Cofając się w czasie o jakieś 20 i więcej lat wszystko wygląda inaczej. Jest połowa grudnia, w kościele trwają roraty. Dzieci codziennie wieczorem „śmigają” z lampionami na Mszę św., która jest oczekiwaniem na Boże Narodzenie. Wokół żadnych lampek, żadnych przebierańców, żadnego sztucznego śniegu na szybach. Wszystko toczy się swoim naturalnym tempem. „Kilka dni przed Wigilią tata przynosi choinkę z lasu, którą potem ozdabiamy w bombki, światełka, gwiazdki, ręcznie wykonane łańcuchy. Drzewko wygląda normalnie - ładnie, estetycznie, bez udziwnień.
Jeszcze przed ubraniem choinki zaczyna się wielkie sprzątanie domu, wszystko lśni, błyszczy, pachnie inaczej niż przez resztę roku. Robi się świątecznie. Dzień przed Wigilią oraz w sam wigilijny dzień rozpoczyna się przygotowywanie kolejnych, tradycyjnych dań. W całym domu pachnie ciastem, pierogami, rybą, barszczem. Te zapachy w połączeniu z czystym i pięknym mieszkaniem dają niesamowitą świąteczną mieszankę” - wspomina Joanna Górecka z Sosnowca.

Zagubiony klimat

Jednak nie o piękne mieszkanie, choinkę, potrawy przecież chodzi. Chodzi o klimat - jedyny w swoim rodzaju, bożonarodzeniowy, uroczysty, świąteczny. „Dawniej jedyne oznaki zbliżających się świąt to śnieg na dworze czy film o tematyce świątecznej w TV. Większe sklepy nieśmiało umieszczały na wystawie jakieś bombki, światełka, które były jedynie dodatkiem, bez przepychu, bez tandety… Na Boże Narodzenie czekało się z utęsknieniem. Czas mijał powoli, od świąt do świąt dłużyło się, czekało się na tę wyjątkową atmosferę, której dzisiaj nie ma.
Bo choć niby wszystko jest, i gotowe potrawy wigilijne, i sztuczny śnieg, i światłowodowa choinka, i nawet sprzątaczka, co umyje okna i wysprząta mieszkanie, to jednak trudno o klimat, który kiedyś towarzyszył Bożemu Narodzeniu” - zaznacza Jan Giemza z Łaz.
Wydaje się, że ów klimat zagubił się wraz z reklamami o tematyce świątecznej, które od listopada „kipią” z ekranów telewizorów, wraz z obwieszonymi lampkami choinkowymi - hipermarketami, domami jednorodzinnymi, szpanem i kiczem. Już na dwa miesiące przed świętami mamy uczucie, że właśnie jest Boże Narodzenie. Niezależnie od tego, czy czas ten kojarzy nam się przede wszystkim z religijną zadumą, spotkaniami w rodzinnej atmosferze, radością płynącą z obdarowywania bliskich, czy po prostu kilkoma dniami wolnego z nieco większą ilością jedzenia - wszyscy, jako uczestnicy lub obserwatorzy, bierzemy udział w wielkim, efektownym, kilkutygodniowym spektaklu pod tytułem Gwiazdka. Komercjalizacja świąt jest faktem, a my możemy jedynie wybrać, jak się do niego ustosunkować. Nie ulega wątpliwości, że warto spróbować wyciszyć się i oczekiwać na przyjście Jezusa, przezwyciężać wszechobecny komercjalizm, by lepiej rozumieć i przeżywać ten okres.

Adwentowa lekcja

W Kościele on właśnie trwa. Adwent wprowadza nas w sztukę widzenia tego, co niewidoczne dla oczu - sztukę przenikania wzrokiem wiary poprzez to, co widzialne. Jest Dziecko, a w Nim Bóg. Dzięki lekcji Adwentu lepiej możemy zrozumieć i nauczyć się tej sztuki patrzenia, że jest obrzęd Eucharystii, a w nim ukryte misterium Golgoty i Zmartwychwstania, że jest Hostia, a w niej Bóg-Człowiek. Do pokuty nawołują heroldowie Adwentu - prorocy Izajasz i Jan Chrzciciel. Oczy czyste ma Matka Jezusowa, która od początku przyjmuje Go jako Dziecko, w którym widzi Niewidzialnego. „Oto ja służebnica Pańska”. Ona najpiękniej w swoim macierzyństwie ukazuje, w jaki sposób przeżywać Adwent.
Duch Adwentu jest duchem nadziei i radosnego oczekiwania, a to nie oznacza przecież świętowania z wyprzedzeniem. To fakt, że nie jest łatwo utrzymać tego ducha w obliczu nacisków komercji, które przemieniły tygodnie przed Bożym Narodzeniem w istne szaleństwo zakupów i rozrywki. Jednak jak przeżyjemy Adwent, jak przygotujemy się do świąt Bożego Narodzenia, zależy tylko od nas samych. Prorok Adwentu, św. Jan Chrzciciel woła do nas, jak ongiś nad Jordanem: „Przygotujcie drogę dla Pana. Prostujcie ścieżki dla Niego”.
W tych przedświątecznych dniach zapracowania i zabiegania niech będzie w nas wiele serdecznej tęsknoty za Jezusem. Pomimo pokus spróbujmy znaleźć czas na refleksję, zamyślenie nad sobą, na słuchanie Dobrej Nowiny, na sakrament pojednania, aby Oczekiwany, który nadchodzi, znalazł godne mieszkanie nie w żłobie, ale w nas.