Ks. Grzegorz Wejman: - Jak Ksiądz Arcybiskup odczytuje specyfikę Kościoła szczecińsko-kamieńskiego w kontekście Kościoła polskiego?

Abp Andrzej Dzięga: - Jest mi, przyznaję, bardzo trudno odpowiedzieć dzisiaj na tak postawione pytanie. Specyfikę danego regionu, także wspólnoty Kościoła w określonym terenie, poznaje się zarówno zgłębiając historię tego terenu i tej wspólnoty, jak też jej aktualne uwarunkowania społeczne, jednocześnie z wiarą oceniając realne możliwości działania. To wymaga nieco czasu. Wprawdzie bardzo mało jeszcze wiem o tych sprawach, jednak już poznałem, proszę mi wierzyć, cały szereg gorliwych i prawdziwie zatroskanych o sprawy Kościoła kapłanów i osób konsekrowanych. Doświadczyłem już także zwykłej, rzec można codziennej modlitwy wiernych w kościele parafialnym, w której to modlitwie, z racji na jej jakość i wyrazistość, uczestniczyłem z radością serca. Jeżeli tak jest w całej archidiecezji, a ufam, że jest, to Kościół szczecińsko-kamieński nie odbiega w specyfice swojej religijności od innych diecezji polskich, w których są tzw. większe miasta. Oczywiście, bliskość granicy wprowadza nowe wątki, upadek stoczni wprowadza nowe napięcia, żyjące w starszym pokoleniu (ufam, że tylko w starszym) zranienia powojenne mogą mieć ciągle swoje skutki, itd., ale w innych diecezjach są z kolei inne problemy, wymagające odrębnego rozeznawania i zaradzania. Nikt z nas nie jest od tego wolny. Z drugiej strony proszę jednak zauważyć, że archidiecezja szczecińsko-kamieńska wyrosła na ogromnym świadectwie wiary, na duchowej odwadze i na wielkiej pracy dwóch pokoleń duszpasterzy powojennych, na czele z Pasterzami tej miary, jak Prymas Tysiąclecia, który wielokrotnie modlił się i nauczał w Szczecinie, jak bp Wilhelm Pluta czy abp Kazimierz Majdański. Archidiecezja umacniała się także poprzez pracę i modlitwę kolejnych Pasterzy - bardzo dobrych organizatorów życia Kościoła - arcybiskupów Mariana Przykuckiego i Zygmunta Kamińskiego - mojego Poprzednika, którzy przewodzili całemu pokoleniu duszpasterzy pełnych nadziei i rozmodlonych. Ufam więc, że w Kościele szczecińsko-kamieńskim możliwe są do osiągnięcia nie mniejsze owoce duszpasterskie, niż w innych diecezjach, a w pewnych obszarach może nawet większe.

- Ingres jest szczególną okazją przedstawienia programu pracy duszpasterskiej Nowego Rządcy, jakie priorytety, zatem będą towarzyszyć posłudze Księdza Metropolity?

- Gdybym miał mówić o pewnych szczegółowych tematach, które powinny być nieustannie obecne, to są one doskonale znane i - w pewnym sensie - oczywiste. Jest to troska o godność, świętość i trwałość małżeństwa, o jakość życia rodzinnego, o zachwyt Bożym darem Życia, o integralne, w duchu ewangelicznym rozumiane ukształtowanie serc i umysłów młodego pokolenia, o świętość i jedność kapłanów, o rozmodlenie całych wspólnot parafialnych, które są naturalną rodziną duchową dla każdego ucznia Chrystusa, o powołania, których ciągle jest mało, o animację i formację charyzmatyczną wspólnot, ruchów i stowarzyszeń katolickich, o dialog ze światem kultury i z naukowcami, o odpowiednią pomoc charytatywną dla potrzebujących chleba i bliskości drugiego człowieka, i jeszcze o wiele innych tego rodzaju spraw. Wszystkie one są istotne i ważne i potrzebne. Czy możemy je wszystkie mieć jako priorytet? Myślę, że w szerokim rozumieniu tak. Duch Święty porusza, bowiem serca i umysły zarówno kapłanów jak i osób konsekrowanych, a także osób świeckich, co oznacza, że każdy z tych tematów może mieć swoich pasjonatów, którzy to zadanie poczują, podejmą i poprowadzą. To należy przecież do charyzmatycznej natury Kościoła. Z radością serca będę chciał w tym pomagać, a jeśli będzie trzeba - także inspirować.

- Życie sakramentalne to ważny cel posługi biskupiej i kapłańskiej. Z pewnością Kościół nad Odrą i Bałtykiem potrzebuje w tym temacie szczególnego powiewu Ducha Świętego? W czym powinna przejawiać się nasza otwartość na skuteczne działanie łaski Bożej, przecież tak istotnej w rozwoju życia duchowego?

- Wspomniałem przed chwilą o Duchu Świętym, który nas porusza, a nawet wręcz porywa i prowadzi. Proszę zauważyć, że przeżywamy trzydziesty już rok od wypowiedzenia przez Jana Pawła II słynnej, a w pewnym sensie wręcz dramatycznej modlitwy: „Niech zstąpi Duch Twój (…) i odnowi oblicze (…) tej Ziemi!”. Wiele się w kolejnych latach odmieniło dzięki temu, że wielu ludzi, duchownych i świeckich, otworzyło się w Polsce i w Europie na tchnienie Ducha Świętego. Ale to dzieło przecież nigdy się nie kończy. Trwa ciągle pochód dziejów, pochód pokoleń i pochód nowych spraw. W Duchu Świętym ten pochód staje się pielgrzymką dziejów. Dlatego osobiście z roku na rok coraz bardziej zachwycam się sakramentem bierzmowania, który oznacza włączenie kolejnych uczniów Chrystusa w nurt obecnego w Kościele od wielkiego dnia Zesłania Ducha Świętego (a było to jednocześnie i wielkie zstąpienie Ducha na Kościół i wielkie przyjęcie Go przez Kościół). Jest to nurt żyjącego i działającego w Kościele i poprzez Kościół Bożego Ducha. To przecież Duch Święty, gdy my sami nie potrafimy się modlić, a chcemy to czynić, przyczynia się za nami. A dzisiejsze pokolenie chce się modlić. Chce medytować nad tajemnicami Boga. Chce trwać w kontemplacji przed Najświętszym Sakramentem. Chce medytować Słowo Boga. Duch Święty chce nam w tym pomóc. To przecież tylko z pomocą Ducha Świętego jesteśmy w stanie powiedzieć „Panem jest Jezus”, a od tego wyznania zaczyna się zmiana tak wielu postaw ludzkich. Od tego zaczyna się budowanie Królestwa Bożego już tu na ziemi. Do tego jesteśmy wszyscy posłani. Duch Święty chce nam w tym pomóc. To przecież Duch Święty przyniósł dar języków, to znaczy umiejętności znalezienia wspólnego języka z każdym, kto chce słuchać o Bogu. I nie chodzi tu jedynie o literacką różność języków, ale także o zwykłą skuteczność posługiwania się słowem, o skuteczność komunikacji międzyludzkiej. Duch Święty chce nam w tym pomóc. To przecież tylko w Duchu Świętym może być do końca owocny każdy sakrament, od chrztu św. poczynając, aż do sakramentalnego małżeństwa. Dlatego, tak czuję, powinniśmy spojrzeć w nowym świetle i z nową nadzieją na sakrament bierzmowania, powracać często do tego daru, korzystać z tego otwartego w nas na stałe źródła charyzmatu, aby bardziej owocne duchowo było całe nasze życie i postępowanie w Duchu Świętym przez Jezusa Chrystusa ku Przedwiecznemu Ojcu. Stąd zasadność podjęcia próby głębszego przeżycia przez wszystkich już bierzmowanych corocznej Nowenny przed Uroczystością Zesłania Ducha Świętego, zasadność nowego ożywienia charyzmatu w samą Uroczystość Zielonych Świąt, aby w ten sposób pełniej przeżyć także naszą główną Archidiecezjalną Patronalną Uroczystość Maryi Matki Kościoła. Ona przecież, napełniona Duchem Świętym, doskonale wypełniła zawierzone Jej przez Boga zadanie Matki Syna Bożego, a teraz nieustannie pełni powierzone Jej przez Syna zadanie jako Matka Kościoła, Matka każdego z nas. To potężna Patronka. Jako archidiecezja możemy być szczęśliwi, że mamy za patronkę Maryję w tajemnicy Jej Macierzyństwa nad Kościołem.

- Tworzenie wspólnoty kapłańskiej, troska o rodzinę, obecność w środowisku akademickim KUL-u, pochylanie się nad ludźmi pracy to, można rzec, codzienność posługi Księdza Arcybiskupa. Jakie słowa zechciałby Ksiądz Metropolita przesłać tym środowiskom na ziemi szczecińskiej?

- Każdy z tych obszarów ma swoje znaczenie i swoje cele, niezwykle istotne. Wszystkie one należą do misji Kościoła. Nie tylko nie ma między nimi napięć, ale się wręcz uzupełniają. Trzeba się jednak nieco otworzyć na Ducha Świętego, trochę pomodlić. Trzeba z nadzieją wierzyć, że z Bożą pomocą jesteśmy w stanie wiele zmienić już na tej ziemi. Trzeba też z miłością podejmować konkretne działania. W tym czasie i w tym miejscu te działania potrzebują nas, bo to my tu jesteśmy. Jeśli, widząc ich potrzebę, jednocześnie nie będziemy ich podejmowali, możemy coś istotnego uronić. Nie tylko, więc nie traćmy nadziei, ale ją rozbudzajmy w innych.
Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, które przeżywamy, jest potężnym Źródłem nowej Nadziei dla każdego z nas i dla całego świata. Niech nas ta Nadzieja prowadzi.
Korzystając z okazji najszczerzej pozdrawiam całą Redakcję oraz wszystkich czytelników „Niedzieli” w wymiarze ogólnopolskim, w szczególności zaś w naszej archidiecezji.