a wszyscy ludzie na czele z jego świtą i ministrami zachwycali się mówiąc: „jak piękne są nowe szaty cesarza! Jaki wspaniały tren, jaki świetny krój! Nikt nie chciał dać poznać po sobie, że nic nie widzi, bo wtedy okazałoby się, że nie nadaje się do swego urzędu, albo jest kompletnie głupi. Tragifarsa nie miałaby końca, gdyby nie dziecko, które zawołało: „Patrzcie, przecież on jest nagi”. Słowa te podjęli inni uczestnicy i widzowie parady podając sobie z ust do ust prawdę, że cesarz jest nagi!

A kiedy Polacy przejrzą na własne oczy i stwierdzą, że premier jest „nagi”, ministrowie są „nadzy”, rząd jest „nagi”, a w Polsce źle się dzieje? Kiedy zaczniemy odróżniać wyborcze obietnice bez pokrycia od realnych planów poprawy sytuacji przeciętnego obywatele? Kiedy odczarujemy zaklętą i zafałszowaną rzeczywistość?